web only

Αυτές τις μέρες η σκέψη μας είναι σε εκείνους τους διανοούμενους που τόσο πολύ είχαν ταυτιστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ, αυτούς που η άνοδος του κόμματος τους έφερε και τους ίδιους στον αφρό, σε αυτούς που όποιαν αβαρία και αν έκαναν, όποια μικρή ή μεγάλη υποχώρηση από το δέον, θαμπωμένος ο καθρέφτης τους από την αίγλη της ένταξης στην Αριστερά, δηλαδή από το μεγαλείο του ανθρώπου, πάντα τους έδειχνε ωραία ηρωικούς.

Σε ποιον ανήκουν τα δημόσια γλυπτά της Αθήνας, ιδίως εκείνα του 19ου αιώνα και των αρχών του 20ού, μαρμάρινα έργα τής πιο απαιτητικής από τις τέχνες που ανιδρύθηκαν σε εποχές κρατικής ένδειας αλλά με ρόλο στον σχηματισμό της εθνικής ιδέας;

Οι Ανεξάρτητες Αρχές, ως θεσμικό αντίβαρο απέναντι σε κάθε κυβερνητική εξουσία για να της περιστέλλει την τάση υπέρβασης των ορίων που οδηγεί στην ύβρη, είναι κορυφαίος θεσμός της δημοκρατικής Ευρώπης.

Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης επισκέπτεται μια δημόσια υπηρεσία για να ενημερωθεί και για να ελέγξει. Αυτή είναι η κύρια αρμοδιότητά του. Όμως αυτός ειδικά ο Αρχηγός της Αξ. Αν. θέλει να ενημερωθεί χωρίς την παρουσία εκείνου που μπορεί σε βάθος να τον ενημερώσει – και, το κυριότερο, θέλει να ελέγξει δίχως την παρουσία του ελεγχομένου. Δίχως δηλαδή την παρουσία του αρμόδιου μέλους της κυβέρνησης.

Με όλο το σέβας, όχι ακριβώς, μάλλον το αντίθετο. Η χρήση του σχήματος φως / σκοτάδι –διότι δεν έχει άλλη διάσταση η εμφατική επίκληση του φωτός, παρά αυτήν την αντιθετική– λέει πως εκείνος που το εκφέρει καταφάσκει τον εαυτό του ως το φως, ενώ ο άλλος είναι το κακό σκοτάδι. 

(ή Η επανάληψη της ιστορίας σαν φάρσα)

Αν κάτι έχει ευτελιστεί στις εκλογές στον ΣΥΡΙΖΑ είναι η έννοια του «μέλους» του κόμματος.

Τον Μάρτιο του 1963, στο Θέατρο Ακροπόλ, ο Μίκης Θεοδωράκης παρουσίασε τον Χρήστο Λεοντή και τον Μάνο Λοΐζο. Ήταν η πρώτη συναυλία των δύο μουσικών, στην οποία για πρώτη φορά παρουσίαζαν τη μουσική και τα τραγούδια τους στο κοινό. Τρεις μήνες αργότερα, τον Χρήστο Λεοντή παρουσίασε ο Μάνος Χατζιδάκις στη Μαγική Πόλη, την παράσταση που ανέβασε με τον Μίκη Θεοδωράκη στο θέατρο Παρκ.

Με αφορμή την εξαγγελία του πρωθυπουργού ότι θα μεταφερθούν η ΕΜΥ και το Αστεροσκοπείο στην ευθύνη του υπουργείου Πολιτικής Προστασίας. Δυο σκέψεις πριν μάθουμε τι ακριβώς θα προβλέπει το σχέδιο μεταφοράς

Ο ιδρυτής, εκείνος που δημιούργησε το κόμμα, έχει γίνει το κόμμα. Δημιούργησε, με την έννοια πως έκανε αγνώριστο εκείνο που αρχικά παρέλαβε, αλλού το πελέκησε και το κουτσούρεψε, αλλού έκανε πανωσήκωμα και προσαρτήσεις: έφτιαξε ένα νέο σχήμα. Το έκανε κυβέρνηση και, παρ’ όλα τα ρεζιλεμένα αγγλικά στον Κλίντον και την αφασία στον Ομπάμα, του έδωσε και παρουσία διεθνή.

Αυτή η προνομιακή του θέση δημιουργεί μια ανωμαλία, κάνει παράδοξη την εσωκομματική δημοκρατία. Αν θελήσεις να διαφοροποιηθείς από τη γραμμή του ή και να τον αρνηθείς, ακόμα και όταν ξεκινήσεις να το κάνεις –όπως τώρα, γιατί θέλω την προεδρία σημαίνει προτείνω κάτι διαφορετικό, αλλιώς προς τι όλη αυτή η φασαρία– αυτό είναι κάτι που δεν μπορείς ανοιχτά να το πεις. Εφόσον ο ιδρυτής είναι το κόμμα, το να πεις πως σε κάτι δεν έχει δίκιο, ή πως ο αρχηγισμός του βλάπτει το κόμμα, ακούγεται αντιφατικό και οιονεί προδοτικό.

Και αν τύχει η αντίθεση να τεθεί, συκοφαντικά όπως υποστηρίζεις και συνωμοσιολογικά, αρπάζεις την ευκαιρία για να κάνεις το ζήτημα νομικό, «πείτε μου που εγώ είπα ή έκανα αυτό», αφήνοντας πάλι αμνημόνευτον και ανώνυμο τον ελέφαντα στο δωμάτιο.

Που, όπως συνήθως οι οικόσιτοι ελέφαντες, είναι ζήτημα πολιτικό: εδώ, όχι μόνο η διαφορά απόψεων με τον τέως πρόεδρο, αλλά κυρίως το ότι αυτός ο δημιουργός δεν έχει πάψει να μεριμνά για την πλάση του αλλά εξακολουθεί, ως deus absconditus πια, θεός κρυμμένος στην Αμερική, να την τελειοποιεί, δηλαδή να κουτσουρεύει και να προσθαφαιρεί· αυτή τη φορά εκείνο που θέλει να κοντύνει είσαι εσύ και η απήχησή σου στο κόμμα.

Όποιος  σε τέτοιες περιστάσεις επιλέγει να μείνει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο σιωπηλός, τη μάχη είναι δύσκολο, έως αδύνατο, να την κερδίσει.