Και επειδή, εκτός από τις καθ’ όλα αναμενόμενες πομφόλυγες του Αλέξη Τσίπρα και του Πάνου Καμμένου που εμπεριέχονται σε αυτά, και ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος, όπου βρεθεί κι όπου σταθεί, το πρώτο που δηλώνει είναι ότι οι πολιτικές του Αλέξη σε καμία περίπτωση δεν οδηγούσαν τη χώρα στην έξοδο από το ευρώ, μήπως θα μπορούσε να μας διαφωτίσει ποια είναι η διαφορά μεταξύ των πολιτικών του Αλέξη που δεν οδηγούσαν τη χώρα μας στην έξοδο από το ευρώ και των πολιτικών του Αλέξη που οδηγούσαν τους ευρωπαίους εταίρους μας στην αποπομπή της χώρας μας από το ευρώ;
Και περαιτέρω ας μας εξηγήσει:
Πού εκ των πραγμάτων οδηγούσε η αέναη δήθεν διαπραγμάτευση των Τσίπρα – Βαρουφάκη αν όχι στην έξοδο της χώρας από το ευρώ – πράγμα που έχει αναγνωρίσει δημοσίως και ο Ευκλείδης Τσακαλώτος πολλές φορές μέχρι σήμερα;
Πού εκ των πραγμάτων οδηγούσε το «πλαν Β» του Βαρουφάκη με «ίου», «δήμητρες» και δοσοληπτικό σύστημα του Δημοσίου μέσω των ΑΦΜ της Εφορίας, αν όχι στην έξοδο της χώρας από το ευρώ;
Πού εκ των πραγμάτων οδηγούσε η αναζήτηση κεφαλαίων στα ανά τον κόσμο «άλλα λιμάνια» όλων των ολοκληρωτικών καθεστώτων (Ρωσίας, Κίνας, Ιράν, Βενεζουέλας κ.λπ.) για το κόψιμο δραχμών και όχι ευρώ (διότι τα ευρώ κόβονται στην Ευρωζώνη από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και όχι στις διάφορες ντεμοκρατούρες ανά την υφήλιο), αν όχι στην έξοδο της χώρας από το ευρώ;
Πού εκ των πραγμάτων οδηγούσε η όποια ιδέα ή προετοιμασία για «ντου» στο Νομισματοκοπείο για την αρπαγή 20 δισ. που ανήκαν σε άλλους, αν όχι στην έξοδο της χώρας από το ευρώ;
Και πού εκ των πραγμάτων οδηγούσε η συμπεριφορά και πρακτική τόσων άλλων υπουργών και κορυφαίων κομματικών παραγόντων, όλων υπό την εποπτεία και ευθύνη του κ. Αλέξη Τσίπρα;
Ας μας εξηγήσει ο Προκόπης Παυλόπουλος γιατί τα λόγια του Αλέξη Τσίπρα για δήθεν παραμονή στο ευρώ είχαν, τις κρίσιμες εκείνες στιγμές, μεγαλύτερη αξία από τα έργα των υπουργών της κυβέρνησής του που οδηγούσαν κατευθείαν στην έξοδο της χώρας από το ευρώ.
Απάντηση του στυλ «είχαν μεγαλύτερη αξία διότι τελικά με επιλογή του Αλέξη Τσίπρα η χώρα έμεινε στο ευρώ», δεν γίνεται αποδεκτή. Διότι η χώρα έμεινε στο ευρώ χάρη στις «λυσσαλέες» κυριολεκτικά προσπάθειες ορισμένων ευρωπαίων και διεθνών αξιωματούχων, όπως ο Γιούνκερ, ο Ολάντ, ο Τουσκ βεβαίως, ο Ομπάμα, ο Τζακ Λιού κ.ά. Και όχι στις «ερμαφρόδιτες» προσπάθειες του Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος άλλοτε ως Τσίπρας Εσωτερικού και άλλοτε ως Τσίπρας Εξωτερικού, «αυταπατούσε» τους πάντες (συγνώμη για το νεολογισμό), παρουσιαζόμενος στο μεν εσωτερικό ως μαινόμενο λιοντάρι, στο δε εξωτερικό σαν βρεγμένη γάτα (όπως και από τις σχετικές φωτογραφίες των Συμβουλίων αποδεικνύεται).
Και σίγουρα επίσης όχι χάρη στη, συνταγματικά πλην όμως όχι πολιτειακά, «άψογη» στάση του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας, Προκόπη Παυλόπουλου. Διότι, όσο κι αν η στενά γραμματική ερμηνεία του Συντάγματος απαγορεύει στον Πρόεδρο την επέμβαση στα πολιτικά πράγματα της χώρας, εντούτοις η πολιτειακή του θέση του ως ρυθμιστή του πολιτεύματος το επιβάλλει, όταν πρόκειται για τη σωτηρία της πατρίδας από την καταστροφή. Απλώς, η εξεύρεση του κατάλληλου, συνταγματικά και πολιτειακά, τρόπου για να το κάνει ανήκει στη δική του αποκλειστικά απόφαση, ευχέρεια και ευθύνη. Οι μεγαλύτεροι εξ ημών σε ηλικία θα θυμούνται τα από τηλεοράσεως δάκρυα του Κωνσταντίνου Καραμανλή, όντος Προέδρου της Δημοκρατίας, για το Μακεδονικό. Διότι, εάν ο αρχηγός του κράτους και ρυθμιστής του πολιτεύματος το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να ατενίζει από μακριά τη χώρα του να οδεύει στην καταστροφή, τότε νομίζω ότι κάτι πρέπει να αλλάξει στο ισχύον Σύνταγμα της χώρας. Πιστεύω, παρεμπιπτόντως, ότι αυτός ο απόλυτα κεντρομόλος και μονοπωλιακός πόλος εξουσίας (πρωθυπουργός), από όταν το 1986, «ανδρεοπαπανδρεϊκώ δικαίω», ψηφίστηκε και εφαρμόστηκε, δεν έχει κάνει καλό ούτε στην πολιτειακή ούτε στην πολιτική κατάσταση της χώρας. Όπως επίσης πιστεύω ότι, με το προηγούμενο συνταγματικό και πολιτειακό σύστημα, όπου ο Πρόεδρος διατηρούσε κάποιες ουσιαστικές αρμοδιότητες, ήταν σφόδρα πιθανό, με πρόσωπα αξιόλογα στη θέση αυτή, να μη φτάναμε ούτε στο 2009 ούτε πολύ περισσότερο στο πρώτο εξάμηνο του 2015.
Επιπλέον, μήπως θα μπορούσε να μας εξηγήσει ο Προκόπης Παυλόπουλος ποια η διαφορά των συνεπειών για τη χώρα της οποίας διετέλεσε Πρόεδρος Δημοκρατίας τις κρίσιμες εκείνες στιγμές και για το λαό του οποίου επίσης διετέλεσε πρώτος πολίτης, εάν η τυχόν έξοδος της χώρας από το ευρώ και την ΕΕ θα οφείλονταν σε ηθελημένη πρωτοβουλία της τότε Ελληνικής κυβέρνησης Τσίπρα -Καμμένου, από το εάν θα οφείλονταν σε, απότοκες της συμπεριφοράς Τσίπρα-Καμμένου, ενέργειες των ευρωπαίων εταίρων μας;
Διότι εγώ τη μόνη διαφορά που βλέπω είναι ότι, εξ όσων τουλάχιστον έχουν δει το φως της δημοσιότητας, στη δεύτερη περίπτωση (έξοδος με ενέργειες των εταίρων μας) θα παίρναμε δωρεάν ως «προίκα» 50 δισ. ευρώ, για τα πρώτα βασικά μας έξοδα (τρόφιμα, φάρμακα, ενέργεια κ.λπ.). Κατά τα άλλα, όλες οι καταστροφικές συνέπειες για τη χώρα και τον λαό θα ήταν ακριβώς οι ίδιες.
Τέλος, ας μας πει ο Προκόπης Παυλόπουλος, ποια υπηρεσία αντάξια της θέσης του θα προσέφερε στο λαό και στη χώρα, στην περίπτωση που πραγματοποιώντας, όπως ο ίδιος έχει δηλώσει, την «απειλή» του προς τον Αλέξη Τσίπρα «ότι δεν θα ήταν ο Πρόεδρος της δραχμής», παραιτούνταν εκ των υστέρων (διότι παραίτησή του εκ των προτέρων δεν θα ήταν καθ’ οιονδήποτε τρόπο δυνατή), εάν και εφόσον ο Τσίπρας οδηγούσε τη χώρα εκτός ευρώ; Παραιτούμενος δηλαδή σε μια τέτοια post mortem στιγμή, που τόσο ο λαός όσο και η χώρα θα είχε απόλυτη ανάγκη ενός τουλάχιστον πόλου σταθερότητας (διότι ο άλλος, ο πρωθυπουργικός, ελέω Τσίπρα, θα είχε πάει τ’ ανέμου) για την επιβίωσή της και την περαιτέρω πορεία της, τι άλλο θα εξυπηρετούσε, εκτός από την προσωπική απολύτρωσή του;
Και τι θα έκανε στην περίπτωση που οι εταίροι μας ανάγκαζαν τη χώρα να εξέλθει του ευρώ;
Ερωτήματα που δυστυχώς από κανέναν υπεύθυνο, και κυρίως από τον Προκόπη Παυλόπουλο, δεν έχουν απαντηθεί μέχρι σήμερα, και μέχρι να απαντηθούν θα πρέπει να τίθενται.
