Διαβάζω ότι στην παράδοση-παραλαβή του υπουργείου Παιδείας, ο Νίκος Φίλης«έσπασε» και δάκρυσε και είπε δεν ξέρω γω τι.
Βλεπω, επίσης, από απέναντι, να ορμάνε σμήνη διάφορα αρπακτικά, που, δρυός πεσούσης, του άλλαξαν τον αδόξαστο.
Ήμουν από τους πρώτους που τον στήριξα, όταν κράτησε σθεναρή στάση στην πατριδοκαπηλία των αθλίων του «ποντιακού» ελληνισμού, σε αντίθεση με τον ανεκδιήγητο της νεορθόδοξης παράταξης, που έδειξε, και χωρίς κουκούλα, ο ανενδοίαστος, τη Ρεπούση, στους χρυσαύγουλους…
Επίσης, τον βαρούσα αγρίως σε πλείστες όσες άλλες περιπτώσεις, με πιο πρόσφατη τις μαθητικές παρελάσεις της 27ης Οκτωβρίου…
Σίγουρα, εάν ήμουν Τσιπρας θα τον πετούσα έξω από την παιδεία, ούτως ή άλλως, ως δολιοφθορέα και αναχρονιστή.
Μερικά πράγματα όμως πρέπει να μπουν στη θέση τους, κάλε μου κύριε καχεκτικέ Φίλη:
Φαινότανε από μακριά ότι η υπόθεση θρησκευτικά και προχειροδουλειά ήτανε και άνευ βάθους και εργασίας… Ότι υπήρχε τσάτρα πάτρα.Τεμπέληδες ονομαστοί κι εσύ κι ο άλλος, δεν καθίσατε να ψάξετε, ούτε καν να διερευνήσετε, ποιος θα στήριζε και ποιος θα αποστασιοποιούνταν από το θέμα αυτό. Είναι σαν να σας βλέπω από μια γωνιά, να ψάχνετε, στα καλά κρατημένα αρχεία σας, κείμενα παρελθόντων ετών, στην ουσία παπαρολογίες, δήθεν προγραμματικού λόγου, που το ηξεύρατε πολύ καλά, ότι δεν περνάνε με τίποτε…
Όμως ο φτηνός συνδικαλιστικός ελιγμός, φοιτητικού αμφιθεάτρου, είχε ήδη στηθεί και δεν μπορούσατε να τον πάρετε πίσω.
Το πήγατε μέχρι τα άκρα και μέχρι τη σταυροπροσκύνηση κι έπειτα βγήκες πρώτος στο συνέδριο.
Αυτό σε ενδιέφερε και μόνον, Νίκο Φίλη. Να δείξεις την «επιρροή» σου, δήθεν, στο κομματικό σώμα και να εγγράψεις υποθήκη.
Έλα όμως που την πάτησες.
Κι έρχομαι στην κύρια αιτία που με τσίγγλισε να ασχοληθώ με το περί ου ο λόγος συμβάν.
Λοιπόν, δεν κόβετε την πλακά σας, όλοι μαζί, με τις ανεκδοτολογικές αναφορές, πλέον, στο Ρήγα;
Ούτε του μονίμου να ήσασταν, οι επωμίδες σας θα κρέμονταν μέχρι κάτω από τα βάρη των παράσημων και των ανδραγαθημάτων.
Ναι, υπήρξατε συνδικαλιστές, κάποια περίοδο – θα έλεγα και καλοί. Ε, και;
Αρκεί αυτό για να το κουβαλάς σ’ όλη του τη ζωή ως προϋπηρεσία;
Ναι, ήσουν βουλιαγμένος από παιδί στην ίντριγκα και την υπονόμευση του κάθε ηγετικού σχήματος στο οποίο δεν συμμετείχες, Νίκο Φίλη.
Ναι, εκεί στην Αθήνα, όπου ήταν μαζεμένα μια σειρά από κακομαθημένα, ίσως και χαρισματικά πολλά απ αυτά, τσογλάνια, όπως ευφυώς χαρακτήρισε το συμμάζεμα ο Γιωργής Λιγνός, και παίζατε παιχνίδια εξουσίας.
Αλλά παίζατε στα ψέματα.
Γι’ αυτό και οι διασπάσεις – και μην ακούσω κιχ για τους μηχανισμούς του κράτους και τις άλλες αλτουσεριανές κοινοτοπίες.
Ε, λοιπόν, φτάνει. Αράξτε στα κιλά σας, όλοι σας, και κόψτε αυτή την πλάκα της δήθεν ένδοξης παρελθούσης θητείας σας.
Δεν σας χρωστάει η πατρίδα τίποτε απολύτως που να το διεκδικείτε με τέτοια μανία…
Το δάκρυ σου θα το κατανοήσω μόνον για έναν λόγο: έβλεπες σε ποιους παραδίδεις και έλεγες από μέσα σου: «Όχι ρε γμτ και σ’ αυτούς τους στόκους…»
