Πρώτα ξαδέλφια των χρυσαυγιτών, οι ΑΝΕΛ του ψεΚα(σ)μένου έγιναν πρόθυμοι συγκυβερνήτες ως ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και από κοινού προσπάθησαν, με πρωτοφανή ζήλο και αφοσίωση, να βγάλουν την Ελλάδα από την Ευρώπη και να επιστρέψουν τη χώρα στη δραχμή. Έκλεισαν τις τράπεζες ενώ, κατόπιν, διακρίθηκαν για σειρά τραγελαφικών όσο και καταστροφικών παρεμβάσεων σε όλους τους θεσμούς, επιδεικνύοντας μάλιστα ιδιαίτερο ενδιαφέρον και ευαισθησία για τη δικαιοσύνη ως υποχείριο των κομματικών βλέψεών τους. Είναι χαρακτηριστικό ότι, στις διάφορες εκλογικές αναμετρήσεις, οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ απολάμβαναν της ακλόνητης και αμετακίνητης εμπιστοσύνης της συντριπτικής πλειονότητας των φυλακισμένων. Ιδιαίτερα μετά το νόμο Παρασκευόπουλου που δικαίωσε τους αγώνες τους για δικαιοσύνη, παρέχοντάς τους το θεμελιώδες δικαίωμα να μπαινοβγαίνουν στις φυλακές κατά βούληση.
Προσφάτως, στη χορεία των αντισυστημικών κομμάτων και ομάδων προστέθηκε το ΠΑΣΟΚ, επιχειρώντας ένα τολμηρό όσο και ιστορικό βήμα υπό την εμπνευσμένη ηγεσία του Νίκου Ανδρουλάκη. Τους ενώνει η δίψα για δικαιοσύνη. Όλους τους ενώνει η συντριβή και το βαθύ πένθος της τραγωδίας των Τεμπών, επικοινωνιακή εκπρόσωπος του οποίου αυτοανακηρύχθηκε η Μαρία Καρυστιανού. Τελευταία παρέμβασή της ήταν το αίτημα να σταματήσει η διαδικασία για την ανάδειξη Πρόεδρου της Δημοκρατίας – ίσως αύριο να επανέλθει με την πρόταση να κηρυχτεί η χώρα σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης.
Στο μεταξύ η νέα τραγωδία που συντελείται, έχει να κάνει και με τη συστηματική προσπάθεια της Ζωής Κωνσταντοπούλου να σπείρει χάος, στο όνομα της «συγκάλυψης» δήθεν ενός παράνομου φορτίου, το οποίο αποδεικνύεται ότι δεν υπάρχει – αλλά ακόμα και ανύπαρκτο, αποσκοπί να της αποφέρει ψήφους. Έχει να κάνει με το ασυμμάζευτο θράσος του Σωκράτη Φάμελλου (ομοτράπεζου του Αλέξη Τσίπρα στη θεατρική παράσταση που δόθηκε το βράδυ της τραγωδίας στο Μάτι), ο οποίος ζητά τη δικαιοσύνη εκτός του θεσμικού πλαισίου της δικαιοσύνης (κρίμα το όνομά του, Σωκράτης, που έπρεπε να του θυμίζει τον αρχαίο εκείνο σοφό ο οποίος θυσίασε τη ζωή του για να αποδείξει τη σημασία της εμπιστοσύνης στο θεσμό της δικαιοσύνης). Έχει να κάνει και με τον κυνικό και αδίστακτο (καταδικασμένο από την δικαιοσύνη με το απόλυτο 13-0) Νίκο Παππά, προς χάρη του οποίου, μια μέρα πριν από τις εκλογές του 2019, μετέτρεψαν την ατιμωτική απιστία από κακούργημα σε πλημμέλημα. Έχει να κάνει με την αφοπλιστική ευκολία του γραφικού πλην επικίνδυνου τηλεπωλητή που πουλά κηραλοιφές και μαγικά μαντζούνια μαζί με ιδιόχειρες επιστολές του Ιησού και παρασύρει έναν ολόκληρο σοφό λαό στον βαθύ μεσαίωνα, την ώρα που οι κοινωνίες ακολουθούν τους ιλιγγιώδεις ρυθμούς της τεχνητής νοημοσύνης.
Ένας θεός ξέρει πόσο επικίνδυνος είναι αυτός ο παραληρηματικός, ασυνάρτητος και εν πολλοίς αήθης χοντροκομμένος συναισθηματισμός των πλατειών και των λαϊκών δικαστηρίων.
Απλά τρομοκρατούμαστε όσο σκεφτόμαστε το πόσο ορθολογικό αποδεικνύεται για τη χώρα μας και τις ζωές μας το καλαμπούρι «από τύχη ζούμε»...
