Και δεν εννοώ μόνο τον εθελούσιο παραγκωνισμό της αρχής του τεκμηρίου της αθωότητας, καθώς όλοι το επικαλούνται ως μάντρα χωρίς όμως να το πιστεύουν.
Εννοώ ότι και τυπικά οι μελλοντικοί υπόδικοι θα αμφισβητήσουν με νομικά μέσα κάθε καταδικαστική απόφαση, με το επιχείρημα ότι το αποτέλεσμα ήταν προδεδικασμένο ήδη στην κοινή γνώμη και την πολιτική –ιδιαίτερα χάρη στις προσπάθειες πολλών επωνύμων πολιτικών– και θα ακολουθήσουν αυτή τη γραμμή μέχρι τα υπερεθνικά δικαστήρια – όπου έχουν πολλές πιθανότητες να δικαιωθούν, τουλάχιστον εν μέρει.
Και μετά;
Θα το παίξουμε εθνικοί Τραμπ και θα αποσύρουμε τη στήριξή μας στα διεθνή και υπερεθνικά δικαστήρια;
Ή θα μπουν οι ουρές στα σκέλια και θα συνεχίσουμε να αρμενίζουμε στο χρόνο με ένα ακόμα συλλογικό τραύμα και έναν ακόμα εθνικό διχασμό;
Ευτυχώς οι ψυχές των νεκρών έχουν βρει τη δική τους δικαιοσύνη από έναν πραγματικά αδέκαστο κριτή – που εμείς, οι ζωντανοί τον έχουμε αποκηρύξει εδώ και καιρό...
