Τη θέση του αρχικού μειδιάματος που ενστικτωδώς σχηματίστηκε στα χείλη μου με το που διάβασα την επικεφαλίδα του δημοσιεύματος, γρήγορα πήρε η ανησυχία: αυτοί οι άνθρωποι του πειθαρχικού της ΕΣΗΕΑ φαίνεται να μιλούν σοβαρά!
Την αρχική επίσης απορία μου περί του τι ακριβώς είναι αυτή η νέα κατηγορία της «Γενικής Κοινωνικής Απαίτησης», περί της οποίας πρώτη φορά διάβαζα και την ύπαρξη της οποίας αγνοούσα παντελώς μέχρι σήμερα, αντικατέστησε, όπως είναι φυσικό, η έντονη δυσφορία που με κατέλαβε. Θύμωσα με τον εαυτό μου διότι, όπως και να το κάνουμε, τόσα χρόνια δικηγόρος και να αγνοώ εντελώς μία κατηγορία, δεν το λες και λίγο πράγμα.
Στη συνέχεια και αφού διάβασα όλη την ανακοίνωση της δημοσιογράφου, ήλθε η ώρα να τρομάξω, διότι συνειδητοποίησα ότι Γενική Κοινωνική Απαίτηση στις δημοκρατίες δεν υπάρχει! Δεν γίνεται να υπάρχει! Ακόμα και αν τη διαλαλούν στους δρόμους κάποιες δεκάδες ή και εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι. Διότι στις δημοκρατίες, έναντι της ακτιβιστικής βουλησιαρχίας των παραπάνω μαχητικών (μεγάλων ή μικρών) μειοψηφιών, υπάρχει πάντα η νηφάλια δημοκρατική νομιμότητα της σιωπηλής πλειοψηφίας των εκατομμυρίων πολιτών. Η οποία, αλληλεπιδρώντας με την λειτουργική εγγύηση των θεσμών, συναποτελούν το, μέχρι σήμερα μακράν όλων άλλων, καλύτερο πολίτευμα που υπάρχει, τη δημοκρατία. Αντίθετα, εάν υπάρχει τέτοιο πράγμα, εάν υπάρχει δηλαδή οποιουδήποτε είδους Γενική Κοινωνική Απαίτηση, τότε αυτή αποτελεί το βούτυρο στο ψωμί κάθε είδους, μορφής και χρώματος, ολοκληρωτισμού. Είναι το εργαλείο στα χέρια (και στο μυαλό) κάθε επίδοξου αποβλέποντος στην επιβολή ολοκληρωτικού καθεστώτος.
Αλλά τότε, γιατί αυτή η πρωτοφανής στα ελληνικά χρονικά (προφανώς και στα παγκόσμια) κατηγορία εκ μέρους των αυτόκλητων λειτουργών της αυτοδημιούργητης οργουελικής από κάθε άποψη Γενικής Κοινωνικής Εισαγγελίας;
Προφανώς για τον έλεγχο και τη φίμωση της ελευθερίας της έκφρασης, εκ μέρους ενός παλιού, προηγούμενου του οργουελικού, Μεγάλου Αδελφού, τον οποίο ο Όργουελ αντιγράφει στο εν λόγω βιβλίο του.
Και γιατί κατά της δημοσιογράφου Σοφίας Γιαννακά; Απλούστατα διότι δεν συνεμορφώθη προς τας… υποδείξεις της Γενικής Κοινωνικής Απαίτησης!
Η οποία Γενική Κοινωνική Απαίτηση τι υποδεικνύει; Τον απόλυτο σεβασμό στα σύμβολα και την τυφλή υπακοή στα θέσφατα του… λαού, με τη διά ροπάλου απαγόρευση της κάθε είδους κριτικής! Γιατί αυτό ακριβώς το «έγκλημα» διέπραξε η Σοφία Γιαννακά με το άρθρο της: άσκησε κριτική όχι τόσο προς τη Μαρία Καρυστιανού (απόλυτα δικαιολογημένη, ορθή και θεμιτή, λόγω της εκούσιας ενασχόλησης της τελευταίας με τα κοινά και τα πολιτικά), όσο και κυρίως εναντίον της ελληνικής Αριστεράς για την εγκληματική πολιτική εργαλειοποίηση του δυστυχήματος των Τεμπών (απόλυτα ενδεδειγμένη, εμπεριστατωμένη και επιτυχημένη). Πράγμα το οποίο μόνο παράπτωμα δεν αποτελεί, διότι, στις δημοκρατίες, η κριτική, στους μεν πολίτες επιτρέπεται, στους δε δημοσιογράφους επιβάλλεται.
Κι αυτό προφανώς δεν άρεσε καθόλου στους νέους απολιθωματικούς εκφρασιοφύλακές της, οι οποίοι φαίνεται ότι μάλλον σε λάθος χώρα «ασκούν τα καθήκοντά τους». Μάλλον θα έπρεπε να τα ασκούν σε χώρες κάπου πιο… ανατολικά από τη δική μας. Διότι για την χώρα μας αποτελεί όνειδος και μόνο το γεγονός ότι ανακύπτει ένα τέτοιου είδους θέμα, το οποίο σήμερα έπρεπε να θεωρείται αδιανόητο και σαν ενδεχόμενο. Για τούτο και από τη στιγμή που προέκυψε, δεν είναι απλώς θέμα Γιαννακά ή ΕΣΗΕΑ, ούτε προφανώς θέμα της Γιαννακά ή της ΕΣΗΕΑ. Είναι θέμα όλων μας. Θέμα δημοκρατίας.
Γι’ αυτό λοιπόν και εμείς, έναντι των υποδείξεων της Γενικής Κοινωνικής Απαίτησης και των σύγχρονων εκφρασιοφυλάκων της (καθώς και έναντι της τελευταίας δήλωσης του Όρμπαν, επ’ ευκαιρία της δικαστικής περιπέτειας της Μαρίν Λεπέν, «είμαστε Μαρίν»), αντιτάσσουμε: Είμαστε με τη δημοκρατία. Είμαστε με την ελευθερία της κριτικής, της γνώμης και της έκφρασης.
Η Δημοκρατία μας, για την αυτοπροστασία της, πρέπει επιτέλους να γίνει ειρηνικά μαχητική.
