Για να γίνει αντιληπτό αυτό που λέμε, αν ένας Έλληνας, την περίοδο των διωγμών στην Οθωμανική αυτοκρατορία, ασπαζόταν το Ισλάμ, αυτομάτως κάθε δίωξη εναντίον του και της οικογένειάς του έπαυε. Το ίδιο ίσχυε και για τους υπόλοιπους χριστιανούς που ζούσαν στα εδάφη της αυτοκρατορίας. Για τους εβραίους δεν υπήρχε τίποτα αντίστοιχο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα προς τούτο αποτελεί η ιστορία του Μιλχ[1], ο οποίος γλίτωσε το στρατόπεδο συγκέντρωσης, μόνο και μόνο επειδή έτσι θέλησε ο πανίσχυρος κυβερνητικός αξιωματούχος Χέρμαν Βίλχελμ Γκέρινγκ, ο οποίος αποφάνθηκε χαρακτηριστικά: «εγώ αποφασίζω ποιος είναι εβραίος και ποιος όχι».
Συνεπώς, νόμιμη είναι η κριτική που μπορεί να ασκήσει κανείς προς το ισραηλινό κράτος –καμία αντίρρηση–, αλλά η προσπάθεια αλλοίωσης του χαρακτήρα και της σημασίας του εβραϊκού Ολοκαυτώματος δεν είναι μόνο απαράδεκτη, κυρίως είναι ανιστόρητη, πράγμα μη συγγνωστό όταν συντελείται από ιστορικούς.
[1] Αδιάφορη θα ήταν η περίπτωση του Έρχαρντ Μιλχ, που πέθανε στις 18 Μαΐου 1972, ο οποίος ήταν υπεύθυνος για τη δημιουργία και την ανασυγκρότηση της Λούφτβαφε υπό τον Γκέρινγκ, αν δεν υπήρχε το περιστατικό που παραθέτω
Η σταδιοδρομία του απειλήθηκε σοβαρά το 1935, όταν άρχισαν να διαδίδονται φήμες ότι ο πατέρας του, Άντον, ήταν εβραίος. Η Γκεστάπο άρχισε να διεξάγει έρευνες οι οποίες κατέληξαν στη διαπίστωση ότι πράγματι ο πατέρας του ήταν εβραϊκής καταγωγής. Ο Γκέρινγκ, ωστόσο, ο οποίος εγνώριζε το γεγονός από παλαιότερα, φρόντισε να τον διασώσει: έβαλε τη μητέρα του, Κλάρα, να υπογράψει επίσημη δήλωση ότι, στην πραγματικότητα, ο Έρχαρντ δεν ήταν παιδί του Άντον, αλλά του θείου της οικογένειας Καρλ Μπρόιερ (Carl Bräuer), ο οποίος κατοικούσε στο Βερολίνο και επισκεπτόταν τακτικά την οικογένεια, ιδιαίτερα όταν ο Άντον, λόγω των επαγγελματικών του υποχρεώσεων, απουσίαζε για αρκετό χρονικό διάστημα από την οικογενειακή κατοικία. Το πιστοποιητικό γεννήσεως του Μιλχ αποσύρθηκε από το ληξιαρχείο και στη θέση του εκδόθηκε νέο. Παράλληλα, για τον συγκεκριμένο άνθρωπο, εκδόθηκε και «πιστοποιητικό γερμανικού αίματος». Η υπόθεση αυτή έκλεισε με το περίφημο «απόφθεγμα» του Γκέρινγκ: «εγώ αποφασίζω ποιος είναι Εβραίος!» («Wer Jude ist, bestimme ich)».
