Κώστας Κούρκουλος

Νομικός.
Τιμόθεος Παπαδόπουλος, Του Λαζάρου, Επίκεντρο, Θεσσαλονίκη 2022, 368 σελ.
Τιμόθεος Παπαδόπουλος, Του Λαζάρου. Όταν είδα τον τίτλο, ξαφνιάστηκα. Δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε. Όταν τέλειωσα το βιβλίο, είπα μέσα μου: μόνον αυτός ο τίτλος τού πήγαινε! Γιατί το βιβλίο είναι τόσα πολλά και διαφορετικά μαζί, που μόνο το όνομα του αφηγητή μπορούσε να τα περιλάβει. Ο Τίμος δεν μας καλεί να αντιμετωπίσουμε το παρελθόν σαν «μανιακοί» συγγενείς που επισκέπτονται τελετουργικά το νεκροταφείο των νεκρών τους αλλά το παροντοποιεί.
Οι Ανεξάρτητες Αρχές, ως θεσμικό αντίβαρο απέναντι σε κάθε κυβερνητική εξουσία για να της περιστέλλει την τάση υπέρβασης των ορίων που οδηγεί στην ύβρη, είναι κορυφαίος θεσμός της δημοκρατικής Ευρώπης.
Όλα κι όλα, μας λένε οι κομματικοί του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι αδιανόητο να επιδιώκεις την αρχηγία κόμματος, χωρίς κομματικά ένσημα. Διότι, τι μπορείς να ξέρεις από πολιτική χωρίς κομματική θητεία;
Θυμάμαι τον Θόδωρο Μαργαρίτη να λέει σε τηλεοπτική εκπομπή στη Ζωή Κωνσταντοπούλου, όταν η τελευταία πρωτοεμφανίστηκε στα κανάλια, ότι δεν την είχε συναντήσει πουθενά σε δράσεις από αυτές που η Αριστερά ονομάζει «αγώνες».
Είναι γνωστή η περιφρόνηση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξη Τσίπρα, προς τις Ανεξάρτητες Αρχές. Άλλωστε, ένας που δηλώνει ότι επιδιώκει να ελέγξει τους «αρμούς της εξουσίας» και γι’ αυτό θεωρεί τη Δικαιοσύνη «θεσμικό εμπόδιο» επειδή δεν την ελέγχει, είναι φυσικό να θεωρεί και τις Ανεξάρτητες Αρχές «σκουπίδια», όπως χαρακτηριστικά τον εξέφρασε ο πιο κοντινός του στο ήθος του υπουργός του. Πόσο μάλλον τους ανθρώπους που τις εκφράζουν.
Γι’ αυτό, «έξι στα έξι», κομπορρημονούσε μέσα στη Βουλή ο κ. Τσίπρας, επιδεικνύοντας τον θρίαμβό του απέναντι στις Ανεξάρτητες Αρχές.
Τι είχε συμβεί; Ποιο ήταν το τυχερό παιχνίδι που κέρδισε «έξι στα έξι»;
Θυμάμαι τη μελαγχολική εξομολόγηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ο οποίος είχε πει με δραματικό τόνο ότι «στέγνωσε την ψυχή του» στην προσπάθειά του να είναι θεσμικός. Είχε δίκιο. Οι θεσμοί είναι πάντα «στεγνοί» γι’ αυτόν που θέλει να τους υπηρετεί.
Όταν μιλάμε για ιδεολογικές πεποιθήσεις, προκαταλήψεις ή και για προλήψεις, μπορεί να υπάρχουν τόσες «αλήθειες», όσοι και οι άνθρωποι που τις επικαλούνται.
«Στους νικητές αρκεί η νίκη», ψέλλιζε ο Σπύρος Μαρκεζίνης, βλέποντας τους νικητές του εμφυλίου, τυφλωμένους από το μίσος, να κανιβαλίζουν πάνω στους ηττημένους και να τους μετατρέπουν σε μάρτυρες. Διότι αυτός ήξερε πολύ καλά πως, σε μία θρησκευόμενη χώρα στην οποία η εκκλησία γιορτάζει ολόκληρο πάνθεον αγιοποιημένων μαρτύρων, οι μάρτυρες θα ήταν τελικά οι ηθικοί νικητές.
Η αμορφωσιά δεν ήταν ποτέ προσόν για την Αριστερά. Μπορεί, στη λογική ότι τους «μιλάει η ιστορία» να είπαν και να έκαναν πολλά ανορθολογικά. Όλες όμως οι θρησκείες, στους πιστούς των οποίων «μιλάει ο Θεός», βαρύνονται με τους ίδιους ανορθολογισμούς.