Κώστας Κούρκουλος

Τελικά, η αντιπολίτευση, μείζων και ελάσσων, έδωσε και χθες ένα ρεσιτάλ, αρνούμενη το ρόλο των δικαστηρίων. Αφορμή ήταν η απόφαση του Αρείου Πάγου για τις υποκλοπές, σύμφωνα με την οποία οι επισυνδέσεις ήταν νόμιμες και το Predator δεν είχε σχέση με τα κρατικές υπηρεσίες. Μετά την ανακοίνωση της απόφασης, η αντιπολίτευση έδειξε τη δυσαρέσκειά της, η οποία συνοδεύτηκε από αμφισβήτηση του κύρους του ανώτατου δικαστηρίου. Προφανώς, θα ήθελε λαϊκά δικαστήρια, όπως αυτό τον Αγανακτισμένων στο Σύνταγμα ή του Κώστα Καζάκου που δίκαζε τον Κλίντον, που να βγάζουν τις «σωστές αποφάσεις». Κι όμως. Το Books’ Journal, διά του δικηγόρου Kώστα Κούρκουλου, είχε αναλύσει εγκαίρως, από νομικής και πολιτικής απόψεως, το ζήτημα – και η τωρινή απόφαση του Αρείου Πάγου δικαιώνει εκείνη την ανάλυση, που δημοσιεύεται παρακάτω, μαζί με ένα μικρό ιστορικό της υπόθεσης.

Richard J. Bernstein, Γιατί πρέπει να διαβάζουμε Χάνα Άρεντ, μετάφραση από τα αγγλικά: Βασιλική Σουλαδάκη, επιμέλεια: Δημήτρης Ψυχογιός, Επίκεντρο, Θεσσαλονίκη 2019, 144 σελ.

Πριν από μερικούς μήνες, κυκλοφόρησε μεταφρασμένο από τον Δημήτρη Ψυχογιό το τελευταίο και ίσως το κορυφαίο έργο της Χάννα Άρεντ, Η ζωή του νου (δυο τόμοι, α’: Σκέψη, β’: Βούληση). Είναι μια προσπάθεια ανάλυσης του ανθρώπινου νου μέσω της κριτικής προσέγγισης του έργου των μεγάλων φιλοσόφων, από τους Προσωκρατικούς ώς τους σύγχρονους. Συχνά ερμητική, η Χάννα Άρεντ είναι πρόσφορη στις ερμηνείες. Το κείμενο που ακολουθεί είναι μια προσπάθεια εισαγωγής στη σκέψη της φιλοσόφου, μέσω των προσεγγίσεων του Κορνήλιου Καστοριάδη αλλά και του μελετητή της, Ρίτσαρντ Τζ. Μπερνστάιν. [ΤΒJ]

Θα εξομολογηθώ την «αμαρτία» μου, με την ελπίδα να λάβω συγχώρεση από όσους ταλαιπωρώ με τα κείμενά μου: όποιο βιβλίο κι αν διαβάσω, αμέσως μετά πρέπει να μελετήσω ή Χάννα Άρεντ ή Κορνήλιο Καστοριάδη -τους θεωρώ μεταξύ τους απόλυτα συμπληρωματικούς, ακόμη και εκεί όπου ο αναγνώστης νομίζει πως διαφωνούν- «για να έρθω στα ίσια μου», όπως λέω στον εαυτό μου. (Ο καθείς με τις εμμονές του).