Παντελής Μπασάκος
Σπούδασε φιλοσοφία στην Αθήνα και στο Παρίσι. Πρωτοδίδαξε (1977) στην Αθήνα, στο Κέντρο Φιλοσοφικών Ερευνών.Έχει διδάξει στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου (1979-2014) και ως επισκέπτης καθηγητής στο φιλοσοφικό τμήμα του Πανεπιστημίου Κρήτης. Υπήρξε συνεκδότης του περιοδικού του Κέντρου Φιλοσοφικών Ερευνών Δευκαλίων, μαζί με τους καθηγητές Παύλο Καλλιγά και Ιόλη Πατέλη. Διευθύνει, μαζί με τους καθηγητές Βασίλη Κάλφα και Γεράσιμο Κουζέλη, την έκδοση των Απάντων του Αριστοτέλη από τις εκδόσεις Νήσος, με την χορηγία του Πολιτιστικού Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος. Κυριότερα γραπτά: L’ instance d’ aporie, essai sur Platon (1981), Επιχείρημα και Κρίση (1999), Τρεις Γλώσσες, Αριστοτέλης - Husserl - Wittgenstein (2006), Αριστοτέλης Τέχνη Ρητορική (μετάφραση και εισαγωγή, 2016).
Ό,τι θέλετε αμέσως θα γίνει, με το που θα με ψηφίσετε. Οι μισθοί θα ψηλώσουν σαν τα βλαστάρια της φασολιάς, στο πανεπιστήμιο θα μπαίνετε δίχως βάσεις (και χωρίς εποικοδομήματα), η Τζαμαχιρία μας θα έχει σε όλα και για όλους δίκιο, παντού.
Αν δεν έρθει ο κομμουνισμός, το γυναικείο ζήτημα δεν πρόκειται να λυθεί, καταταγείτε λοιπόν φίλες μου στο κόμμα και μπείτε στον αγώνα – έτσι μας ορμηνεύει του ΣΥΡΙΖΑ ο σοφός.
Διαμαρτυρηθήκαμε, κάποιοι από τους πολίτες, ο καθένας όπως μπορούσε, για τη δολοφονία του Ζακ. Θανατηφόρες σωματικές βλάβες, λέει η απόφαση του δικαστηρίου, η ουσία είναι πως τον σκοτώσανε.
Αλλά το να επικαλείται κανείς το ότι συμμετείχε σε εκείνες τις κινητοποιήσεις, σαν στοιχείο του CV του, στοιχείο που προωθεί την σταδιοδρομία του, έχει κάτι το βαθιά απεχθές. Ρίχνει τη σκιά της ιδιοτέλειας σε μια αντίδραση, σε μια πράξη που δεν ήταν. Δεν ήταν για τους περισσότερους από εμάς.
Έχει κάτι το απεχθές. Πολύ πιο απεχθές και από εκείνες τις αναφορές στο "περπάτησε στην Γένοβα" ή αλλού. Οι κινητοποιήσεις για τον Ζακ κάτι σαν προσκύνημα στην Τήνο, για να συχωρεθούν οι αμαρτίες σου, το περπάτημα στη Γένοβα ταξίδι στους Άγιους Τόπους, για να πιστοποιηθεί ο Χατζηαβάτης σαν αριστερός Χατζής.
Οι φοιτητές και οι δάσκαλοι είναι οι φυσικοί συνομιλητές ο ένας του άλλου. Συνομιλία, διαφωνία, αμφισβήτηση είναι τα ουσιώδη συστατικά της εκπαιδευτικής σχέσης στο πανεπιστήμιο. Δίχως αυτά, διδασκαλία και έρευνα δεν υπάρχουν.
Το σύνθημα διατυπώθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1980, από διανοουμένους που ήθελαν να αποδείξουν πόσο χρήσιμοι είναι στις νέες περιστάσεις, πως στην ανακατανομή της εξουσίας και του πλούτου, που είχε υποσχεθεί η Αλλαγή, έπρεπε να έχουν κάποιο μερίδιο και αυτοί.
Γιατί άραγε εκείνος ο ηγέτης γελάει εξιστορώντας το πώς πληροφορήθηκε, επίσημα, το θάνατο δύο ελλήνων αεροπόρων στην Ισπανία; Διότι συνάμα αφηγείται την ανάρρησή του στην εξουσία, είναι η πρώτη φορά που χτύπησε εκείνο το τηλέφωνο, ήταν το κουδούνισμα που έμπρακτα του είπε: είσαι ο πρωθυπουργός. Ετούτο ήταν γι' αυτόν το ουσιώδες.
Η πολιτική θεωρία της αξιωματικής αντιπολίτευσης, από την επομένη των τελευταίων εκλογών, έχει ως κεντρική έννοια τους «αρμούς της εξουσίας». Θέλει να τους καταλάβει, κοντολογίς δηλαδή να καταργήσει το κράτος δικαίου. Αυτό μας υπόσχεται πως θα κάνει, αν εκλεγεί.
Το κόμμα της Αριστεράς έχει μεγαλοστέλεχος που θέλει στο όνομα του λαού να δέσει τη δημοκρατία, να της μάθει να φέρεται. Πείτε το παλαιοκομμουνιστή, πείτε το Χρυσαυγίτη, λίγη σημασία έχει. Μεθαύριο λοιπόν ή αντιμεθαύριο, μάλλον θα τον διαγράψει. Όμως αυτή δεν είναι μια απλή αποπομπή, κάποιου που τον πιάσαμε να παρανομεί.
Δεν είναι πως δεν έχει εργαστεί ποτέ στην ζωή του. Αντίθετα, εργάζεται συνέχεια, σε αντικείμενο που έχει απασχόληση 24 ώρες το εικοσιτετράωρο, επτά μέρες τη βδομάδα. Και να τον ξυπνήσεις στην μέση της νύχτας θα ανταποκριθεί.