Στις 10 Φεβρουαρίου 1763 υπογράφηκε η Συνθήκη των Παρισίων με την οποία μπήκε τέλος στον Επταετή Πόλεμο μεταξύ Βρετανίας και Γαλλίας, που διεξήχθη σε όλον τον πλανήτη. Τα σημαντικότερα αποτελέσματα του πολέμου εκείνου ήταν η αποβολή της Γαλλίας από την Ινδία, η οποία άρχισε αμέσως να γίνεται βρετανική αποικία, και από τη Βόρεια Αμερική.
Η Βρετανία είχε δώσει διαβεβαιώσεις στις φυλές των ιθαγενών που πολέμησαν στο πλευρό του βρετανικού στρατού εναντίον των Γάλλων (Seneca, Shawnee, Delaware, Ottawa, Cherokee, κ.λπ.) ότι μετά το τέλος του πολέμου θα απαγορεύσει την εγκατάσταση αποίκων στα εδάφη τους, στο σημερινό Οχάιο, και θα τους προστατεύσει έναντι των επεκτατικών βλέψεων των αποίκων.
Ως αποτέλεσμα αυτών των υποσχέσεων, ο Γεώργιος ΙΙΙ, 8 μήνες μετά την υπογραφή της συνθήκης των Παρισίων, υπέγραψε τη διακήρυξη της οριοθέτησης της επικράτειας των 13 αποικιών. Σύμφωνα με τη βασιλική διακήρυξη, απαγορευόταν η οποιαδήποτε εγκατάσταση στις γαίες των ιθαγενών δυτικά της κορυφογραμμής των Απαλαχίων. Τελεία και παύλα.
Όμως, οι αντιδράσεις που προκάλεσε το μέτρο αυτό στις 13 αποικίες ήταν θυελλώδεις. Και οι αντιδράσεις δεν προέρχονταν από απλούς πολίτες που επιθυμούσαν να αποικίσουν τα εδάφη του Οχάιο. Οι αντιδράσεις προήλθαν από τους πλούσιους γαιοκτήμονες της Βιρτζίνια και του Νότου και από τους εμπόρους και κεφαλαιούχους της Πενσυλβάνια.
Ο λόγος ήταν ότι στη διάρκεια του Επταετούς Πολέμου είχαν δημιουργηθεί στη Βιρτζίνια και στην Πενσυλβάνια κερδοσκοπικές κοινοπραξίες επενδύσεων σε ακίνητη περιουσία που είχαν σκοπό να αποκτήσουν γη στο Οχάιο μετά τη λήξη του πολέμου, να τη χωροθετήσουν σε αγροτικές και εμπορικές ιδιοκτησίες και να την πουλήσουν σε αποίκους που θα επέλεγαν να εγκατασταθούν στα μέρη εκείνα. Η συντριπτική πλειοψηφία των συμμετοχών αυτών, δε, από τους εύπορους επενδυτές που επέλεξαν να κερδοσκοπήσουν με τον τρόπο αυτό, χρηματοδοτήθηκαν με δανεισμό. Δηλαδή, οι επενδυτές στις εταιρείες αυτές δανείστηκαν για να επενδύσουν. Και εάν ο αποικισμός του Οχάιο απαγορευόταν οι ζημιές τους θα ήταν από σοβαρές έως καταστροφικές.
Ποιοι ήταν αυτοί οι επενδυτές; Ο Τζορτζ Ουάσιγκτον, ο Τζέιμς Μάντισον, ο Τόμας Τζέφερσον, οι αδελφοί Ράτλετζ από τη Νότια Καρολίνα και πολλοί άλλοι. Όλη η υψηλή κοινωνία του Νότου και της Πενσυλβάνια. Μερικοί από τους σημαντικότερους εκπροσώπους των 13 αποικιών στο Κογκρέσο της Φιλαδέλφειας που ανακήρυξε την ανεξαρτησία το καλοκαίρι του 1776.
Και όταν ο Τόμας Τζέφερσον συνέταξε τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας, που ψηφίστηκε και εγκρίθηκε στις 4 Ιουλίου 1776, δεν παρέλειψε να συμπεριλάβει την οικονομική ζημιά που παραλίγο να υποστεί, αυτός και οι συνεργάτες του, από την απόφαση του «Άγγλου βασιλιά». Θαμμένη στο κείμενο, εικοστή έβδομη από είκοσι επτά, η τελευταία καταγγελία των επαναστατών εναντίον του Βρετανικού θρόνου αναφέρει:
Έχει προκαλέσει εσωτερική αναταραχή μεταξύ μας, και έχει εργαστεί για να στρέψει εναντίον μας τους κατοίκους των συνόρων μας, τους ανηλεείς άγριους Ινδιάνους των οποίων η πολεμική τακτική είναι η αδιάκριτη καταστροφή όλων των ηλικιών, των φύλων και των συνθηκών.
Η πηγή και η αιτία των όσων καταγγέλλει ο Τζέφερσον είναι η βασιλική διακήρυξη της 7ης Οκτωβρίου 1763. Η οποία, όπως γίνεται προφανές, ήταν μια βασική αιτία για την έναρξη των εχθροπραξιών μεταξύ των αποίκων και του βρετανικού στρατού για την ανεξαρτησία των 13 αποικιών.
Αυτή ήταν η μια πλευρά του νομίσματος. Η άλλη ήταν η οργή που επικρατούσε στη Νέα Αγγλία, από το Κονέτικατ μέχρι τη Μασαχουσέτη, για τους δασμούς που επέβαλε η Αγγλία στην εισαγωγή μελάσας (μούστου ζαχαροκάλαμου που ήταν πρώτη ύλη για την παραγωγή ποτών) και οινοπνευματωδών ποτών (ρούμι και ουίσκι) από τις αποικίες της Καραϊβικής. Οι δασμοί αυτοί επιβλήθηκαν για να πληρωθούν ο δαπάνες του στρατού που πολέμησε εναντίον των Γάλλων στον Επταετή Πόλεμο.
Όμως, οι άποικοι δεν ήθελαν να τους πληρώσουν και άρχισε το λαθρεμπόριο από την Καραϊβική προς το Providence του Rhode Island, το Mystic του Κονέτικατ, τη Βοστώνη και άλλα λιμάνια στην ακτή της Νέας Αγγλίας. Και μαζί με το λαθρεμπόριο άρχισε και ο κλεφτοπόλεμος και οι συγκρούσεις με το βρετανικό ναυτικό. Όλη αυτή η αναταραχή και η ανομία κατέληξε στο Boston Tea Party και στο ξέσπασμα του πολέμου, τον Απρίλιο 1775, στο Λέξινγκτον και το Κόνκορντ της Μασαχουσέτης.
Το Brown University, στο Providence του Rhode Island, ένα από τα ιδρύματα που αποτελούν την περίφημη Ivy League (Harvard, Yale, Princeton, κ.λπ.) ιδρύθηκε με δωρεά του John Brown, ενός από τους λαθρεμπόρους μελάσας και ρουμιού (και εμπόρου σκλάβων...) που πολεμούσαν με το βρετανικό ναυτικό από το 1763 μέχρι το 1775.
Καλό είναι να γνωρίζει κανείς ότι, πέρα από την θριαμβική προπαγάνδα, το ένα τρίτο των κατοίκων των 13 αποικιών το 1775 ήταν ουδέτεροι και το ένα τρίτο ήταν πιστοί στο βρετανικό στέμμα (και πολλοί απ’ αυτούς επέστρεψαν στη Βρετανία μετά τη λήξη του πολέμου, το 1783). Μόνο το ένα τρίτο πολέμησαν εναντίον των Βρετανών και, μάλιστα, οι περισσότεροι απ’ αυτούς γιατί έτσι τους έπεισαν οι ηγέτες τους, οι οποίοι είχαν προσωπικά, οικονομικά συμφέροντα από την ανεξαρτητοποίηση από τη Βρετανία.
Ο λόγος για τον οποίο μόνο οι ΗΠΑ από όλες τις βρετανικές αποικίες του 18ου και του 19ου αιώνα απαίτησαν και κέρδισαν ανεξαρτησία από τη Βρετανία ήταν εκείνη η Βασιλική Διακήρυξη της 7ης Οκτωβρίου 1763 που απαγόρευσε στους κεφαλαιούχους των 13 αποικιών να σπεκουλάρουν στη γη που σήμερα αποτελεί την πολιτεία του Οχάιο.
