Σύνδεση συνδρομητών

Η μεσίτευση του πένθους

Κυριακή, 02 Φεβρουαρίου 2025 22:07
Τα Τέμπη έγιναν η αφορμή για διαφόρων τρόπων πολιτικής εκμετάλλευσης. Λεπτομέρεια αφίσας της ΚΝΕ για τα Τέμπη, που καταλήγει με το σύνθημα: «Έμα μαζί μας. Οργανώσου στην ΚΝΕ».
ΚΝΕ
Τα Τέμπη έγιναν η αφορμή για διαφόρων τρόπων πολιτικής εκμετάλλευσης. Λεπτομέρεια αφίσας της ΚΝΕ για τα Τέμπη, που καταλήγει με το σύνθημα: «Έμα μαζί μας. Οργανώσου στην ΚΝΕ».

Από τη Μήδεια έως τη Φραγκογιαννού, από την Πισπιρίγκου μέχρι την 26χρονη μητέρα που κακοποιούσε σαδιστικά το τρίχρονο παιδί της, η καθημερινότητά μας είναι γεμάτη από ιστορίες φρίκης και αποτρόπαιων συμπεριφορών από μάνες, ικανές για τερατωδίες. Συνήθως, πίσω από κάθε κτηνωδία συνωστίζεται πλήθος ετοιμοπόλεμων ιερολοχιτών  της ηθικής, έτοιμων να μεσολαβήσουν ανάμεσα στην τραγωδία και την αλήθεια, έτοιμων να αποκαταστήσουν την τάξη, να αποδώσουν δικαιοσύνη από τον καναπέ τους, το καφενείο τους, την πλατεία τους και  να καταθέσουν τη λαϊκή ετυμηγορία, καταγγέλλοντας (προφανώς) το διεφθαρμένο σύστημα, τα συμφέροντα, τη συγκάλυψη.

Η ανθρωπότητα, ωστόσο, από την εποχή της απώλειας του Παραδείσου, καταβάλλει τον βαρύ δασμό υποκρισίας στη θέση της απολεσθείσης αλήθειας. Το ακριβό τίμημα του πολιτισμού είναι η απώλεια της αλήθειας. Η αλήθεια είναι πόρτα παραβιασμένη, γι’ αυτό την επικαλούνται απαξάπαντες, κυρίως επιτήδειοι καταληψίες. Ένα δε ασφαλές μέτρο για να καταλαβαίνει κανείς τον απατεώνα είναι πόσες φορές την επικαλείται επί ματαίω στο απύλωτο στόμα του.

Ένα προφανές ερώτημα που εγείρεται από αυτό το συναισθηματικό ξέσπασμα του λαού γύρω από την τραγωδία των Τεμπών εστιάζεται στο συμβολικό σημαινόμενο της μονοσήμαντης λαϊκής  πρόσληψης της «μάνας» που την απαλλάσσει από κάθε ενδεχόμενο δολιότητας, δηλαδή της πλέον χαρακτηριστικής ανθρώπινης ιδιότητας. Είναι τουλάχιστον κωμικό (εκτός από φτηνιάρικη υποκρισία) να μπορεί μια μάνα, μια μητέρα, μια μαμά, να σφάζει στο γόνατο τα παιδιά της, να τα φαρμακώνει, να τα σιδερώνει, να τα εκδίδει, να τα βιάζει, να τα βασανίζει σωματικά και ψυχολογικά, αλλά να μην μπορεί να υποπέσει στο ναρκισσιστικό αμάρτημα της εκμετάλλευσης της απώλειας ενός παιδιού. Γράφει η Anna Motz (κλινική και ιατροδικαστική ψυχολόγος με εκτενή κλινική εμπειρία με τις γυναίκες ως δράστες βίας):

Η γυναίκα χρησιμοποιεί το σώμα της, ως το πιο ισχυρό επικοινωνιακό μέσο, ως το μεγαλύτερο όπλο της. Εξαιτίας της απόλυτης εξουσίας που έχει η μητέρα στα παιδιά της μέσα στον ιδιωτικό χώρο του σπιτιού της, μερικές διαταραγμένες γυναίκες, στερημένες από μητρική φροντίδα οι ίδιες, βλέπουν τα παιδιά τους ως ναρκισσιστική προέκταση του εαυτού τους.

Προβάλλοντας και προτάσσοντας ως επιχείρημα τον ιερό πόνο της μάνας ως υπεράνω κάθε κριτικής, κάθε αντίλογος, κάθε εύλογη και κραυγαλέα υποψία, στα χέρια των λαϊκιστών, μετατρέπεται αμέσως σε «ύβρη», σε «συγκάλυψη», σε «συμψηφισμό».  

Είναι  κωμικά γελοίος ο συγχρωτισμός και η συμπόρευση του Ρουβίκωνα με τους μελετητές των επιστολών του Ιησού και τις ακροδεξιές ψεκασμένες θεωρίες της Λατινοπούλου. Φυσικά το φαινόμενο δεν είναι νέο. Πριν από λίγα χρόνια, στις ίδιες πλατείες συναντήθηκαν οι αγανακτισμένες συνειδήσεις των δολοφόνων της Μαρφίν (προσοχή: «συμψηφισμός») και των υπερασπιστών του Κουφοντίνα με τους νεοναζί του Μιχαλολιάκου και του Κασιδιάρη, του ΣΥΡΙΖΑ των γραμμάτων και των Τεχνών με τους ΑΝΕΛ του Καμένου και τα άλλα λεβεντόπαιδα πατριώτες. Τη μόνη διαφορά από το τότε με το σήμερα την κάνει  το ΠΑΣΟΚ. Τότε ήταν διωκόμενο αγρίως από τις «προοδευτικές δυνάμεις» με τις οποίες σήμερα συντάσσεται. Στο μεταξύ, μια και υποτίθεται ότι το ζητούμενο είναι η δικαιοσύνη, η υπόθεση Νοβάρτις και το πραξικόπημα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ εναντίον της δικαιοσύνης ξεχάστηκε τελείως. Διαγράφηκαν από τη σοφή μνήμη του λαού. Το κόμμα του Φάμελλου, της Κωνσταντοπούλου, της Νέας Αριστεράς, του ΜΕΡΑ 25 ήταν που συμμετείχαν στην πρωτοφανή εργαλειοποίηση/γελοιοποίηση της Δικαιοσύνης. Αυτά τα μπουμπούκια σήμερα εμφανίζονται ως οι Σωματοφύλακες της Δικαιοσύνης, παραδόξως μαζί με το διωκόμενο τότε ως διεφθαρμένο ΠΑΣΟΚ.

Μια δεύτερη παρατήρηση είναι ότι, με έναν παράδοξο τρόπο, στην «τοξικά αρρενωπή ελληνική φαλλοκρατική» κοινωνία, ξαφνικά η φωνή του πατέρα δεν έχει αντίκρισμα, καμιά ανταλλακτική αξία, κανένα ηθικό περιεχόμενο, σε αντίθεση με τις μεστές πόνου κραυγές της πενθούσας μητέρας. Για την ακρίβεια, έχει διαπραχτεί ένας διακριτικός  αποκλεισμός.  Ο πατέρας αποκλείεται από το πένθος, το οποίο στη συγκεκριμένη περίπτωση θεωρείται αποκλειστική γυναικεία υπόθεση και διαχείριση. Το θέμα έχει ενδιαφέρον καθώς γίνεται ακόμα πιο περίπλοκο: δικαίωμα στο θρήνο στις οικογενειακές απώλειες αναγνωρίζεται στη μάνα, όχι στον «φαλλοκράτη» πατέρα. Το αξιοπερίεργο είναι ότι αυτή η αντίληψη του ρόλου της γυναίκας ως βαρυπενθούσας μάνας  δεν είναι τόσο συμβατή με τα Woke πρότυπα για το ρόλο της γυναίκας στην προοδευτική πολυκατοικία των αγανακτισμένων. Όσο ακριβώς  δεν είναι τόσο συμβατή και για τα πρότυπα των χριστιανοψεκασμένων φασιστοειδών η αγωνιστική εκδοχή της βαρυπενθούσης γυνής.

Ένα άλλο αναπάντητο ερώτημα είναι αυτό που έχει να κάνει με την αθόρυβη στάση του πρώην συζύγου της κ. Καρυστιανού, στάση που δεν περνά από το δικαιωματικό μυαλό των αγανακτισμένων πολιτών που διψούν για δικαιοσύνη (συνήθως όταν δεν τους αφορά), καθώς τελούν υπό το ασφαλές καθεστώς της βεβαιότητάς τους ότι βρίσκονται στη σωστή πλευρά της συνείδησης. Υποθέτουμε, δίχως να γινόμαστε ασεβείς, ανίεροι και πολιτικά ανορθόδοξοι, ότι έχουμε το ελάχιστο δικαίωμα να αναρωτηθούμε  γιατί δεν γνωρίζουμε καν το όνομά του. Γιατί δεν στέκεται αλληλέγγυος στο δράμα της συζύγου του; Γράφοντας αυτές τις γραμμές αναρωτηθήκαμε αίφνης ότι δεν γνωρίζουμε καν το όνομα του αδικοχαμένου κοριτσιού: Μάρθη Ψαροπούλου ονομάζεται, όχι Καρυστιανού. Απλά σκεφτείτε τι σημαίνει αυτό με την ησυχία σας και το προοδευτιλίκι σας.  

Όπως φαίνεται, ο πατέρας της (γιατί υπάρχει και πατέρας) διατηρεί σοβαρές επιφυλάξεις για τους χειρισμούς και τη διαχείριση της μνήμης της κόρης τους. Ο κύριος Αντώνης Ψαρόπουλος, πατέρας της Μάρθης και πρώην σύζυγος της Μαρίας Καρυστιανού, διαφώνησε με τη συναυλία στο Καλλιμάρμαρο μαζί με άλλες πολλές οικογένειες θυμάτων, αφήνοντας μάλιστα και σαφείς αιχμές εναντίον της πρώην συζύγου του. Συγκεκριμένα ο άνθρωπος δήλωσε αυτολεξεί σχετικά με τη δική του αλλά και άλλων οικογενειών διαφωνία  τους για την συναυλία:

Θεωρώ ότι είναι αναμενόμενες οι αντιδράσεις κάποιων οικογενειών, κάποιες από τις οποίες εκπροσωπώ εγώ. Δεν τους άρεσε η εξέλιξη αυτή ως προς την επιβολή του εισιτηρίου γιατί όλες οι οικογένειες των θυμάτων θέλουμε την ευαισθητοποίηση του κοινού αλλά δεν θέλουμε να την εξαργυρώσουμε. Δεν έχουμε ανάγκη την οικονομική στήριξη του κοινού. Κανείς δεν ρώτησε τις υπόλοιπες οικογένειες, αν συμφωνούν με αυτό τον σκοπό. Εφόσον ο Σύλλογος Τεμπών εκπροσωπεί τις οικογένειες, θα έπρεπε να μας ενημερώσει γιατί αυτή η συναυλία γίνεται στη μνήμη των ανθρώπων μας. Ο αγώνας δεν πρέπει να προσωποποιείται. Δεν γνωρίζουμε για ποιες νομικές ενέργειες αναφέρεται η κ. Καρυστιανού και εξ ονόματος ποιων οικογενειών θα γίνουν αυτές οι ενέργειες.

Πολλά τα ηθικά και αναπάντητα ερωτήματα, τα οποία δεν τίθενται στον δημόσιο διάλογο – καθώς υπάρχουν και συνάνθρωποί μας που βιώνουν το πένθος σιωπηλά και ιδιωτικά, όχι συναυλιαζόμενοι και ρητορεύοντας μέρα νύχτα. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να τους ακούσουμε. Αν τα ηθικά ερωτήματα είναι πολλά και όλα αναπάντητα, τα πολιτικά, όπως φαίνεται, τα διαχειρίζεται η κ. Καρυστιανού με τη συνδρομή του κ. Αρβανίτη, της κ. Κουτσούμπα και της κ.  Κωνσταντοπούλου, μαζί με άλλους φορείς του ανθρωπισμού και της αλληλεγγύης.  

Παρά το απαγορευτικό που έχει επιβάλει η αγελαία ορδή των αγανακτισμένων ψυχών, θα επιδείξουμε τόλμη και παραβατικότητα και θα αναρωτηθούμε (μεγάλο τόλμημα από μέρους μας και ανίερο) με τι καρδιά αυτή η γυναίκα, που αγωνίζεται για τη δικαίωση της ψυχής της κόρης της, βρήκε το κουράγιο να ανοίξει μέτωπο με τη συντριπτική πλειονότητα των οικογενειών των θυμάτων; Το δικό της πένθος είναι πιο αυθεντικό; Από πού αντλεί το ηθικό δικαίωμα να οργανώνει σε σωματείο το πένθος και να εμφανίζεται ως αυτόκλητη εκπρόσωπος των οικογενειών των θυμάτων κόβοντας εισιτήρια; Τη διόρισαν εκπρόσωπο Τύπου του πένθους τους; Από πού αντλεί αυτό το ηθικό κουράγιο η κ. Καρυστιανού και μηνύει ναυάγια ανθρώπων, βυθισμένων σε ανείπωτο πένθος, εξαργυρώνοντάς το σε δημόσια θεατρική παράσταση, σε συναυλίες,  σε κομματικές σκοπιμότητες και σε κοσμικότητες δοκιμάζοντας γκουρμεδιές και βγάζοντας φωτογραφίες  με σεφ και  πολιτικά πρόσωπα;  Η κ. Κωνσταντοπούλου είναι πιο αξιόπιστη από την ελληνική δικαιοσύνη; Με τι ψυχικό σθένος μηνύει έναν δύστυχο πατέρα μόνο και μόνο επειδή, σύμφωνα με τα δικά του λεγόμενα και τη δική του συνείδηση, δεν το επιθυμεί: «Τα ονόματα των δικών μου παιδιών δεν θα γίνουν εισιτήρια των 15 ευρώ»;

Ποιος κινεί και παρακινεί και στηρίζει την κυρία αυτή; Ποια μεγάλα κεφάλια ή κεφάλαια και συμφέροντα την προωθούν; Γιατί ξέρουμε κι εμείς να θέτουμε παρόμοιο ερωτήματα, γιατί είμαστε πλέον μεγάλα παιδιά για να μασήσουμε τον δηλητηριασμένο με τοξικό μίσος σανό των αριστερών δολοφόνων της Μαρφίν και των ψευτών του Ματιού, των δημοψηφισμάτων και των Νοβάρτις. Στη δε Μαρφίν, οι διαδηλωτές που δεν άφηναν την Πυροσβεστική να περάσει για να σώσει τους ανθρώπους, σίγουρα βρίσκονται σήμερα ανάμεσα σε αυτούς που ζητούν απονομή δικαιοσύνης. Είμαστε μεγάλα παιδιά για να μας ρωτάνε «τι συμψηφισμός είναι αυτός;» οι αριστεροδεξιές πασιονάριες θεούσες. Είμαστε μεγάλα παιδιά και ξέρουμε από τα «μνημόσυνα» και τις αγιοποιήσεις των Αγίων Παϊσίων της Αριστεράς και της Προόδου. Είμαστε μεγάλα παιδιά για να τσιμπήσουμε το πένθος ως πρόσχημα όπως εκφράζεται από συγκεκριμένα άτομα με πρόδηλους σκοπούς. Και πριν αλέκτορα φωνήσαι, κυρίως δε η δικαιοσύνη και ο ανακριτής, οι λαοσυνάξεις έχουν υπερβεί την ετυμηγορία της Δικαιοσύνης  και ΑΠΑΙΤΟΥΝ: Άρση ασυλίας  των 300 – Παραίτηση της κυβέρνησης – Προκήρυξη εκλογών.*

Αυτό ήταν το ζητούμενο; Να πέσει η κυβέρνηση; Ή μήπως ζητούμενο ήταν η απόδοση δικαιοσύνης, η έρευνα της οποίας (λόγω και των 300 επιπλέον φακέλων που κατατέθηκαν για διερεύνηση) ακόμα δεν έχει ολοκληρωθεί;

 

*Λένε ότι η συγκεκριμένη αφίσα δεν εκφράζει τους πόθους του κινήματος, ότι είναι fake. Δεκτόν, πλην όμως όλες οι αφίσες της σειράς "Δεν έχω οξυγόνο" είναι ανυπόγραφες, άρα είναι εύκολες στην παραποίηση. Μικρό το κακό, βέβαια, για ένα κίνημα που στηρίζεται σε πολλά fake news, τα οποία έρχονται στο προσκήνιο και παρέρχονται.

Ξενοφών Α. Μπρουντζάκης

Συγγραφέας. Βιβλία του: Μια κοινή περιπέτεια του σώματος (1989), Γυναικωνίτης (1995), Η μέρα άρχισε με το αλεύρι (2001), Οι καλύτερες μέρες (2007), Από στήθους (2009), Αθήνα (2015), Ο παράξενος ταξιδιώτης της Μπολιβάριας (2020),  Το λευκό κουστούμι (2022), Το καλοκαίρι του μεγάλου καύσωνα (2024).

Προσθήκη σχολίου

Όλα τα πεδία είναι υποχρεωτικά. Ο κώδικας HTML δεν επιτρέπεται.