Οι ακραίες και αδικαιολόγητες απρέπειες και ύβρεις προς το πρόσωπο του νεκρού, προοδευτικού, δημοκράτη, αγωνιστή, μεταρρυθμιστή και επιτυχημένου πρώην πρωθυπουργού, ακόμα και από άτομα που δεν έζησαν την εποχή της διακυβέρνησής του, δεν μπορούν να ερμηνευθούν κατά την άποψή μου μόνο με όρους πολιτικούς, ιδεολογικούς ή οικονομικούς. Αυτές τις μέρες, στεκόμαστε όλοι και όλες μάρτυρες σε μια οντολογική, σε μια ψυχαναλυτική ανάγκη πολλών Νεοελλήνων να ξορκίσουν σε ατομικό αλλά και σε συλλογικό επίπεδο ένα άλλο ύφος, ένα άλλο πρότυπο σκέψης, συμπεριφοράς, ζωής, πολιτικής και ιδεολογίας, στη διαχείριση του ατομικού και του συλλογικού μας βίου.
Ο ορθολογισμός, ο διαφωτισμός, ο ουμανισμός, η ιεράρχηση προτεραιοτήτων, η οργάνωση της κοινής μας ζωής γύρω από ένα αξιακό πλαίσιο δικαιωμάτων για όλες και για όλους, γύρω από την ισονομία, γύρω από λειτουργικούς θεσμούς, γύρω από ανεκτικές συμπεριφορές και συμπεριληπτικές πρακτικές, που θα οριοθετούν την πολιτεία και την κοινωνία, όλοι αυτοί οι όροι δεν γίνονται κατανοητοί γι’ αυτό που στα αλήθεια είναι, δηλαδή ως «εργαλεία» και δυνατότητες για καλύτερη διαχείριση των ατομικών και συλλογικών μας ζωών.
Οι λεκτικές ακρότητες, οι ύβρεις, ο απαράδεκτος και ανιστόρητος εξτρεμισμός ενάντια στο πρόσωπο και στην κληρονομιά του νεκρού και άθαφτου ακόμα πρώην πρωθυπουργού, δεν νομίζω πως απευθύνονται αποκλειστικά στον Κώστα Σημίτη. Συν τοις άλλοις, αυτές οι αντιδράσεις, δηλώνουν σε σημαντικό βαθμό μια «οντολογική», μια ταυτοτική, μια ψυχαναλυτική απέχθεια προς το άλλο πολιτισμικό πρόσωπο και πρότυπο της Ελλάδας, προς το πρόσωπο του Έλληνα και της Ελληνίδας που εκπροσωπούσε ο Σημίτης.
Αυτές οι αντιδράσεις δεν δηλώνουν επιθυμία συγκατοίκησης δύο κόσμων μέσα στο ίδιο σώμα, όπως εκτιμά ο Παναγής Παναγιωτόπουλος, αναπληρωτής καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, με αφορμή το θάνατο του πρώην πρωθυπουργού. Αυτές οι αντιδράσεις, κατά τη γνώμη μου, δηλώνουν μια Ελλάδα που δεν αντιμάχεται απλώς την «άλλη» Ελλάδα. Αυτές οι αντιδράσεις φανερώνουν μια κοινωνία που συγκροτείται από άτομα που όχι απλώς δεν ανέχονται ούτε θέλουν να συνυπάρξουν με το άλλο τους «μισό», με τους «άλλους» Έλληνες και Ελληνίδες! Αυτό το μένος δηλώνει διάθεση για «κατασπάραγμα», αν ποτέ δημιουργηθούν οι κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες που θα επέτρεπαν κάτι τέτοιο...
Εκτίμησή μου είναι πως η επιθετικότητα και η ακραία έχθρα των αντιδράσεων της μιας Ελλάδας προς την άλλη, με αφορμή το θάνατο του πρωθυπουργού της πιο ελπιδοφόρας εποχής στη σύγχρονη ιστορία της χώρας μας, πρέπει να μας αφορά και πρέπει να μας ανησυχεί όλους και όλες, νοιμίζω ως προτεραιότητα. Αριστερούς, κεντρώους και δεξιούς! Αυτός ο διχασμός είναι πρόβλημα του παρόντος και του μέλλοντος. Αφορά την εθνική μας επιβίωση... Κυρίως τώρα, που διανύουμε μια ιδαίτερα επικίνδυνη γεωπολιτική περίοδο. Τώρα, που η ιδεολογική ανακαίνιση της νεοελληνικής κοινωνίας, για να χρησιμοποιήσω όρο του ιστορικού Αντώνη Λιάκου, λόγω πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών συγκυριών, είναι ιδιαίτερα δύσκολο να επιτευχθεί με προοδευτικούς και χειραφετησιακούς όρους...