Ξενοφών Α. Μπρουντζάκης

Στο τέλος όλων αυτών των μετατοπίσεων –της ρωσικής αναθεωρητικής ορμής, της ουκρανικής αντοχής, της ευρωπαϊκής επανασυσπείρωσης και της ψυχρής κινεζικής αριθμητική – προκύπτει ένα καίριο ερώτημα: μπορεί η Ευρώπη να δεχθεί αναθεώρηση συνόρων διά της βίας; Η απάντηση, όσο κι αν δοκιμάζεται από την κόπωση και τις εσωτερικές αντιφάσεις, παραμένει αρνητική: «όχι».

Το ΚΚΕ και ένα μεγάλο μέρος του «προοδευτικού» κόσμου στη Δύση φροντίζουν με συνέπεια να κρατούν στην επικαιρότητα εικόνες παιδιών της Παλαιστίνης. Εικόνες τραγικές, αλλά συχνά εργαλειοποιημένες από τη Χαμάς, η οποία δεν διστάζει να χρησιμοποιεί ανήλικους ως ανθρώπινες ασπίδες ή κομπάρσους σε σκηνοθετημένα στιγμιότυπα θανάτου. Για τα παιδιά αυτά μιλούν αδιάκοπα οι ίδιοι κύκλοι, καταγγέλλοντας το Ισραήλ, την Αμερική και όποιον άλλο εξυπηρετεί τον βολικό τους εχθρό.

Η εικόνα της Πάτρας αυτές τις ημέρες,  οι καπνοί στις γειτονιές, οι φωτιές να απειλούν σπίτια και ανθρώπους, εκτός από μια  δοκιμασία για την Πολιτική Προστασία και τους πολίτες είναι και ο καθρέφτης ενός πολιτικού ήθους που έχει πια φτάσει στον πάτο.

Η μεγάλη απολογία του ΚΚΕ που δεν ήρθε ποτέ

Η διαδρομή του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας στον πολιτικό βίο του τόπου υπήρξε γεμάτη αντιφάσεις, ιδεολογικές μονομέρειες και σκόπιμες παραχαράξεις της ιστορικής μνήμης. Από την ίδρυσή του, το ΚΚΕ εμφανίζεται να συμμετέχει ενεργά στους θεσμούς της Δημοκρατίας, ενώ ταυτόχρονα τους απορρίπτει ως «μηχανισμούς της αστικής εξουσίας». Στις προεκλογικές περιόδους καλεί το λαό στις κάλπες, μόνο και μόνο για να δηλώσει, λίγες μέρες αργότερα, ότι ο κοινοβουλευτισμός είναι μια «ψευδαίσθηση αλλαγής».

Η εικόνα που κυριαρχεί στον δημόσιο λόγο για τη Γάζα είναι σχεδόν πάντα η ίδια: μια περιοχή αποκλεισμένη, με πληθυσμό σε απόγνωση, που ζει κάτω από βομβαρδισμούς και στερήσεις. Σπάνια όμως συζητιέται το άλλο μισό της πραγματικότητας, ότι την ίδια στιγμή, στην κορυφή της Χαμάς, υπάρχει μια τάξη ηγετών που ζει μακριά από τη Γάζα, σε βίλες και σε πολυτελή ξενοδοχεία, με περιουσίες που ανταγωνίζονται εκείνες προσώπων σε εύπορα κράτη.

Το ερώτημα «αν συμφωνούμε να ιδρυθεί παλαιστινιακό κράτος» επανέρχεται με κάθε διεθνή παρέμβαση ή ψήφισμα που επιχειρεί να επιβάλει λύσεις επί χάρτου, χωρίς να λαμβάνει υπόψη του το ιστορικό βάθος, την πραγματικότητα στο πεδίο και –κυρίως– το τίμημα που έχει πληρώσει μία από τις δύο πλευρές.

Η συζήτηση για ένα ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος, το λεγόμενο «Free Palestine», έχει επανέλθει δυναμικά στη διεθνή σκηνή. Η προοπτική αυτή δεν είναι απλώς μια αφηρημένη ιδέα ανθρωπιστικού ιδεαλισμού· συνδέεται άμεσα με γεωπολιτικούς σχεδιασμούς που αφορούν και την Ελλάδα και την Τουρκία.

Πώς να οργανώσεις έναν εφιάλτη με κόστος ένα σετ ψυχανάλυσης και ιατροφαρμακευτικής φροντίδας.

Στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης, η εξωτερική πολιτική ήταν επί δεκαετίες τομέας συναινετικών εθνικών στρατηγικών, ακόμη και μεταξύ διαφορετικών κυβερνήσεων. Όμως μια δύναμη παρέμεινε συστηματικά εκτός αυτού του εθνικού πλαισίου, ακολουθώντας μια βαθύτατα ιδεολογική και επιθετικά ακτιβιστική στάση: το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας. Όχι μόνο δεν στηρίζει, αλλά συστηματικά υπονομεύει κάθε προσπάθεια στρατηγικής ενίσχυσης της Ελλάδας στο διεθνές περιβάλλον.

Ζούμε σε μια περίοδο βαθιάς πολιτικής κρίσης, όπου η συνολική εικόνα του δημόσιου βίου κατακλύζεται από παρακμή, αποσύνθεση και θεσμική απαξίωση. Από τη μια πλευρά, η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη βρίσκεται αντιμέτωπη όχι μόνο με τις προκλήσεις της διακυβέρνησης, αλλά και με εσωτερικές βολές που ξεπερνούν τα όρια της πολιτικής αντιπαράθεσης και αγγίζουν τον ευτελισμό. Η επίθεση που δέχεται ο πρωθυπουργός από πρόσωπα όπως ο Αντώνης Σαμαράς και ο Κώστας Καραμανλής, από πολιτικούς δηλαδή με περιορισμένη απήχηση και ανύπαρκτο συγκριτικό ηθικό και πολιτικό εκτόπισμα, υποδηλώνει κάτι πολύ πιο ανησυχητικό από μια απλή διαφωνία.