Εάν πλειοψηφούσε το Όχι, κάτι που δεν ήταν απολύτως απίθανο, ο «σουλτάνος» θα πήγαινε κατ’ ευθείαν σε βουλευτικές εκλογές και θα τους έπαιρνε και τα τσαρούχια, ολονών. Το Ρεπουμπλικανικό κόμμα είναι που είναι στον αέρα, με πρόωρες εκλογές θα διαλυόταν… Το Δημοκρατικό κόμμα, με τον Ντεμιρτάς στη φυλακή, διαλυμένο, δεν θα προλάβαινε να αντιδράσει. Το εθνικιστικό ΜΗΡ του Μπαχτσελί ήδη διαλύθηκε εις τα εξ ων συνετέθη. Οι διαφωνούντες του ΑΚΡ θα ήταν αδύνατον να οργανωθούν σε πολιτικό σχήμα τόσο γρήγορα, όπως και οι οπαδοί του Τζεμαάτ. Επομένως, ο Ερντογάν θα νικούσε με περίπατο. Και θα είχαμε ξανά μια από τα ίδια, ίσως και πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο, όπου θα περνούσε τα πάντα ήσυχα και απαλλαγμένος από τους όποιους, φραστικούς κυρίως, ελέγχους.
Εάν έπαιρνε την πλειοψηφία που αναζητούσε, το 60% και παραπάνω, δεν θα συζητούσαμε σήμερα για αποτελέσματα, αλλά για τι θα συνέβαινε από δω και μπρος.
Τώρα, ο Ερντογάν έχει τα χέρια του δεμένα, όχι φυσικά κατά τη δική του άποψη, οπότε πιστεύω ότι σκέπτεται να επαναλάβει το δημοψήφισμα σε έξι μήνες, όπως προβλέπει και το παρόν σύνταγμα, για να αποκτήσει την απαραίτητη, κατ’ αυτόν, πλειοψηφία. Αυτή όμως η περίοδος διακυβέρνησης χωρίς απολύτως κανέναν έλεγχο θα μπορούσε να είναι και η πλήρης καταστροφή της τουρκικής οικονομίας.
Πριν από λίγες εβδομάδες, ο Ερντογάν ίδρυσε ένα fund για τη στήριξη του τραπεζικού συστήματος της χώρας και για να παρέχει εγγυήσεις ως κράτος, στηρίζοντας τις τράπεζες που θα κινδυνεύουν με κατάρρευση.
Πρώτη του ενέργεια θα είναι να μειώσει τα επιτόκια, κλατι στο οποίο επιμένει εδώ και τέσσερα χρόνια, ενώ ο κεντρικός τραπεζίτης, ανθίσταται κρατώντας τα σε λογικά επίπεδα. Ήταν μια από τις αιτίες που έχασε και τον Μπαμπατζάν, τον πιο συγκροτημένο και σοβαρό νέο πολιτικό, του ΑΚΡ, πιθανό διάδοχο του «σουλτάνου». Όμως ο άνθρωπος διέβλεψε την καταστροφή που πλησιάζει, με τον υπερδανεισμό των κατασκευαστικών και με συνολικό χρέος της τάξεως των 300 δις δολαρίων.
Ο Ερντογάν είναι μουσουλμανικού προσανατολισμού και προσπαθεί να υποστηρίξει ότι δεν οδηγεί τη χώρα σε ισλαμικό καθεστώς, αλλά πιστεύει στην κεντροδεξιά του καταγωγή, στον κεντροδεξιό προσανατολισμό.
Επισκέφτηκε τον τάφο του Ερμπακάν, που ο ίδιος φυσικά, πριν πεθάνει, δεν ήθελε να τον δει ζωγραφιστό, αλλά και το κόμμα του ψήφισε εναντίον των εξουσιών του στο δημοψήφισμα…
Πήγε στον τάφο του Οζάλ, για να δείξει την πίστη του στις μεταρρυθμίσεις. Και στον τάφο του Μεντερές για την δεξιά του καταγωγή. Πήγε όμως, πρώτα και κύρια, στον τάφο του Πορθητή, για να δείξει την πίστη του στο Οσμανλίδικο παρελθόν. Γι’ αυτό και οι Οσμανλίδικες μπάντες, που βγήκαν στους δρόμους, κυρίως στην Πόλη.
Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο, πιστεύω ότι ο ρόλος της Ευρώπης, που μέχρι χθες τραγουδούσε αδιάφορα για τα πάντα στη γειτονική μας χώρα, θα είναι καθοριστικός. Οι διαπραγματεύσεις για την πορεία της Τουρκίας δεν πρέπει να σταματήσουν, όπως φωνάζουν απερίσκεπτα κάποιοι που δεν έχουν καταλάβει ακόμη τι συμβαίνει εκεί. Εάν όντως, που δεν το πιστεύω, ο Ερντογάν προχωρήσει σε επαναφορά της θανατικής ποινής, τότε ναι, να διακοπούν όλα – αλλά δεν πρόκειται να το διαπράξει, αφ’ ενός γιατί τέτοια πρόταση δεν περνάει από την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, αφ’ ετέρου γιατί δεν αντέχει και άλλη εκλογική ήττα.
Ο Ερντογάν, στη δύση του, θα οδηγήσει δυστυχώς τη χώρα σε οικονομική κατάρρευση – κι αυτό θα είναι το μοιραίο τέλος του πολιτικού που φιλοδοξούσε να αντικαταστήσει παντού τη φωτογραφία του Κεμάλ – έχοντάς το σχεδόν καταφέρει.
Η αμετροέπεια, όμως, πληρώνεται.
