Προσωπικά, το μόνο δίλημμα που ακόμη δεν έχω λύσει είναι ποιος υπήρξε ο πιο επικίνδυνος ηγέτης της Μεταπολίτευσης: ο Κώστας Καραμανλής ο Βραχύς ή ο Αλέξης Τσίπρας της Αυταπάτης; Και οι δύο υπήρξαν μοιραίοι για τη χώρα, δύο πρόσωπα που, κάθε φορά που εμφανίζονται ή ανοίγουν το στόμα τους, σπέρνουν μίσος, φθόνο και παρακμή. Δεν προσθέτω τον Σαμαρά, όχι από κάποια ιδιαίτερη εκτίμηση, αλλά γιατί η αηδία δεν έχει διαβαθμίσεις· είναι απόλυτη.
Τις μέρες αυτές παρακολουθούμε άφωνοι μια πρωτοφανή πανστρατιά υπονόμευσης του Κυριάκου Μητσοτάκη. Τέτοιο μέτωπο δεν έχει υπάρξει ποτέ σε αυτή τη διάσταση. Ένα κατευθυνόμενο μίσος συγκεντρώνεται πάνω του, σαν οργανωμένο σχέδιο αποσταθεροποίησης. Ο καθένας, από διαφορετική σκοπιά, ρίχνει το δηλητήριό του: οι πρώην, οι αποτυχημένοι, οι υστερικοί, οι «νοσταλγοί» μιας εξουσίας που δεν τους ανήκει πια.
Και την ίδια στιγμή, η κοινωνία βυθίζεται σε κώμα, μουδιασμένη από τις αναθυμιάσεις της τοξικότητας. Η αντιστροφή της πραγματικότητας έχει γίνει ο κανόνας. Όταν ο θύτης εμφανίζεται ως θύμα και ο αυτουργός ως σωτήρας, τότε η τραγωδία δεν είναι μακριά. Αντίπαλος της χώρας δεν είναι κάποιο κόμμα ή ιδεολογία, αλλά η ίδια η λογική, η ίδια η πραγματικότητα. Και η καυστική χολή που εκτοξεύεται καθημερινά θα μπορούσε να αποξηράνει ολόκληρο τον πλανήτη...
Η επανεμφάνιση του Τσίπρα, η χολή του Σαμαρά και η απύθμενη αναισθησία ενός πολιτικού γόνου που εξευτελίζει το ίδιο του το όνομα, ενός ανθρώπου που η μόνη του υστεροφημία είναι τα σουβλάκια και οι σπαλομπριζόλες των ταβερνείων, συνθέτουν το τοπίο ενός παρακμιακού θιάσου. Αν η κοινωνία αρνείται να δει το προφανές, δεν βλάπτεται το προφανές· η ίδια βυθίζεται και πληρώνει αυτό που της αξίζει.
Καραμανλής, Σαμαράς, Τσίπρας και όλο το πάνθεον των «κρυπτομένων» πίσω από τα μέσα ενημέρωσης και τα επιχειρηματικά κέντρα, διεξάγουν έναν χυδαίο ανταρτοπόλεμο χαρακωμάτων ενάντια στην αυτοδυναμία, την κοινωνική σταθερότητα και την πρόοδο. Ένα μέτωπο που δεν τροφοδοτείται μόνο από εγχώρια συμφέροντα, αλλά και από ξένες εστίες, σκοτεινές και ερεβώδεις, που επιβουλεύονται τα συμφέροντα της χώρας.
Και καθώς πλησιάζουμε προς τις εκλογές, το μέτωπο αυτό γίνεται όλο και πιο λυσσαλέο. Από τα ίδια τα σπλάχνα της Νέας Δημοκρατίας μέχρι τις εσχατιές ενός χυδαίου λαϊκισμού, όλοι πυροβολούν προς την ίδια κατεύθυνση. Τόσο πολύ, που οι αναποφάσιστοι δεν αναρωτιούνται πια αν έχουν να επιλέξουν ανάμεσα σε κόμματα ή πρόσωπα, αλλά ανάμεσα στη λογική και στην παράνοια.
Γιατί όταν το προφανές γίνεται σπάνιο, τότε πράγματι πλησιάζει η τραγωδία που μας αξίζει.
