Διότι πράγματι οι ΗΠΑ είναι και η παλαιότερη δημοκρατία του κόσμου (1776) με ανώτατο αιρετό άρχοντα (πρόεδρο) και όχι κληρονομικό (βασιλιά) ή οτιδήποτε άλλο, και, εξαιρουμένης της Ινδίας των τελευταίων δεκαετιών, η μεγαλύτερη πληθυσμιακά δημοκρατία του κόσμου (περίπου 350 εκατομμύρια κάτοικοι). Είναι μάλιστα η χώρα που, με τη φιλελεύθερη επανάσταση του 1776, επηρέασε θετικά και τη Γαλλία για τη δική της αστική επανάσταση του 1789.
Ως φιλελεύθερη αντιπροσωπευτική προεδρική δημοκρατία, και χωρίς ιδιαίτερες αλλαγές, οι ΗΠΑ πορεύτηκαν για πολλές δεκαετίες και περίπου ώς τα μέσα του 20ού αιώνα για να γίνουν μεγάλη δύναμη – και τα τελευταία 70 χρόνια η αναμφισβήτητη υπερδύναμη που όλοι γνωρίζουμε.
Αλλά, ω του θαύματος, με μεγάλη έκπληξη διαπιστώσαμε ότι οι αλλαγές στην τεράστια αυτή δημοκρατία και χώρα ήρθαν με την πρώτη θητεία του Ντόναλντ Τραμπ στον προεδρικό θώκο. Κι αμέσως μετά την ανάληψη των προεδρικών καθηκόντων της δεύτερης θητείας του, δηλαδή από τον Ιανουάριο τρέχοντος έτους και ώς σήμερα, ακολουθούν κι άλλες αλλαγές, ανατρεπτικές. Μάλιστα, όλες αυτές οι αλλαγές έγιναν και γίνονται χωρίς ουδεμία μεταβολή τού έως σήμερα συνταγματικού και πολιτειακού συστήματος της χώρας.
Στην πραγματικότητα δηλαδή, πρόκειται για αλλαγές που αφορούν αποκλειστικά τη διαχείριση της προεδρικής αρμοδιότητας, η οποία, λόγω προεδρικού πολιτειακού συστήματος και του ύφους της εκεί δημοκρατίας, έχει τη μορφή της αμιγούς εξουσίας. Το ανησυχητικό στην περίπτωση Τραμπ είναι ότι η προεδρική αυτή εξουσία μετατρέπεται σε απόλυτη εξουσία επί παντός του επιστητού, εσωτερικού και εξωτερικού, δημόσιου και ιδιωτικού, αμερικανικού και διεθνούς.
Έτσι, επτά - οκτώ μήνες μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, βρισκόμαστε μπροστά σε ένα πρωτοφανές και για τις ΗΠΑ φαινόμενο, όπου έχουμε:
Τη μεγαλύτερη δημοκρατία του κόσμου όπου φαίνεται ότι δεν υπάρχει καμία θεσμική εγγύηση ή ασφάλεια απέναντι στην θέληση του προέδρου. Προσοχή, όχι στην αρμοδιότητα ούτε στην εξουσία του προέδρου, αλλά στη θέληση του προέδρου.
Διότι η εντύπωση που ώς τώρα δίδεται από την έως τώρα διακυβέρνηση Τραμπ είναι ότι, αυτό που κινεί τα νήματα στις ΗΠΑ, δεν είναι η οποιαδήποτε θεσμική αρμοδιότητα ή έστω μερικώς παραθεσμική εξουσία του προέδρου Τραμπ, αλλά η προσωπική θέληση του ατόμου Τραμπ. Η γλώσσα τουλάχιστον που ο ίδιος ο πρόεδρος Τραμπ χρησιμοποιεί, δεν αφήνει καμία αμφιβολία περί τούτου.
Και για πρώτη φορά στην ιστορία των ΗΠΑ έχουμε έναν πρόεδρο που, σε καιρό ειρήνης, συμπεριφέρεται σαν να βρίσκεται όχι απλά σε καιρό πολέμου, αλλά σε εμπόλεμη περιοχή. Η έκφραση «ταύρος εν υαλοπωλείω» ωχριά μπροστά στην πραγματικότητα: όσον αφορά το εξωτερικό όλες οι άλλες χώρες της γης εκμεταλλεύονται και κλέβουν τις ΗΠΑ και όσον αφορά το εσωτερικό η χώρα κινδυνεύει να καταστραφεί από τους Δημοκρατικούς, τους γουόκ και τους μετανάστες.
Ο Τραμπ κυβερνά τη χώρα του δίνοντας την εντύπωση ότι στη δημοκρατία των ΗΠΑ δεν υπάρχει άλλο πολιτειακό όργανο πλην του Προέδρου. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος νομοθεσίας πλην των εκτελεστικών διαταγμάτων (ναι, αυτών των πλακιδίων, τα οποία σχεδόν καθημερινά επιδεικνύει ο ίδιος στην τηλεόραση και στων οποίων το κάτω μέρος βάζει –τεράστια πραγματικά– την υπογραφή του) ούτε άλλος τρόπος διακυβέρνησης πλην του… «ταυρικού». Όπως προείπα, δεν γνωρίζω επακριβώς την πολιτειακή δομή των ΗΠΑ, φαίνεται όμως ότι τα δύο νομοθετικά σώματα, η Βουλή και η Γερουσία, συνεχίζουν να υπάρχουν, τους τελευταίους όμως οκτώ μήνες φαίνεται να μη λειτουργούν. Μόνη περίπτωση που φαίνεται να έχουν κάνει αισθητή την παρουσία τους είναι το μπλοκάρισμα της Κίμπερλι Γκίλφοϊλ για τη θέση της πρέσβειρας των ΗΠΑ στη χώρα μας.
Να μη μιλήσουμε βέβαια για την αντιπολίτευση, όπου τους τελευταίους μήνες εκφράζεται ως ένα απέραντο και απόλυτο κενό. Δεν υπάρχει ουσιαστική αντιπολίτευση, ούτε καν τοξική, όπως συμβαίνει στη χώρα μας. Εκτός από την πρώην υποψήφια πρόεδρο Κάμαλα Χάρις, η οποία μετά τις εκλογές αγνοείται (ή δεν αναζητείται καν, για ποιον λόγο άλλωστε;), αναζητείται το Δημοκρατικό Κόμμα εν συνόλω. Ουδείς γνωρίζει αν εξακολουθεί να έχει πρόεδρό του την Κάμαλα Χάρις ή, μετά την «εξαφάνισή» της, έχει εκλέξει άλλον πρόεδρο, αντιπρόεδρο κ.λπ.
Φτάσαμε έτσι στο σημείο ώστε, όχι η Προεδρική Αρχή της Προεδρικής Δημοκρατίας των ΗΠΑ, αλλά ο πρόεδρος Τράμπ ως πρόσωπο, να αποφασίζει και να δρα παντελώς ανεξέλεγκτα, χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν: ως ο απόλυτος νομοθέτης με τα εκτελεστικά διατάγματα, ως ο απόλυτος κυβερνήτης και στρατηγός με την έξοδο της εθνοφρουράς στους δρόμους κόντρα στις τοπικές αυτοδιοικήσεις, ως ο απόλυτος και ανώτατος δικαστής με τις εναντίον των δικαστών αποφάσεις του κατά των μεταναστών κ.λπ. Από την κατάργηση του υπουργείου Παιδείας, τις περικοπές χρηματοδότησης των πανεπιστημίων που δεν υπακούουν στις προεδρικές θελήσεις, την επιβολή τεράστιων προστίμων στα πανεπιστήμια που δεν υπακούουν στις προεδρικές απαιτήσεις μέχρι τις προσωπικές διώξεις δικαστών που δεν υποκύπτουν στις τραμπικές προσταγές, τις αυθαίρετες απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων όπως η πρόσφατη της Λίζα Κουκ και άλλα όσον αφορά τα εσωτερικά, μέχρι την έξοδο των ΗΠΑ από παγκόσμιους οργανισμούς, όπως από τον Π.Ο. Υγείας και τον Π.Ο. Εμπορίου, τις κατά βούληση επιβολές φόρων στα άλλα κράτη ανάλογα με τη φάτσα του ηγέτη τους, με την πάγια χρήση μυστικής διπλωματίας με δικτάτορες του διεθνούς στερεώματος και άλλα πολλά.
Και το πιο ανησυχητικό: όλα αυτά γίνονται χωρίς καμία αιτιολόγηση. Απλώς και μόνο επειδή ο τάδε ξένος ηγέτης «φαίνεται καλό παιδί ή όχι» στον πρόεδρο, απλώς «για σοβαρό λόγο» όπως στην περίπτωση της Λίζα Κουκ, έως το «επειδή τον συμπαθώ» και «επειδή φαίνεται καλό το deal στον πρόεδρο», ή «επειδή είναι κακός και θέλει το κακό μου» για δικαστές και κυβερνήτες κ.ά. Αναμφισβήτητη απόδειξη ότι, όντως, η κινητήρια δύναμη που κρύβεται πίσω από τον τρόπο με τον οποίο πολιτεύεται και ενεργεί ο πρόεδρος Τραμπ, είναι η προσωπική του άποψη και θέληση (του προσωπικού, ατομικού και οικογενειακού συμφέροντός του μη αποκλειομένου), και όχι οι πολιτειακές του αρμοδιότητες ή οι νομικά προβλεπόμενες πολιτικές του εξουσίες.
Φαίνεται λοιπόν ότι κατά τους τελευταίους οκτώ μήνες στις ΗΠΑ, όπως φαίνεται, όλες οι πολιτειακές εξουσίες, νομοθετική, εκτελεστική και δικαστική, έχουν συγκεντρωθεί αποκλειστικά και ασκούνται απόλυτα από ένα και το ίδιο πρόσωπο: τον Ντόναλντ Τραμπ.
Ανακύπτει έτσι ένα κρίσιμο δίλημμα: αν μεν όλα τα παραπάνω είναι θεσμικά, αν δηλαδή ο τρόπος της ανεξέλεγκτης διακυβέρνησης Τραμπ και κυρίως ο τρόπος (μη) λειτουργίας των αμερικανικών θεσμών (Βουλή, Γερουσία, αντιπολίτευση κ.λπ.) προβλέπονται ή έστω συγχωρούνται από το ισχύον Σύνταγμα και πολιτειακό σύστημα των ΗΠΑ, τότε κάτι σάπιο υπάρχει στη μεγαλύτερη δημοκρατία του κόσμου. Κάτι το οποίο χρειάζεται αλλαγή. Αλλαγή όμως πραγματική και θεσμοθετημένη. Αν όμως όλα τα παραπάνω δεν προβλέπονται θεσμικά, τότε κάτι ακόμα πιο σάπιο και ακόμα πιο ανησυχητικό συντελείται αυτόν τον καιρό στη μεγαλύτερη δημοκρατία του κόσμου.
Κάτι που μοιάζει με ό,τι ο Τραμπ, ισχυριζόμενος ότι δεν είναι δικτάτορας, προσπαθεί να μας διαβεβαιώσει ότι δεν ισχύει.
