Είχα 10 χρόνια να περάσω από την συγκεκριμένη περιοχή. 11 για την ακρίβεια, από τότε που το πρώτο μαγαζί του αδελφού ήταν επί της λεωφόρου Δημοκρατίας, απέναντι σχεδόν από το σταθμό του προαστιακού ΣΚΑ-Αχαρναί. Ήταν λοιπόν το 2012 όταν καθημερινά πηγαινοερχόμουν –συνήθως με τον προαστιακό, κάποτε με το αστικό λεωφορείο– από το Κέντρο στο Μενίδι και πάλι πίσω. Αυτό που είχα παρατηρήσει από τότε ήταν πως, συχνά, είτε από τα Κάτω Πατήσια, όταν επρόκειτο για λεωφορείο, είτε από αλλού, ο προαστιακός ή το αστικό λεωφορείο, γέμιζαν τοξικομανείς, οι οποίοι είχαν πάντα, τον ίδιο προορισμό με μένα: το σταθμό ΣΚΑ-Αχαρναί. Δεν ήταν δύσκολο να μάθω γιατί. Λίγο πιο πάνω από τη στάση υπήρχε στρατόπεδο και λίγο παραπάνω κατοικούσαν μέλη γνωστής κοινωνικής ομάδας, της ίδιας που τρέφει ιδιαίτερη αγάπη στο χαλκό, τα οποία, κινούμενα από φιλάνθρωπα προφανώς συναισθήματα, χορηγούσαν –με το αζημίωτο– στους τοξικομανείς τη δόση τους. Η διαδρομή παρέμενε ίδια, για τον περίπου ένα χρόνο που πηγαινοερχόμουν εγώ στην περιοχή, το νταραβέρι ίδιο, κι όλα καλά και ωραία.
Και σήμερα, 11 χρόνια μετά, με το που περάσαμε από το σταθμό ΣΚΑ-Αχαρναί, το ίδιο καραβάνι της δυστυχίας, γέμισε τον προαστιακό. Προφανώς, έκανα τη σκέψη, ότι δεν φεύγουν από την Ομόνοια για να αλλάξουν τον αέρα τους στο εξωτικό Μενίδι. Υπέθεσα, ότι κατά πάσα πιθανότητα, το ταξίδι, οι διαδρομές, διατηρούνται με τον ίδιο τρόπο και την ίδια συνέπεια εδώ και μια δεκαετία.
Κι η λογική σκέψη που κάνω, μαζί με την εύλογη απορία είναι η εξής: δεν γνωρίζει η Αστυνομία, το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, η Δίωξη Ναρκωτικών, όλο αυτό το νταραβέρι; Που ήδη, όπως διαπίστωσα σήμερα, παραμένει το ίδιο, εδώ και μια δεκαετία; Είναι δυνατόν να μη γνωρίζουν; Και αν γνωρίζουν, τι κάνουν; Κι αν δεν κάνουν, όπως φαίνεται, τίποτα, γιατί αυτή η απραξία; Μέσα σε αυτή τη δεκαετία, πέρασαν πολλές κυβερνήσεις, με τα πλέον διαφορετικά πολιτικά πρόσημα η μία από την άλλη, ωστόσο η κατάσταση παραμένει ίδια. Γιατί;
Απλές απορίες. Νομίζω χρήσιμο θα ήταν να δοθούν κάποια στιγμή πειστικές απαντήσεις.