Σκέπτομαι πόσο μοιάζει αυτή η νοοτροπία, απόλυτα βέβαια δικαιωμένη στην άγρια φύση γιατί μειώνει τις συγκρούσεις και προάγει την επιβίωση της ομάδας, με την αντίληψη των ομάδων μπάχαλων, όπως και αν οι ίδιοι επιλέγουν να αυτοονομαστούν, που κακοποιούν τους τοίχους με απαίσια γκράφιτι πάνω σε κάθε κτίριο μέσα στις πόλεις που θα τους φανεί ανυπεράσπιστο. Επιδεικνύουν μάλιστα ιδιαίτερη προτίμηση σε δημόσια ή διατηρητέα κτίρια, τα οποία εντοπίζουν προσεκτικά επεμβαίνοντας κατεξοχήν έπειτα από βαψίματα των άτυχων κτιρίων ή από γενικότερες ανακαινίσεις.
Τα ίδια εννοείται ότι κάνουν με συστηματικό τρόπο και στα πανεπιστημιακά κτίρια. Αυτά κι αν υφίστανται την αποκαρδιωτική αλλά όχι ανεξήγητη απαξίωση, θεωρούμενα δυνάμει χώροι προετοιμασίας της επανάστασης. Οι χώροι ιδίως που τελούν υπό χρόνια κατάληψη στολίζονται έτσι, ώστε να μη μένει ούτε τετραγωνικό μέτρο άθικτο.
Γνωρίζαμε βέβαια ανέκαθεν ότι τα γκράφιτι αυτά κάθε άλλο παρά «άσκοπα» ή απλά αποτελέσματα βαρεμάρας, με όποια έννοια κι αν θέλετε να δώσουμε στη λέξη, είναι. Αλλά το σύνθημα που εντόπισα σε τοίχο ιστορικού διατηρητέου του κέντρου της Πάτρας, που φιλοξενούσε εκθέσεις και εκδηλώσεις, πλην, δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια είναι εκτός οποιασδήποτε χρήσης, είναι πραγματικά ωμά αποκαλυπτικό:
Ότι [sic] σκατώνεις σου ανήκει για πάντα.
Γιώργος Κανέλλης
Πάτρα, Κανακάρη και Αράτου. Εκτός χρήσης κτίριο, βανδαλίζεται από γκράφιτι.
Η κτηνώδης λογική της σκόπιμης απαξίωσης δημόσιων κτιρίων ή άλλων χώρων ώστε να καταστούν αποκρουστικά στο κοινό, επομένως να απαξιωθούν προκειμένου να διευκολυνθεί η κατάληψη, «απαλλοτρίωση» αν προτιμάτε, ή έστω να καταγραφεί το ποιος κάνει κουμάντο σε κάποια τμήματα των κέντρων των πόλεων, εμφανίζεται εδώ σε όλη της την ωμότητα. Η βρώμα και η υποβάθμιση ως εργαλείο κατάκτησης, επίδειξης παρουσία;, χωροκτησίας και δύναμης, καθώς και θράσους. Και ο σκοπός, ρητός: να σου ανήκει αυτό που υποβαθμίζεις για πάντα, ν’ αφαιρεθεί από το κοινωνικό σύνολο ως ιδιοκτησία, χρήση ή έστω όψη και μόνο, και να κάνεις κουμάντο εσύ. Κι αν αποτολμηθεί αποκατάσταση, ακολουθεί ακαριαία νέα καταστροφή, και με χιουμοράκι ενίοτε, τύπου: «ωραία το βάψατε».
Το πρώτο που οφείλουμε ως δημοκρατική κοινωνία, αν θέλουμε να παραμείνουμε τέτοια, είναι να πάψουμε να υποβαθμίζουμε τη σημασία του φαινομένου ή, απλώς, να αρκούμαστε ν’ αποστρέφουμε το πρόσωπο από την ασχήμια.
Είναι ξεκάθαρο. Και το ωμό σύνθημα που συζητάμε καταδεικνύει ότι η οργανωμένη ασχήμια δεν είναι παρά το πρώτο βήμα για την γκετοποίηση των κέντρων των πόλεων ή περιοχών τους, το πρώτο βήμα για να δημιουργηθούν «άβατα» ή… βιοτεχνικά κέντρα κατασκευής μολότοφ και άλλων αναγκαίων για την αυριανή «απελευθέρωσή» μας. Ενδιαμέσως, διευκολύνεται και η διακίνηση παράνομων ουσιών, αλλά αυτά είναι παράπλευρες επαναστατικές ανάγκες.
Στο πλαίσιο της υπεράσπισης των αρχών του κράτους δικαίου και της δημοκρατίας, η αντιμετώπιση της σκόπιμης υποβάθμισης της όψης των κτιρίων των πόλεων είναι ένα από τα αναγκαία μέτωπα που θεσμοί και δημοκρατικοί πολίτες πρέπει ν’ ανοίξουν ενάντια στον υφέρποντα υπό την προβιά της «αναρχίας» και της «αμφισβήτησης του συστήματος» ολοκληρωτισμό.
Ιδιαίτερα στη χώρα μας που το κακό έχει παραγίνει και όπου, ο χώρος που τα κάνει αυτά, έχει αποδείξει ότι τολμάει και μεγαλύτερα επόμενα βήματα, όπως έκανε, για παράδειγμα, το 2008.
