Να καθιερωθεί το ραντεβού μας με τη μνήμη

Σάββατο, 18 Μαρτίου 2017 14:21

Φωτογραφία Αρχείου

Το μνημείο που θυμίζει τη γενοκτονία των εβραίων της Θεσσαλονίκης από το ναζισμό. Η Ελλάδα άρχισε να αποτίει φόρο τιμής στους εβραίους της πόλης πολύ αργά - και αφού, μεταπολεμικά, οι έλληνες Θεσσαλονικείς, σε αρκετές περιπτώσεις, ιδιοποιήθηκαν τις περιουσίες των χαμένων στα χιτλερικά κάμπους εβραίων της πόλης.

Την Κυριακή, στις 11.30, μαζευόμαστε στην πλατεία Εβραίων Μαρτύρων, απ’ τη μεριά της θάλασσας, στην ετήσια συνάντησή μας, για ν’ αποτίσουμε φόρο τιμής στους συμπολίτες μας που τους αφάνισαν στα ναζιστικά στρατόπεδα.

Τελευταία, είχε ανοίξει ένας διάλογος, ολίγον περίεργος, που με τρόμαξε στ΄ αλήθεια, με τη λογική ότι «εγώ και οι οικογένεια μου δεν κάναμε τίποτε κακό για τους εβραίους και άρα δεν είμαστε υποχρεωμένοι να ζητήσουμε συγγνώμη για τίποτε κι από κανέναν».
Ζήτημα πρώτον, για να μην αρχίσουμε μαθήματα πολιτικής ιστορίας.
Συγγνώμη ζητάει μια πόλη, εν προκειμένω η δική μας, όχι γιατί κατέδωσε ή ξεπούλησε, ή, ή, τους συμπολίτες μας εβραίους.
Εάν δεν το έχει κάνει για τη σπιουνιά και την προσπάθεια να ξεριζωθεί το εβραϊκό στοιχείο από τη Θεσσαλονίκη, από την αρχή ακόμη της απελευθέρωσης, είναι ζήτημα μεγάλης πολιτικής απρέπειας αλλά και αθλιότητος περί τη διδασκαλία της ιστορίας… Ο συνωστισμός της Σμύρνης μάς ενόχλησε… Και θα πρέπει ν' ανοίξει πάραυτα ο διάλογος και περί αυτό…
Αλλά, αντιθέτως, γιατί δεν έκανε απολύτως τίποτε και κανένας μας για την αποκατάστασή τους στην προτεραία τους θέση.
Όλοι ξέρουμε πως ο γείτονας καταλήστευσε εβραϊκή περιουσία. Κανείς μας, όμως ("πού να μπλέκω τώρα..."), δεν ύψωσε φωνή να πει, τουλάχιστον: δώστε πίσω τα κλεμμένα.
Ακόμη και το ότι η πλατεία που θα πάμε μεθαύριο, δεν ονομάστηκε ακόμη πλατεία Εβραίων Μαρτύρων κάτι δείχνει.
Και για το ποιοι αντιδρούν και το πώς αντιδρούν και το πώς προσπαθούν με κάθε τρόπο ν’ αμβλύνουν την υπόθεση αυτή.
Παρακαλώ, όλους μου τους φίλους και τις φίλες, ειλικρινά, από βάθος καρδίας σας παρακαλώ, ελάτε να είμαστε πολλοί την Κυριακή. Τουλάχιστον να φανεί ότι, έστω και σήμερα, αναλογιζόμαστε την άδικη πορεία των συμπολιτών μας προς το χαμό.
Κυριακή 19 Μαρτίου, στην πλατεία Εβραίων Μαρτύρων, στην παραλία. Για να αναμετρηθούμε ακόμη και με τη δική μας αβελτηρία που δεν απαιτήσαμε, ακόμη, από τη δημοτική αρχή της πόλης, ν’ αποδώσει το όνομα της πλατείας σ΄ αυτούς που τους ανήκει. Παρά μόνο βλέπουμε τρία, τέσσερα χρόνια τώρα, να μακραίνει ο χρόνος και να αφανίζεται το αποτέλεσμα που είχε ήδη αρχίσει ν’ αχνοφέγγει.