Σε κάθε κανονικό πανεπιστημιακό χώρο, αλλά και γενικότερα σε κάθε εργασιακό χώρο, η άσκηση βίας (χαστούκι) σε μια γυναίκα και εργαζόμενη θα προκαλούσε την ομόθυμη καταγγελία της άδικης πράξης, την ηθική απαξία του δράστη και θα ξεσήκωνε κύματα συμπαράστασης για το θύμα. Στο σημερινό ταραγμένο περιβάλλον της αξιακής σύγχυσης, του διαχωρισμού της βίας σε «καλή» και «κακή», σε «επαναστατική» και «παραβατική», σε αυτό το περιβάλλον της ανορθολογικής βίας ως μέσου κυριαρχίας και εκφοβισμού, φαίνεται να υπάρχουν επιλεκτικές ευαισθησίες. Έτσι μπορεί ένας φοιτητής να βιαιοπραγεί κατά εργαζόμενης –κατά της υπεύθυνης διαχείρισης του κυλικείου–, να τη χαστουκίζει και να την προπηλακίζει και μετά να αποχωρεί, να κρύβεται για να αποφύγει τη σύλληψη, προσφεύγοντας στο σπίτι φίλης του (το γκροτέσκο συχνά αποκαλύπτει την πλέον άσχημη όψη της κωμωδίας, ιδιαίτερα της ανθρώπινης). Αυτός ο «φοιτητής» άσκησε βία προβάλλοντας μια ιδιοκτησιακή αντίληψη για το χώρο της Πολυτεχνειούπολης, σε συνδυασμό με την τοξική «αρρενωπότητα» του «επαναστάτη» που χτυπά και προπηλακίζει όποιον του αντιμιλά. Η συμπεριφορά θα ήταν γελοία και για (ειλικρινή) λύπηση, αν η έμφυλη βία δεν ήταν, εκτός από πολιτικό όπλο, και ένα μέσο καθυπόταξης της γυναίκας εργαζόμενης που αντιδρά και διεκδικεί τα δικαιώματά της. Το ανησυχητικό είναι ότι, την επόμενη μέρα του συμβάντος, δεν υπήρχε καμία συμπαράσταση στο θύμα από το «ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα», από τα δίκτυα ισότητας των φοιτητριών/τών, από τις οργανώσεις γυναικών, τις ΜΚΟ ή από τα κόμματα. Σιώπησαν ακόμα και οι επαγγελματίες υπερασπίστριες/στές των θυμάτων έμφυλης βίας, οι δικαιωματιστές/στριες «όλων» των αγώνων, μερικές/οί ίσως από «λεπτότητα» μήπως και ενοχλήσουν το «κίνημα» ή τις δυνητικές δεξαμενές ψηφοφόρων και χάσουν την πολιτική πελατεία τους. Ενίοτε, η ζωή αναδεικνύει την πολιτική υποκρισία που εμπεριέχουν οι επιλεκτικές ευαισθησίες και οι έμφυλες σιωπές.
Για την ιστορία, ο φοιτητής συνελήφθη εντός της προθεσμίας του αυτοφώρου, σε βάρος του ασκήθηκε ποινική δίωξη σε βαθμό πλημμελήματος για επικίνδυνη σωματική βλάβη και άρνηση δακτυλοσκόπησης. Άλλοι αλληλέγγυοι «ρωμαλέοι επαναστάτες» συνεχίζουν να καταγγέλλουν την κρατική καταστολή και να ζητούν την απελευθέρωση του περιφερόμενου κακοποιητή συντρόφου τους. Τα πράγματα, ωστόσο, είναι τόσο απλά, όσο φαίνονται. Η εργαζόμενη –υπεύθυνη διαχείρισης κυλικείου– στην Πολυτεχνειούπολη Ζωγράφου, Γεωργία Τύρου, αρνήθηκε να κολλήσουν κάποιοι αφίσα στο κατάστημά της –γιατί είχε το δικαίωμα– και εκείνοι απρόκλητα τη χτύπησαν, την προπηλάκισαν και την τρομοκράτησαν. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο οι κάθε είδους «ρωμαλέοι» που ασκούν βία εν ειδει τάγματος «φοιτητικής» μιλίτσιας σε πανεπιστημιακούς χώρους. Το πρόβλημα είναι κυρίως η απουσία μιας άμεσης, ηχηρής και απαξιωτικής καταδίκης από το σύνολο της πανεπιστημιακής κοινότητας, αλλά και του πολιτικού συστήματος, μιας τέτοιας πράξης. Το πρόβλημα είναι οι επιλεκτικές ευαισθησίες και οι έμφυλες σιωπές.
Πιστεύω όμως ότι δεν είναι αργά. Ξέρω ότι κανένα κανονικό μέλος της μεγάλης πολυτεχνειακής κοινότητας δεν γίνεται να ανέχεται τέτοιες συμπεριφορές. Με τη Γεωργία Τύρου, λοιπόν, γυναίκα, εργαζόμενη και θύμα απρόκλητης βίας από περιφερόμενους κακοποιητές. Τόσο απλά.
