Οι πιο πολλοί από εμάς χωρίς θλίψη το αποχωριστήκαμε, και δίχως καθόλου πένθιμη μουσική.
Η Αριστερά όμως, είναι αλήθεια, αυτή την απώλεια την θρηνεί. «Ένα μόνο σύνθημα σου λείπει και έρημος μοιάζει όλος ο κόσμος», όπως περίπου λέει ο ποιητής. Μέσα στη μοναξιά της θα έχει βέβαια πάντοτε το όνομά της για συντροφιά, η Αριστερά δεν παύει, επιτέλους, αυτή να είναι η Αριστερά. Αλλά και τούτο, το κάποτε ισχυρό χαρτί, το «εν τούτω νίκα» της μεταπολίτευσης, τώρα πια φιγουράρει σαν σύμβολο ξεθυμασμένο, φίρμα προβληματική, που ψάχνεται να βρει το προϊόν που θα πουλήσει.
Τελευταίο της καταφύγιο, η καθαρά πια διαφημιστική λογική – μα δεν βοηθάει κι αυτή, πιο πολύ τονίζει τη φτώχεια, αφού στις εκλογές το πάνω χέρι το παίρνουν οι τηλεπερσόνες, ενώ καθίζηση παθαίνουν τα στελέχη της τα βαριά, τα λεγόμενα και ιστορικά. Η δε Ιστορία, που πάντοτε έβλεπε αυτή τη χρήση του ονόματός της συγκαταβατικά, τώρα γελάει με την καρδιά της, φωναχτά.
