Υπάρχουν σαΐνια που μας παραπέμπουν στον Θουκυδίδη, στη γνωστή και πάσης χρήσεως συνομιλία των Αθηναίων με τους Μηλίους. Ο διάλογος αυτός έχει μείνει στην ιστορία ως η αντιπαράθεση του δικαίου έναντι της ισχύος. Το βασικότερο μάθημα στην ιστορία της διπλωματίας. Η σύγκριση αυτή, ωστόσο, είναι ορθή; Από το 416 π.Χ. έως σήμερα, οι δούλοι είναι πλέον ελεύθεροι πολίτες με ίσα δικαιώματα, οι γυναίκες ισότιμες, η παιδεραστία συνιστά απεχθές κακούργημα – γενικώς, δηλαδή, έχουν συμβεί πολλά το διάστημα των δυόμισι χιλιάδων ετών που μεσολάβησαν. Άλλο, ωστόσο, ο διπλωματικός ιστορικά κυνισμός που λειτουργεί πάντα υπέρ του ισχυροτέρου και άλλο το αξιακό σύστημα μέσα στο οποίο λειτουργεί ο κόσμος σε ένα πλαίσιο, όσο αυτό είναι εφικτό. Η Αθήνα του πέμπτου αιώνα δεν έμεινε γνωστή στην Ιστορία ως η ιμπεριαλιστική δύναμη που καταπατούσε το (ανύπαρκτο τότε) διεθνές δίκαιο, αλλά ως η πόλη της φιλοσοφίας, των γραμμάτων και των τεχνών: η πόλη της Δημοκρατίας.
Άρα, το πιθανότερο είναι ότι πριν από τριάντα χρόνια δεν θα μας ξένιζε ο κυνισμός όσο το αξιακό σύστημα. Ο Τραμπ δεν μας διδάσκει κυνισμό, υπήρξαν και υπάρχουν πολύ αξιότεροί του σε επιδόσεις. Ο Τραμπ μας αποκαλύπτει το τέλος των αυτονόητων και δεδομένων αξιών. Όλοι αναγνωρίζουν πλέον πως έγινε μια εντυπωσιακή επανάσταση πολύ διαφορετική από της προηγούμενες: πρόκειται για την επανάσταση της πληροφορικής μέσα από την οποία ξεπήδησε μια νέα κουλτούρα: η κουλτούρα του διαδικτύου. Ο νέος πολιτισμός δίχως σύνορα και περιορισμούς που μετασχηματίζει τους κοινωνικούς δεσμούς, τη σχέση με την γνώση και όλες τις μορφές επικοινωνίας.
Αυτός είναι ο λόγος που σήμερα ακούγεται ανώδυνα η πώληση της Γροιλανδίας, η ενοικίαση τους Ουκρανίας, η ενσωμάτωση του Καναδά. Όπως δεν μας παραξενεύει η φυλομετάβαση από το δεύτερο φύλο ώς το εκατοστό εξηκοστό τρίτο. Ο Τραμπ αλλάζει το όνομα του Κόλπου του Μεξικού όπως η μητέρα κι ο πατέρας γίνονται γονέας Α και γονέας Β, όπως ο Ερντογάν νιώθει την οδύνη του τραύματος καθώς του λείπει συναισθηματικά η Γαλάζια Πατρίδα, όπως η βαλτωμένη στη φιλαργυρία της και φλύαρη Ευρώπη δεν μπορεί να κουνήσει από την οκνηρία της ούτε το δακτυλάκι της... Μοιάζει με το θεατή που, ενώ έχει τελειώσει το έργο, αυτός περιμένει να κόψει το εισιτήριο την ώρα που πίσω του στοιχίζεται μια ολόκληρη γενιά η οποία απαιτεί να περάσει δωρεάν τη ζωή της.
Καλώς ήρθατε στην εποχή των επιθυμιών!
