Το βιβλίο των 762 σελίδων δεν το αγόρασα και δεν το διάβασα ολόκληρο, για τούτο και δεν θα γράψω βιβλιοκριτική, αλλά θα ασχοληθώ αποκλειστικά με ορισμένα διακριτά θέματά του, καθαρά δημοσίου ενδιαφέροντος, τα δε χωρία που χρησιμοποίησα και παρακάτω παραθέτω τα έλαβα από τον ημερήσιο Τύπο.
Ωστόσο εκ προοιμίου πρέπει να λεχθεί ότι, από τα λίγα που διάβασα, προκύπτει αβίαστα ότι το βιβλίο, εκτός από την υπογραφή του Αλέξη Τσίπρα, φέρνει και την «σφραγίδα» Αλέξη Τσίπρα, ενός σύγχρονου έλληνα πολιτικού - Τραμπάκουλα: «ιεγώ απού του 2015 ώς του 2019 βοσκούσα τα πρόβατα ιδώϊα παραπέρα στο Μαξίμου, κι δεν είδα τίπουτα, δεν άκσα τίπουτα, δεν ξέρου τίπουτα. Για όλα φταίν’ οι αλλνοί»! Απολαύστε υπεύθυνα:
Το Μάτι
Ωστόσο, κανείς εκεί μέσα, στο επιτελείο της επιχείρησης, δεν φαινόταν να έχει ολοκληρωμένη και ξεκάθαρη εικόνα. Κατάλαβα με φόβο ότι το σύστημα είχε παραλύσει από την αδυναμία να αντιμετωπίσει τη μανία και την ταχύτητα μιας καταστροφής που κανείς δεν είχε φανταστεί και προβλέψει. Ο συντονισμός είχε χαθεί και ο καθένας έκανε ό,τι του επέτρεπαν τα μέσα και οι δυνάμεις του. Δεν υπήρχε ενιαίος έλεγχος, γι’ αυτό δεν υπήρχε και ενιαία εικόνα. Και το πιο ανησυχητικό: δεν υπήρχε βεβαιότητα για τίποτα.
Προφανώς και ο Αλέξης Τσίπρας, πρωθυπουργός ων, θεωρούσε την παραπάνω κατάσταση του κρατικού μηχανισμού, αν όχι κανονική, τουλάχιστον επιτρεπτή, μόνος αυτός φαντάζομαι από τους πρωθυπουργούς όλων των άλλων κρατών του κόσμου. Διότι εδώ και εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες χρόνια, ο πολυέξοδος κρατικός μηχανισμός υποχρεούται να μη διαθέτει τα παραπάνω χαρακτηριστικά, ούτε να περιπίπτει για οποιονδήποτε λόγο στις παραπάνω καταστάσεις. Εάν και εφόσον το κάνει, τότε τα στελέχη του παραπάνω δημόσιου μηχανισμού διαπράττουν, αν όχι ποινικά αδικήματα, σίγουρα πειθαρχικά τοιαύτα – και υπέχουν, αν όχι ποινική, σίγουρα πειθαρχική ευθύνη. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, που διαπίστωσε αμέσως την παραπάνω απαράδεκτη και παράνομη κατάσταση των υφισταμένων του, τι έκανε γι’ αυτό; Απολύτως τίποτα. Ή ακριβέστερα, όχι απολύτως τίποτα. Μετά επταετίαν, εξέδωσε βιβλίο. Γιατί; Για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, τόσο για το εγκληματικά απαράδεκτο επιχειρησιακό επίπεδο του κρατικού μηχανισμού του οποίου από τετραετίας περίπου προΐστατο, όσο και για την δική του απαράδεκτη από κάθε άποψη στάση.
Και παρακάτω:
Λίγο αργότερα, έφτασε η πρώτη διασταυρωμένη πληροφορία για τους νεκρούς. Τα αισθήματα συντριβής στο άκουσμα της τρομερής είδησης δεν μπορούσαν να ακυρώσουν όσα έπρεπε να γίνουν, με όποια ψυχραιμία μπορούσε να επιστρατεύσει κανείς εκείνες τις ώρες. Έδωσα αμέσως εντολή στον Τζανακόπουλο να το ανακοινώσει, πράγμα που έκανε γύρω στις 2.30 το πρωί. Η χώρα έπρεπε να ενημερωθεί.
Αν και δεν μας ξεκαθαρίζει πότε έδωσε ο ίδιος την εντολή και πότε έκανε την ανακοίνωση ο υπουργός Τζανακόπουλος, φαίνεται σε οποιονδήποτε διαθέτει τη βασική έστω έκδοση της λογικής, καθ’ οιονδήποτε τρόπο αποδεκτό να ενημερώνεται η χώρα στις 2.30 το πρωί για τους πάμπολλους νεκρούς οι οποίοι είχαν αποβιώσει σε δημόσιους χώρους στις εξίμιση το απόγευμα της προηγουμένης; Εν έτει 2018! Αν αυτό δεν είναι θέατρο του παραλόγου τι είναι; Τι περίμεναν; Να κοιμηθεί ο κόσμος για να μην ταράξουν τα γλυκά όνειρά του; Και γιατί θα έπρεπε η ενημέρωση της χώρας, για ένα έστω και τόσο σημαντικό συμβάν, όχι μόνο εντονότατου δημοσίου ενδιαφέροντος αλλά και σοβαρότατου ειδικού ενδιαφέροντος των οικογενειών και των συγγενών των θυμάτων (κάποιοι θα προλάβαιναν ίσως να δουν για τελευταία φορά εν ζωή τα προσφιλή τους πρόσωπα), να γίνει κατόπιν εντολής του πρωθυπουργού; Πού ζούσαμε; Σε καθεστώς ολοκληρωτισμού ή σε κατάσταση δημοκρατίας; Και γιατί ο τότε αρμόδιος υπουργός Τζανακόπουλος περίμενε οχτώ ολόκληρες ώρες εντολή Τσίπρα για να ενημερώσει τον κόσμο; Ολόκληρος υπουργός Επικρατείας πλήρους απασχόλησης, δεν είχε τη συνταγματική εντολή και αρμοδιότητα να το κάνει άνευ πρωθυπουργικής εντολής; Δηλαδή εάν δεν έδινε εντολή ο πρωθυπουργός στις 2.30 το πρωί, πότε θα μάθαιναν οι άνθρωποι για το χαμό ή την νοσηλεία των δικών τους ανθρώπων; Την επόμενη εβδομάδα ή τον επόμενο μήνα ολότελα;
Αυτό ακριβώς όμως ήταν η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/Τσίπρα: να θεωρείται κανονικότητα κάθε κοινωνική και πολιτική ανωμαλία και μη κανονικότητα η πολιτική ειρήνη και η σωστή λειτουργία του κρατικού μηχανισμού.
Δεν ήμουν εγώ δημιουργός αυτού του κράτους, που δεν μπόρεσε να προστατεύσει τους πολίτες του, αλλά εγώ ήμουν επικεφαλής του όταν έγινε η καταστροφή. Εμένα βάραινε πρωτίστως η ευθύνη.
Κάλλιο αργά, παρά ποτέ! Πάλι καλά που ύστερα από περίπου τέσσερα χρόνια διακυβέρνησης ο Τσίπρας «κατάλαβε» επιτέλους το αυτονόητο: ότι τα κράτη έχουν συνέχεια! Και εάν το είχε καταλάβει αυτό το πρώτο εξάμηνο του 2015 (όταν ολόκληρος ο κόσμος προσπαθούσε να του δώσει να το καταλάβει, ενώ ο ίδιος έκανε ότι δεν το καταλάβαινε) θα είχε γλιτώσει η χώρα και ο ελληνικός λαός πάμπολλα δεινά, μεταξύ άλλων την παραλίγο έξοδό της από την Ευρωζώνη και την Ε.Ε. – και τις τρομερές επιπτώσεις που είχε στην οικονομία και στην κοινωνική ζωή.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ο τότε αρχηγός της Ελληνικής Αστυνομίας Κωνσταντίνος Τσουβάλας, που αργότερα επί Μητσοτάκη αναβαθμίστηκε σε Γενικό Γραμματέα του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, δήλωσε πως ήταν περήφανος για τον τρόπο που χειρίστηκε η Αστυνομία την κατάσταση.
Αποκρύπτει όμως ο Τσίπρας από τους αναγνώστες του ότι ο Κωνσταντίνος Τσουβάλας ούτε κατηγορήθηκε ποτέ από τις δικαστικές αρχές για την συγκεκριμένη τραγωδία ούτε φυσικά καταδικάστηκε, σε αντίθεση με αυτούς, που όπως παρακάτω ο ίδιος ομολογεί, έσπευσε από την πρώτη στιγμή να «υπερασπιστεί» και πολλοί από τους οποίους καταδικάστηκαν στη συνέχεια από τα ποινικά δικαστήρια.
Ήταν μια εικόνα αποκαρδιωτική. Λες και οι αρμόδιοι για την προστασία των ανθρώπων ήθελαν να αποδείξουν ότι αυτό που πρώτα τους ενδιαφέρει ήταν η δική τους προστασία.
Όμοιος στον όμοιο, που λεν και οι Πόντιοι: ως υφιστάμενοι έκαναν αυτό που έκανε επί πέντε σχεδόν χρόνια ο προϊστάμενός τους πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας. Και συνεχίζει να κάνει μέχρι σήμερα, ακόμα και με την έκδοση του υπό σχολιασμό βιβλίου.
Όφειλα να μιλήσω αμέσως δημόσια για όσα τραγικά είχαν συμβεί. Να αναλάβω τις ευθύνες της Κυβέρνησής μου. Κυρίως τις δικές μου ως Πρωθυπουργού. Έτσι συγκάλεσα εκτάκτως Υπουργικό Συμβούλιο για την επόμενη μέρα. Εκεί, μπροστά στους αιφνιδιασμένους Υπουργούς μου και σε απευθείας μετάδοση, τοποθετήθηκα με όσο πιο ευθύ και ειλικρινή τρόπο μπορούσα.
Η οποία πρωθυπουργική ευθύνη αναλώθηκε, κατά πως φαίνεται από τα λεγόμενα του Τσίπρα, αποκλειστικά στην σύγκλιση του Υπουργικού Συμβουλίου (το οποίο εκ των υστέρων προφανώς και δεν μπορούσε να κάνει κάτι επί του πεδίου), και στο πρωθυπουργικό διάγγελμα (το οποίο επίσης εκ των πραγμάτων δεν μπορούσε να κάνει τίποτα για την τραγωδία).
Η αυτοκριτική, όμως, έστω και πρωθυπουργού (παλιά αριστερή εφεύρεση αποποίησης κάθε ευθύνης), είναι κάτι το οποίο δεν ενδιαφέρει το λαό. Ενδιαφέρει τον ίδιο τον αυτοκρινόμενο, άντε και το κόμμα του. Το λαό τον ενδιαφέρουν οι πράξεις και οι ενέργειες του πρωθυπουργού κι όχι η αυτοκριτική του. Η οποία σχεδόν πάντα χρησιμοποιείται σαν κολυμβήθρα του Σιλωάμ (για τους πολιτικούς, όπως και εν προκειμένω, πάντοτε) και η οποία όμως ποτέ δεν απαλλάσσει τον ένοχο από την ποινή του και τον υπεύθυνο από τις ευθύνες του.
Δεν πρόκειται, σε ό,τι με αφορά, να ακολουθήσω την αλυσίδα των χαρακτηρισμών, των εύκολων καταδικαστικών αποφάσεων, της χωρίς όρια και χωρίς τον αυτονόητο σεβασμό στους νεκρούς πολεμικής, που κινείται ολοφάνερα από την προσπάθεια εκμετάλλευσης της οδύνης και της συντριβής απέναντι στην τραγωδία. Και δεν οδηγεί παρά μόνο στη συσκότιση της αλήθειας, στο όνομα μιας μακάβριας κομματικής σκοπιμότητας. Λέω αποφασιστικά «όχι» σε μια τέτοια τακτική και σας καλώ να πείτε και εσείς «όχι». Γιατί οι νεκροί δεν μπορούν να μιλήσουν, αλλά το λιγότερο που οφείλουμε στη μνήμη τους είναι σεβασμός.
Για την τραγωδία του Ματιού έκανε και ζήτησε και από τους άλλους να κάνουν, ακριβώς το αντίθετο από αυτό που έκανε και συνεχίζει να κάνει το κόμμα του, ή ακριβέστερα τα τέσσερα αποκόμματά του και οι πρώην στενοί κυβερνητικοί συνεργάτες του, πολλοί από τους οποίους ήταν υπουργοί στην τότε κυβέρνησή του, για την τραγωδία των Τεμπών. Και η Πλεύση Ελευθερίας απόκομμα και αποπαίδι του δικού του κόμματος είναι και η Ζωή Κωνσταντοπούλου δικός του πρώην στενός συνεργάτης είναι. Δεν τον είδαμε όμως σχεδόν τρία χρόνια τώρα να ανοίξει το στόμα του και να τους το υπενθυμίσει. Αντίθετα, υπερθεματίζει και ο ίδιος σε κάθε περίπτωση.
Σας κάλεσα, λοιπόν, σήμερα, πρώτα από όλα, γιατί θέλω να αναλάβω ακέραια, ενώπιον του Υπουργικού Συμβουλίου, αλλά και ενώπιον του ελληνικού λαού, την πολιτική ευθύνη για την τραγωδία της χώρας. Εμείς δεν θα επιχειρήσουμε ποτέ να αποδράσουμε από τις ευθύνες μας. Θεωρώ ότι κάτι τέτοιο είναι αυτονόητο για τον Πρωθυπουργό της.
Άλλο Μάτι, άλλο Τέμπη
Πολιτική ευθύνη; Ποια πολιτική ευθύνη ανέλαβε; Μόνη απάντηση: Την καμία! Κυριολεκτικά την καμία! Καμία κυβερνητική παραίτηση (ούτε γενικού γραμματέα υπουργείου που είναι και η ελάχιστη), καμία διαδικασία ευθύνης υπουργών, ούτε καν Ένορκη Διοικητική Εξέταση! Εντελώς τίποτα. Τέτοιο αδιαμεσολάβητο δούλεμα του λαού σε απευθείας τηλεοπτική μετάδοση μόνο ο Αλέξης Τσίπρας μπορούσε να το κάνει, καταρρίπτοντας το προ κάποιων ωρών δικό του επίσης ρεκόρ, με τη δήθεν άγνοιά του περί την ύπαρξη νεκρών τα μεσάνυχτα, ενώ αυτό ήταν ήδη γνωστό στις αρμόδιες υπηρεσίες ήδη από τις εξίμιση το απόγευμα, και γενικότερα γνωστό από τις επτά το απόγευμα. Τα οποία ως άνω ρεκόρ θα καταρρίψει ο ίδιος όταν, αργότερα, τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους 2018, θα δηλώνει στις κάμερες ότι δεν διαδηλώνουν συνταξιούχοι και δεν υπάρχουν ΜΑΤ έξω από το Μαξίμου, την ίδια στιγμή που αν κάποιος άλλαζε κανάλι θα έβλεπε στις οθόνες των άλλων καναλιών να παίζει ζωντανά και αδιαμεσολάβητα άγριο ξύλο των ΜΑΤ στους διαδηλώνοντες συνταξιούχους έξω ακριβώς από… το Μαξίμου!
Και δεν ντρέπεται, χωρίς κανένα σεβασμό προς τα θύματα των δύο πρωτόγνωρων τραγωδιών, να λέει παρακάτω:
Δεν μπορώ όμως να μη σημειώσω την απόσταση που χωρίζει τη δική μου στάση εκείνες τις δύσκολες ώρες από τη στάση του Κυριάκου Μητσοτάκη στα Τέμπη. Κανέναν σταθμάρχη δεν υπέδειξα ως υπεύθυνο. Αντίθετα, υπερασπίστηκα τους πυροσβέστες, τους λιμενικούς, τους αστυνομικούς, τους ανθρώπους της πρώτης γραμμής. Εκεί ήμουν και δεν είχα σκοπό να αποδράσω από τις ευθύνες μου.
Ότι υπερασπίστηκε δηλαδή όλους αυτούς τους υπεύθυνους της τεράστιας τραγωδίας. Κάλυψε δηλαδή όλους αυτούς που δεν έκαναν τίποτα μπροστά στην τραγωδία, που δεν έκαναν τη δουλειά τους, πολλοί από τους οποίους στη συνέχεια καταδικάστηκαν αμετάκλητα από τα ελληνικά ποινικά δικαστήρια! Από τη μια τους κατηγορεί και τους εκθέτει και από την άλλη τους υπερασπίζεται, αποδίδοντας προφανώς την ευθύνη της ανείπωτης τραγωδίας αποκλειστικά στον… στρατηγό άνεμο, όπως ακριβώς κάποτε (στις πυρκαγιές του 2007) και ο πάλαι ποτέ ανεκδιήγητος υπουργός της Ν.Δ. Βύρων Πολύδωρας.
Δεν υπήρχε ένα σύγχρονο, λειτουργικό σχέδιο διαχείρισης κρίσεων που να ανταποκρίνεται στις νέες διαστάσεις που προσλαμβάνουν οι θεομηνίες και οι πυρκαγιές, εξαιτίας της επιδεινούμενης κλιματικής κρίσης. Και δεν είχαμε προλάβει να λειτουργήσουμε το «112», για το οποίο είχαμε προκηρύξει διαγωνισμό, αλλά ακόμη δεν είχε ολοκληρωθεί η διαδικασία. Όταν το 2019 φύγαμε από την Κυβέρνηση, το «112» υπήρχε. Το παραδώσαμε στους επόμενους. Αλλά ήταν πολύ αργά για τους 104 συνανθρώπους μας στο Μάτι.
Απαλλάσσει δηλαδή για την τραγωδία με τους 104 νεκρούς τον ίδιο και τους υπουργούς του για την μη ολοκλήρωση της εφαρμογής του 112. Τους απαλλάσσει δηλαδή από εκείνο ακριβώς για το οποίο τα αποκόμματα του κόμματός του και οι πρώην στενοί συνεργάτες του, αλλά και ο ίδιος προσωπικά όπως διαπιστώνουμε αμέσως παραπάνω, κατηγορούν σήμερα τον Μητσοτάκη και τους υπουργούς του για την τραγωδία των Τεμπών με τους 57 νεκρούς, ζητώντας την κεφαλή τους επί πίνακι για τη μη ολοκλήρωση της σύμβασης 717. Το ότι η πολιτική υποκρισία και η πολιτική ξεδιαντροπιά ήταν και είναι τα κύρια χαρακτηριστικά του ΤσιπροΣυριζαϊσμού, δεν είναι μεν κάτι καινούργιο, δεν είναι όμως και μη άξια αναφοράς.
Τέλος, για όλα τα παραπάνω και για όλες τις παραπάνω πολιτικές αβελτηρίες του, ο τότε πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας: αφενός δεν διαθέτει ούτε το ελαφρυντικό της απειρίας του ως πρωθυπουργού αφού τα γεγονότα έγιναν το έτος 2018, δηλαδή στον τέταρτο χρόνο της πρωθυπουργίας του. Αφετέρου, και ενώ τα γράφει όλα αυτά επτά ολόκληρα χρόνια από τη διάπραξή τους και έξι ολόκληρα χρόνια από την απώλεια της πρωθυπουργικής του ιδιότητας, χρονική απόσταση ικανότατη για να του επιτρέψει τη σωστή απόδοση της τότε πραγματικότητας και των επιπτώσεών της, παρ’ όλα αυτά ο Τσίπρας επιμένει να τα αποδίδει με τη γνωστή μέχρι σήμερα τσιπρική του ιδιότητα: για όλα φταίνε οι άλλοι, ο ίδιος για τίποτα!
Με επιβαρυντική μάλιστα για τον ίδιο περίσταση, το γεγονός ότι για το Μάτι έχουν εκδοθεί ήδη αμετάκλητες ποινικές αποφάσεις των ποινικών δικαστηρίων που έχουν επιληφθεί, με αμετάκλητες ήδη καταδίκες δέκα στελεχών του κρατικού μηχανισμού του οποίου, κατά τη διάπραξη των εν λόγω ποινικών εγκλημάτων, ο ίδιος προΐστατο και μετά τη διάπραξη των εν λόγω εγκλημάτων, όπως ο ίδιος αναφέρει παραπάνω, τους υπερασπίστηκε.
Τι δουλειά έκανε όταν ήταν πρωθυπουργός;
Τέλος η συγγραφή αυτού του βιβλίου ήταν μια καλή ευκαιρία για τον Αλέξη Τσίπρα να προσφέρει, ως συγγραφέας έστω και αφού δεν το έκανε ως πρωθυπουργός, μία καλή υπηρεσία στη χώρα και τους ανθρώπους της. Ως απόλυτος πρωταγωνιστής μιας ταραγμένης πολιτικά περιόδου της χώρας, θα μπορούσε πραγματικά να δώσει καταλυτικές απαντήσεις, τις οποίες όμως ακόμα περιμένει ο ελληνικός λαός. Θα το έκανε εάν έγραφε πολιτική ιστορία. Εάν έγραφε γι’ αυτά που ενδιαφέρουν τη χώρα και τους ανθρώπους της. Δεν το έκανε όμως επιλέγοντας να γράψει πολιτική μυθιστορία, παραγγελμένη από τον ίδιο για τον ίδιο και την πολιτική επανενεργοποίησή του, η οποία όμως δεν δίνει απαντήσεις στα βασικά ερωτήματα της διακυβέρνησής του.
Ούτε καν στο: τελικά βρε παιδιά τι δουλειά έκανε ο Αλέξης Τσίπρας από τον Ιανουάριο του 2015 έως τον Ιούλιο του 2019, εκτός από το ότι, σύμφωνα με το βιβλίο, έβλεπε από μακριά τη χώρα να κυβερνάται και πονούσε, συμπονούσε, θύμωνε, φοβόταν, συνταρασσόταν, λυπόταν και γενικώς… ενσυναισθηματιζόταν για όλα και με όλα όσα έβλεπε, αλλά δεν έκανε τίποτα για να τα αποτρέψει ή, και γιατί όχι, για να τα προλάβει; Τι να έκανε όμως ο άνθρωπος με τέτοιους συνεργάτες που ο ίδιος είχε διορίσει, με τέτοιο κρατικό μηχανισμό του οποίου ο ίδιος ήταν προϊστάμενος, με τέτοιες πολιτικές που ο ίδιος είχε χαράξει, υιοθετήσει και εφαρμόσει, με τέτοιο λαό βρε αδερφέ που ψήφισε τον ίδιο; Αυτός, ως σύγχρονος πολιτικός τραμπάκουλας, επί πέντε ολόκληρα χρόνια απλώς πρωθυπούργευε «εδώια παραπέρα», στο Μαξίμου!
