Ο Καβάκος, 22 χρονών τότε, λέει πολλά για το πώς προσεγγίζει την πορεία του και τη μουσική ερμηνεία, τα οποία προμηνύουν ότι όταν μεγαλώσει δεν θα τον περιφέρουν στα κλασικά πανηγύρια ως βαλσαμωμένο παιδι-θαύμα, αλλά ότι θα εξελιχθεί σε έναν ολοκληρωμένο –και, κυρίως, διαρκώς σκεπτόμενο– καλλιτέχνη. Όταν όμως τον ρωτούν γιατί ζει στην Ελλάδα και πώς νιώθει γι΄ αυτό, λέει και κάτι άλλο, πολύ χαρακτηριστικό:
Πώς αισθάνεσαι λοιπόν να ζεις στην Αθήνα; Τι μέλλον έχεις εσύ εδώ;
Για το εξωτερικό έφυγαν και άλλοι, και ίσως έκαναν κακό στην Ελλάδα.
Ίσως όμως εσύ κάνεις κακό στον Λεωνίδα.
Όχι. Ο Έλληνας πιστεύω ότι έχει μέσα του πάνω απ’ όλα το πατριωτικό στοιχείο. Ειδικά όταν βλέπει πώς αντιμετωπίζεται η Ελλάδα στο εξωτερικό. Αισθάνομαι πολύ υπεύθυνος σε αυτό το θέμα. Εδώ υπάρχουν λάθος άνθρωποι σε λάθος θέσεις. Και όσο υπάρχει αυτό το πράγμα δεν πρόκειται να υπάρξει καμιά εξέλιξη. Κι ας υπάρχουν και εκατό, και διακόσια παιδιά θαύματα. Μουσική ζωή δεν θα υπάρχει.
Σήμερα, 33 χρόνια μετά, ο Λεωνίδας Καβάκος παραμένει ένας πατριώτης και υπεύθυνος πολίτης του κόσμου. Μόνο που οι λάθος άνθρωποι εξακολουθούν να ζεσταίνουν, με τα συνδικαλιστικά τους οπίσθια, τις λάθος θέσεις. «Και όσο υπάρχει αυτό δεν πρόκειται να υπάρξει καμία εξέλιξη».
