Οι διαδηλωτές δεν ενδιαφέρθηκαν ούτε για το θέμα της εκδήλωσης ούτε για την προσωπικότητα που μιλούσε. Η εκδήλωση ήταν του κράτους του Ισραήλ, και η Ελλάδα ακόμα μια φορά αποδεικνύει ότι δεν είναι μια χώρα που μπορεί να προασπίσει τα βασικά δικαιώματα, μεταξύ των οποίων το δικαίωμα του συνέρχεσθαι και το δικαίωμα στην ελευθερία της άποψης.
Η διακοπή της εκδήλωσης στο όνομα της Παλαιστίνης είναι τυπικός αντισημιτισμός. Το εντυπωσιακό, όμως, είναι ότι αυτό συμβαίνει σε μια διεθνή έκθεση βιβλίου και, τις πρώτες ώρες από τη διακοπή της εκδήλωσης, εκτός των ελαχίστων που διαμαρτύρονται στα κοινωνικά δίκτυα, δεν έχουν υπάρξει σοβαρές αντιδράσεις από το χώρο του βιβλίου. Αντίθετα, πρόσωπα, φορείς και σωματεία του βιβλίου έχουν ήδη εκφράσει δημοσίως την ευαρέσκειά τους για την εξέλιξη.
Το ακόμα πιο εντυπωσιακό είναι ότι όλα αυτά συμβαίνουν στη Θεσσαλονίκη, μια πόλη που διαφημίζεται ότι συμφιλιώνεται με το εβραϊκό παρελθόν της – και μάλιστα όχι μόνο για τουριστικούς λόγους. Και γίνεται από την Αριστερά, στο όνομα των λαϊκών αγώνων και του φρονήματος «του λαού», που κατά καιρούς εξαιρεί τον εαυτό της από τη μεταπολεμική συμπεριφορά της πόλης έναντι των εβραίων που επέζησαν και, κυρίως, έναντι της εβραϊκής μνήμης. Τόση υποκρισία.
Δεν έχω αυταπάτες ότι οι δυνάμεις επιβολής της άποψής τους με τη βία έχουν οργανωθεί και ετοιμάζουν τη νέα επίθεση. Σήμερα είναι επίθεση κατά του εβραϊσμού, αύριο θα είναι επίθεση εναντίον της πολιτικής ομαλότητας της χώρας. Ό,τι ζήσαμε την περασμένη δεκαετία δεν μας δίδαξαν. Κάθε άλλο. Ακόμα μια φορά η χώρα μοιάζει έτοιμη να παραδοθεί σε έναν νέο «προοδευτικό» εξτρεμισμό.
ΥΓ. Ακούω την ένσταση ότι ήταν μια διαμαρτυρία για την απαράδεκτη προοπτική-σχεδιασμό του Νετανιάχου περί εκκαθάρισης της Γάζας. Δεν ήταν, και όχι μόνο επειδή όταν καταδικάζεις έναν εξτρεμισμό αποδοκιμάζεις όλους τους εξτρεμισμούς. Αλλά, κυρίως, επειδή ελεύθεροι άνθρωποι που ήθελαν να μιλήσουν ελεύθερα φιμώθηκαν και εκδιώχθηκαν.
