Έχει ανοίξει μια δεύτερη συζήτηση πάνω στην πρώτη αν η woke κουλτούρα είναι εδώ. Το woke, άσχετα με το τι πιστεύουμε, είναι πανταχού παρόν. Τι σημαίνει «δεν έχουμε woke κουλτούρα στην Ελλάδα»; Δεν έχουμε ενεργό κίνημα. Εντάξει, αλλά η Ελλάδα είναι χώρα που συμμετέχει και επηρεάζεται από τον δυτικό πολιτισμό. Είναι μέρος του. Μέρος της γελοιότητας που έγινε στους Ολυμπιακούς Αγώνες με τον πυγμάχο του οποίου, αφού έσπασε νομίμως στο ξύλο –και καταχειροκροτούμενος!– τις αντίπαλες κοπέλες (δεν λέμε τις κανονικές κοπέλες μην παρεξηγηθούμε κιόλας...), ανεδείχθη μετά πολλών επαίνων χρυσός Ολυμπιονίκης με τη διεθνή κοινότητα να προσπαθεί ακόμα να λύσει τον μεγάλο γρίφο, αν τελικά η αθλήτρια ήταν αθλητής και βρέθηκε σε λάθος ρινγκ...
Το ίδιο συμβαίνει ακριβώς και με τα Νόμπελ λογοτεχνίας τα οποία έχουν αρχίσει να δίνονται πλέον σύμφωνα με τη woke αντίληψη της πραγματικότητας που θεωρεί ανάλγητους σεξιστές τον Άγιο Αυγουστίνο και τον Δαρβίνο, τον Ησίοδο (κι αυτός ο Ησίοδος δεν πρόσεχε καθόλου...) και τον Τζακ Κέρουακ, τον Σόμερσετ Μομ και τον Θωμά Ακινάτη, τον Πλάτωνα και τον Γέητς, τον Γουίλλιαμ Μπάροουζ και τον Σαίξπηρ, και όποιον αναλόγου διαμετρήματος βάλει το μυαλό σας. Η αντίληψη αυτή πλέον προτείνει μια καινοφανή ανάγνωση του παρελθόντος αλλά και όλης της πνευματικής του παρακαταθήκης, την οποία, ειρήσθω εν παρόδω, η Τοκάρτσουκ και γνωρίζει εις βάθος και πάνω της οικοδομεί το δικό της έργο. Ιδίως η Τοκάρτσουκ που μοιάζει σα να ζει στο παρελθόν μέσα από τα έργα της.
Τελειώνοντας το νέο μυθιστόρημά της, Εμπούσιον, με τις ευνοϊκότερες εντυπώσεις, πέφτω δυστυχώς πάνω στη «ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΤΗΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΣ» που μας ενημερώνει ότι «Όλες οι σεξιστικές απόψεις σχετικά με τις γυναίκες και τη θέση τους στο κόσμο αποτελούν παραφράσεις από κείμενα των εξής συγγραφέων:…» Κάτω από την πληροφορία συντελείται η σφαγή των αμνών (βλέπε πιο πάνω μερικούς από τους σεξιστές).
Αν αυτή την απύθμενη γελοιότητα την ξεστόμιζε ένας οποιοσδήποτε θέλοντας να λάβει αποστάσεις από τις μιαρές σεξιστικές τους αντιλήψεις, θα γελούσαμε και θα συνεχίζαμε το δρόμο μας σφυρίζοντας τον «Χρυσό του Ρήνου» του Βάγκνερ, γνωστού σεξιστή επίσης, όπως και ο συμπατριώτης του, αρχισεξιστής Νίτσε.
Έλα όμως που αποτελεί σημείωση της συγκεκριμένης συγγραφέως που έλαβε Νόμπελ – και καλώς το έλαβε γιατί είναι συγγραφικό ταλέντο πρώτου βεληνεκούς και γιατί μας αρέσουν τα βιβλία της επειδή τα θεωρούμε υψηλή λογοτεχνία. Ωστόσο, είναι λογοτεχνία και όχι ιδεολογία – όπως ακριβώς διαβάζουμε και λατρεύουμε τον Ντοστογιέφσκι αλλά αδιαφορούμε παντελώς για τις σλαβοφιλικές του απόψεις ή τις θρησκευτικές του εμμονές. Ο Ντοστογιέφσκι μας ενδιαφέρει, απλά, διότι σε μια συζήτηση όπου περιγράφει μια συγκέντρωση διανοουμένων με δυτικές αθεϊστικές αντιλήψεις οι οποίοι επιχειρηματολογούν ακατάσχετα εναντίον της ύπαρξης του Θεού, εκείνος έχει τη μεγαλοφυΐα να βάλει έναν δύστυχο λοχαγό, που έως τότε άκουγε αμίλητος τις απίθανες θεωρίες τους, να επεμβαίνει ρωτώντας: «Μα καλά, αν δεν υπάρχει θεός, τότε τι σόι λοχαγός είμαι εγώ;»
Αυτόν τον Ντοστογιέφσκι λατρεύουμε. Όπως και αυτήν την Τοκάρτσουκ:
Το παίξιμο της μελωδίας ήταν ένα καταφανές φάλτσο, κάτι που τον διασκέδασε και του έφτιαξε την διάθεση. Του φάνηκε γνώριμη, έτσι όπως συμβαίνει με πράγματα τόσο απλά που είναι ιδιοφυή. Δίνουν την εντύπωση πως υπήρχαν και θα υπάρχουν για πάντα.
Όπως ο κόσμος μας!
Το νέο της βιβλίο Εμπούσιον το συστήνουμε ανεπιφύλακτα – εκτός από τις σημειώσεις της νομπελίστριας συγγραφέως. Και να τις παραλείψετε, είναι κέρδος και δικό σας και δικό της.
