Το μέγιστο και τελευταίο έγκλημα, λέγουν πολλοί, της χούντας ήταν το πραξικόπημα στην Κύπρο - και φυσικά, μετά, η εισβολή που ακολούθησε, ως παρεπόμενη αντίδραση. Έκτοτε, δεν συζητήθηκαν σοβαρά τα αίτια όσων συνέβησαν ούτε διερευνήθηκαν, ως έπρεπε, οι ευθύνες των στρατιωτικών, για πολλά συνακόλουθα.
Διαβάζω τις μέρες ετούτες διάφορους τουρκολόγους, εθνικιστές, ψεύτες και απατεώνες, που σπέρνουν ψέματα και ντρεσάρουν, με τρόπο επικίνδυνο, έναν ολόκληρο λαό, που χαμπάρι δεν πήρε ούτε τι του έκανε η χούντα, ούτε τι γίνεται στην Κύπρο – έναν λαό που τον ενδιαφέρει το καθημερινό του, να είναι καλά κι όλοι οι άλλοι να πάνε να κουμπουριαστούν.
Πενήντα χρονιά μετά, η αθλιότητα επαναλήφθηκε. Και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έρχεται πλέον δεύτερη στην ιστορία, επί των ημερών της οποίας ενώ το Κυπριακό θα μπορούσε να έχει λυθεί και να τελειώνει, μετά από 43 χρονιά, η διαρκής επίκληση στο αδούλωτο ελληνικό πνεύμα και άλλα τέτοια έπεα πτερόεντα, αυτή εδειξε πόσο εξαρτημένη από άλλα συμφεροντα βρίσκεται και τι διαφορετικές προθέσεις έχει.
Η λύση ήταν έτοιμη.
Ο Αναστασιάδης, δείχνοντας στην αρχή θάρρος και ειλικρινή διάθεση, προχώρησε σε συνομιλίες με τον ομόλογό του, Ακιντζί.
Είχαν προχωρήσει πάρα πολύ και ο Ερντογάν είχε δώσει τα πάντα στις περίφημες μέριμνες.
Βαθείς γνώστες του Κυπριακού δεν πίστευαν στα μάτια τους όταν είδαν τι παραχωρεί ο Ερντογάν.
Ο τούρκος πρόεδρος φοβάται, εδώ και πάρα πολύ καιρό, τις ρωσικές αναμείξεις και παρεμβάσεις σε όλη τη νοτιανατολική λεκάνη της Μεσογείου.
Παρά τις φαινομενικές συγκλίσεις, μετά τη δημόσια συγγνώμη για το ρωσικό αεροπλάνο, διαπίστωσε ότι τίποτε από τις σχέσεις δεν επανήλθε στο φυσιολογικό επίπεδο, κυρίως δε στο νοτιοδυτικό του μέτωπο, με τη Συρία.
Το ίδιο συνέβη και με το Κυπριακό. Το ρωσικό λόμπυ, που εκπορεύεται από την Αθήνα, πλέον, για όλη την περιοχή, έκανε ό,τι ήταν δυνατόν ώστε να ματαιωθεί η όποια συναπόφαση για τη λύση του προβλήματος.
Από τον υπουργό Εξωτερικών, που καλά θα κάνουν επιτέλους οι φίλοι του και οι σύντροφοί του, από το ΚΚΕ, να μιλήσουν για το ρόλο που κατά καιρούς έχει παίξει είτε ως αρθρογράφος και διαφημιστής του Γιαρουζέλσκι είτε ως περίεργος σύμβουλος του ΓΑΠ, είτε ως ΥΠΕΞ και υποστηρικτής της πολιτικής προσέγγισης του ίδιου και του λαφαζανέικου με την ΕΣΣΔ.
Από κοντά είναι και ο άνθρωπος που προεδρεύει και καυχιέται, ο οποίος ήταν ως υπουργός Εσωτερικών ο ανοικτός και μόνιμος σύμβουλος του Τάσσου Παπαδόπουλου, στην άλλη κοροϊδία που έπαιξε η Κύπρος στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Συνέδραμαν βέβαια και οι βροντόσαυροι του ΥΠΕΞ, από τον Μολυβιάτη μέχρι όποιον ημπορείτε να φανταστείτε, του καραμανλικού εθνικιστικού μπλοκ.
Φόβισαν και πίεσαν τόσο πολύ τον Αναστασιάδη, που έκανε πίσω και δεν προχώρησε, θαρραλέα όπως ξεκίνησε. Έμελλε κι αυτός να γίνει άλλος ένας πρόεδρας στη σειρά που άφησε την ευκαιρία να περάσει ανεκμετάλλευτη.
Και τώρα τι θα κάνουμε με αυτούς του ρωσικού μπλοκ που μας διαφεντεύουν; Νιώθετε ήσυχοι εσείς;
Εγώ πάντως καθόλου…
