Γιώργος Ναθαναήλ

Έγραφα για το περιοδικό ΗΧΟΣ & hi-fi από το 1977 μέχρι το 1983, αλλά συνέχιζα να τον αγοράζω και μετά.  Στα μουχλιασμένα και σαρακοφαγωμένα πλέον τεύχη του μπορεί να βρει κανείς πολύτιμα κομμάτια της μουσικής ιστορίας του τόπου. Φύσηξα λοιπόν τη σκόνη του αρχείου του ΗΧΟΥ (ένα τμήμα του υπάρχει ψηφιοποιημένο στο διαδίκτυο) και βρήκα μία συνέντευξη του Λεωνίδα Καβάκου, από τον Σεπτέμβριο του 1989.

Οι σκύλοι αλυχτάνε, αλλά το καραβάνι προχωρά· του πολιτισμού τουτέστιν. Λέξεις και εκφράσεις της καθημερινής εμπειρίας λαξεύονται, τροχίζονται, λειαίνονται και μεταναστεύουν στη σελίδα και στα μήντια. Ως σχήματα λόγου, ως μεταφορές, που τάχιστα εξελίσσονται σε κλισέ:

Το Wagner Group, ως παραστρατιωτική οργάνωση μισθοφόρων, είναι ένας σκιώδης πρωταγωνιστής του θεάτρου των πολεμικών επιχειρήσεων. Χρηματοδοτείται από τον Γιεβγκένι Πριγκοζίν, έναν ομότεχνο του πασίγνωστου μάγειρα Ρατατούη, ο οποίος παρέχει (και) υπηρεσίες κέτερινγκ στα γεύματα που παραθέτει ο ρώσος πρόεδρος στους ξένους επισήμους —και για τους κόπους του αυτούς έχει  κερδίσει το παρωνύμιο «ο σεφ του Πούτιν». Το Group επιτρέπει την «ευλογοφανή διάψευση» για σκοτεινές ρωσικές επιχειρήσεις ανά τον κόσμο που κατά κανόνα δεν θα χαρακτηρίζονταν στρατιωτικές, αλλά εγκλήματα πολέμου. Βοηθάει επίσης τη λογιστική του πολέμου: οι επίσημες απώλειες που δηλώνονται στις πολεμικές συγκρούσεις της Ρωσίας δείχνουν μικρότερες. Εύλογα λοιπόν το Group αποκαλείται «ο στρατός του Πούτιν», το μακρύ του χέρι.

Θα μπορούσε να επιτελέσει το κοινωνικό της καθήκον, να αλαφρώσει τη συνείδησή της, διαβάζοντας στη Χάννα και στους άλλους εγκληματίες που σαπίζουν στα μπουντρούμια. Σε αυτούς που θέλησαν να αποτρέψουν τη χώρα τους από το να αποκαθάρει τη γειτονική χώρα από τους ναζί που την κατακλύζουν· και σε εκείνους που προσπάθησαν να εμποδίσουν τη μητέρα Ρωσία από το να θεραπεύσει την Ουκρανία από την γελοία ψευδαίσθηση ότι μπορεί να υπάρξει ως   ανεξάρτητη χώρα.

Από τον Άντσο ντε Μελκ

Ονομάζομαι Άντσο ντε Μελκ και είμαι ένας άσημος αντιγραφέας σε ένα καθημερινό ειδησεογραφικό site. Στην δίνη της δουλειάς τα περισσότερα γεγονότα με προσπερνούν ή δεν τα κατανοώ πλήρως. Άκουσα, ωστόσο, τις προάλλες τον Γάλλο Πρόεδρο Εμμανουέλ Μακρόν, μετά την συνομιλία του με τον Βλαντιμίρ Πούτιν, να λέει ότι «τα χειρότερα έπονται για την Ουκρανία». Τι να εννοούσε άραγε; Βάλθηκα να καταλάβω. Έψαξα (στην Wikipedia, για να εξομολογηθώ την αμαρτία μου) για να μάθω τι είχε συμβεί σε περιοχές όπου οι ρωσικές ένοπλες δυνάμεις έχουν πρωταγωνιστήσει στο πρόσφατο παρελθόν. Συγκέντρωσα ορισμένα αποσπάσματα από την Wikipedia που με βοήθησαν να καταλάβω πώς κάνουν πόλεμο οι ρωσικές δυνάμεις και -παλιά μου τέχνη κόσκινο!- τα αντιγράφω σε αυτό το χειρόγραφο, κάνοντας μία μικρή επιμέλεια στα κείμενα για καλύτερη κατανόηση. Τα δικά μου φτωχά σχόλια τα έβαλα σε αγκύλες και εμφανίζονται με διαφορετική γραμματοσειρά.

Τα ράφια των φαρμακείων της Δύσης έχουν αδειάσει από χάπια ιωδίου τις τελευταίες μέρες. Όλοι τρέχουν να τα προμηθευτούν για να προστατευτούν από έναν πιθανό πυρηνικό πόλεμο. Όμως πληρώνουν ιώδιο και αγοράζουν ασπιρίνη: το ιώδιο είναι για τον πυρηνικό πόλεμο ότι είναι η ασπιρίνη για τον καρκίνο.

Η έκρηξη στον πυρηνικό αντιδραστήρα Νο 4 στο Τσερνόμπιλ της Ουκρανίας έγινε στις 26 Απριλίου 1986, μιάμιση ώρα μετά τα μεσάνυχτα. Οι άνεμοι ανέλαβαν να μεταφέρουν τα ισχυρά ραδιενεργά σωματίδια που απελευθερώθηκαν — βορειοδυτικά πρώτα σε μεγάλο μέρος της Ευρώπης, νοτιοανατολικά κατόπιν, όταν άλλαξε η φορά τους. Στην Ελλάδα, όπου εκείνες τις μέρες έβρεχε, η ραδιενέργεια έφτασε στις 2 Μαΐου και κορυφώθηκε μία μέρα μετά, Μεγάλο Σάββατο. Κανείς δεν την έβλεπε, δεν τη μύριζε, δεν την αισθανόταν.

Ο καλοκάγαθος γίγαντας Οβελίξ, στο κόμικς Ο Αστερίξ ο Γαλάτης, συχνά αδυνατεί να κατανοήσει τους Ρωμαίους. Γιατί δηλαδή ταΐζουν τα λιοντάρια με ανθρώπους στο Κολοσσαίο για ψυχαγωγία, γιατί κυνηγούν τη δόξα και την εξουσία αντί να κυνηγούν νόστιμα αγριογούρουνα; Έτσι συχνά αναφωνεί το περίφημο πλέον: «Είναι τρελοί αυτοί οι Ρωμαίοι!»