Δηλαδή, αυτό που είμαστε εμείς. Όλη η ελληνική κοινωνία, συνολικά. Και όλη η ελληνική πολιτεία βεβαίως. Διαχρονικά.
Τι βλέπουμε σε αυτή τη φωτογραφία; Γυφτάκια, τσιγγανάκια, «ρομάκια», για τους πολιτικά ορθούς, που νομίζουν πως με το να πεις τον τσιγγάνο «Ρομά» αυτομάτως του αλλάζεις και status. 12 η ώρα το πρωί, στο Σύνταγμα, στο κέντρο της Αθήνας, να ζητιανεύουν, να επαιτούν. Το μεγαλύτερο δεν πρέπει να είναι πάνω από 10 χρονών. Δεν θα έπρεπε αυτά τα παιδιά να βρίσκονται στο σχολείο τέτοια ώρα; Δεν θα έπρεπε να είναι κοντά τους κάποιος γονιός και να τα συνοδεύει; Δεν υπάρχει αυτό που λέμε «υποχρεωτική εκπαίδευση» μέχρι το Γυμνάσιο; Και;
Τίποτα. Προσπερνάμε. Όλοι. Πολίτες, αρχές, αστυνομία, δικαστές και πολιτεία – α, προπαντός πολιτεία. Θεωρούμε πως είναι κομμάτι μιας κανονικότητας. «Έλα μωρέ, γυφτάκια είναι, τι περιμένεις;» Όπως κανονικότητα θεωρούμε και τους γάμους τους σε ηλικίες που δεν υπερβαίνουν εκείνη της 12χρονης του Κολωνού. «Μα τρέχουν προγράμματα ένταξης από το Πανεπιστήμιο». Δουλευόμαστε. Και αυτό το ξέρει όποιος έχει συμμετάσχει σε τέτοια προγράμματα. Δουλευόμαστε.
Τα «γυφτάκια» ζητιανεύουν μόνα τους στο Σύνταγμα, ευρισκόμενα στο έλεος κάθε ανώμαλου ή κάθε άλλου κινδύνου που υπάρχει στο δρόμο και εμείς λέμε απλώς «έλα μωρέ, γυφτάκια είναι, είναι μαθημένα αυτά». Χύσαμε κροκοδείλια διαδικτυακά δάκρυα όταν είδαμε στην κάμερα να προσπερνούν οι περαστικοί το νεκρό κορμάκι μιας μικρής τσιγγάνας που την είχε χτυπήσει πόρτα κάποιου εργοστασίου, αλλά δεν διαφέρουμε σε τίποτα αφού εμείς, ακόμα χειρότερα, προσπερνάμε καθημερινά, ζωντανά αυτά τα παιδιά, που θα μπορούσαμε ίσως, αν ενδιαφερόμασταν, να τα σώσουμε από την όποια κακή τύχη τα περιμένει.
Καμία μέριμνα, καμιά φροντίδα, καμιά αυστηρότητα απέναντι στους γονείς και στους κηδεμόνες αυτών των παιδιών, που αδιαφορούν για την τύχη τους, τίποτα. Ούτε Δικαιοσύνη, ούτε Μέριμνα.
Ας συνεχίσουμε λοιπόν τάχα να νοιαζόμαστε για τα παιδιά της Κιβωτού, και όσο για τα άλλα, δεν πειράζει, δεν υπάρχει κανένας λόγος να κινητοποιηθεί κανείς μας, ούτε οργανισμός, ούτε ΜΚΟ, ούτε φορέας, ούτε –προπαντός– η Πολιτεία. Γιατί να το κάνουμε άλλωστε; «Γυφτάκια» είναι, είναι μαθημένα αυτά…
