Τέμπη

Η δίκη για το Μάτι με τους 104 νεκρούς, όπως φαίνεται δεύτερης κατηγορίας και περιορισμένης λαϊκής ευαισθησίας (λεπτομέρειες γνωρίζει ο Φάμελλος που στεκόταν δίπλα στον Τσίπρα), έγινε με βάση τον ποινικό κώδικα του ΣΥΡΙΖΑ. Το 2019, και αφού όλο αυτό το φοβερό έγκλημα είχε γίνει το 2018, ο ΣΥΡΙΖΑ, που ήταν τότε στην κυβέρνηση, άλλαξε την τελευταία μέρα τον ποινικό κώδικα.

Απέναντι στον απροσδόκητο χαρακτήρα, στη ρευστότητα και στην ευπάθεια των ανθρώπινων υποθέσεων –προϊόντα κυρίως του ασυνείδητου χαρακτήρα των ανθρώπινων πράξεων υπό το χάος των ενορμήσεων, όπως μας φώτισε η ψυχανάλυση–, δεν έχουμε καμία άλλη σταθερά να αντιτάξουμε παρά μόνο τους νόμους.

Κι όμως, η υπόθεση είναι απλή. Ένα τρένο, εξαιτίας παραβίασης μιας σειράς κωδίκων ασφαλείας, μπήκε σε λάθος γραμμή και συγκρούστηκε. Για αυτή την παραβίαση υπάρχουν αντικειμενικές ευθύνες. Πρωτίστως ατομικές, πιθανόν όχι μόνο ατομικές. Η υπόθεση αφορά τη δικαιοσύνη και, όντως, η δικαιοσύνη έχει επιληφθεί, σε πλαίσιο μυστικότητας, όπως αρμόζει σε αυτού του τύπου τις περιπτώσεις. Εδώ, σε κανονικές συνθήκες, θα τελείωνε το δικαστικό μέρος της υπόθεσης των Τεμπών. Η ανεξάρτητη δικαιοσύνη, όπως συμβαίνει σε κάθε ευνομούμενη δημοκρατική χώρα, θα ανελάμβανε να ερευνήσει το δυστύχημα και να αποδώσει ευθύνες – αν υπάρχουν ποινικές ευθύνες πολιτικών, και στους πολιτικούς που ενέχονται.

Από τα δεξιά έχουμε τον χριστεπώνυμο σανοτραφή όχλο και εξ ευωνύμων την προοδευτική λεγεώνα των σταλινοτραφών σκοταδιστών. Πάνω από μια δεκαπενταετία τώρα, λόγω ειδικών περιστάσεων, αποκαλύφθηκε η σύγκληση των πεπρωμένων θρησκόληπτων, προοδευτικών και εναλλακτικών συνειδήσεων. Πλήρης ταύτιση ιδεών, πολιτικών συνεργασιών, λαϊκών αγώνων στις πλατείες και στις λαοσυνάξεις, συγκυβερνήσεων όπου ανταλλάχθηκαν αμοιβαίες αβρότητες και, γενικότερα, ανάπτυξη ενός πνεύματος αλληλεγγύης, αλληλοκατανόησης και αλληλοϋποστήριξης. Οι μεν (που σήμερα διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για τη δικαιοσύνη) δεν έβρισκαν δυο χρόνια αίθουσες για να δικαστούν οι χρυσαυγίτες εγκληματίες. Κι από τη μεριά τους, οι  νεοναζί συνέδραμαν με «ευπρόσδεκτες ψήφους» στην εμπέδωση του ηθικού πλεονεκτήματος της πρώτη φορά Αριστεράς...  

Για αρχή, μια προσωπική εμπειρία. Την ημέρα που εκδόθηκε η δικαστική απόφαση για τη 17 Νοέμβρη, ρωτήθηκα ως συνήγορος υπεράσπισης από τηλεοπτικό σταθμό τι είναι αυτό που θα μου μείνει αξέχαστο από τη δίκη. Και, χωρίς δισταγμό, απάντησα:

– Η αξιοπρέπεια των συγγενών των θυμάτων.

Η μόνη πρακτική συνέπεια αυτού του ορυμαγδού περί Τεμπών είναι ότι τελικά καταλύεται κάθε ιδέα της «δίκαιης δίκης».

Θροΐζει πλέον στις φυλλωσιές του εν Ελλάδι Τύπου η διαρροή του πορίσματος του Πανεπιστημίου της Γάνδης ότι, κατόπιν υπολογισμών, το πόρισμα των επιστημόνων είναι πως ο μοιραίος συρμός των Τεμπών μετέφερε εύφλεκτο υλικό, πιθανότατα ξυλόλιο ή τολουόλιο, σε ποσότητα 3-4 μετρικών τόνων (μην τους μπερδέψουμε με το συμπαθητικό ψαράκι) σε ένα δοχείο διαστάσεων 2,5x1 μέτρου, το οποίο κατά τη σύγκρουση εξερράγη ή ανεφλέγη προκαλώντας επιπλέον θανάτους.

Από τη Μήδεια έως τη Φραγκογιαννού, από την Πισπιρίγκου μέχρι την 26χρονη μητέρα που κακοποιούσε σαδιστικά το τρίχρονο παιδί της, η καθημερινότητά μας είναι γεμάτη από ιστορίες φρίκης και αποτρόπαιων συμπεριφορών από μάνες, ικανές για τερατωδίες. Συνήθως, πίσω από κάθε κτηνωδία συνωστίζεται πλήθος ετοιμοπόλεμων ιερολοχιτών  της ηθικής, έτοιμων να μεσολαβήσουν ανάμεσα στην τραγωδία και την αλήθεια, έτοιμων να αποκαταστήσουν την τάξη, να αποδώσουν δικαιοσύνη από τον καναπέ τους, το καφενείο τους, την πλατεία τους και  να καταθέσουν τη λαϊκή ετυμηγορία, καταγγέλλοντας (προφανώς) το διεφθαρμένο σύστημα, τα συμφέροντα, τη συγκάλυψη.

Κάποιοι καταλογίζουν στην πολιτεία «έλλειψη παροχής ενημέρωσης» στην υπόθεση των Τεμπών. Παραλείπουν όμως να πουν ότι κάτι άλλο συνέβη: απέναντι σε κάθε ενημέρωση και σε κάθε δεδομένο, εγείρεται ένα ψέμα με την μορφή μιας εναλλακτικής θεωρίας συνωμοσίας.