Κάποιες φορές όλα μοιάζουν ακατανόητα ώσπου μια τυχαία συνεύρεση ασύμπτωτων εικόνων δίνει νόημα στο παράλογο. Την ώρα που η τηλεόραση έπαιζε στο mute την εικόνα του Φώτη Κουβέλη δίπλα στον Αλέξη Τσίπρα, μια μελωδία από το ραδιόφωνο ήρθε να ερμηνεύσει την κάλλιο αργά παρά ποτέ παντρειά. “My my my Dilailah” τραγουδούσε αιθαντικά ο Τομ Τζόουνς και κάθε νότα ήταν σαν να επεξηγεί ηχητικά την συμπαράταξη του Φώτη με τον ΣΥΡΙΖΑ. Πάθος. Αγνός και παθιασμένος έρωτας. Ο Φώτης είναι ο Ντιλάιλας.
Ο Κουβέλης πίσω από το σοβαρό-στομφώδες ύφος του, πίσω από τις καθηλωτικές συνοφρυώσεις του προσώπου του, τα γεμάτα εμπειρία άσπρα μαλλιά του κρύβει έναν παθιασμένο για εξουσία νεανία, έναν ακούραστο φλερτάκια της πολιτικής ζωής. Έτσι αποκτά νόημα και η φράση του Αλέξη Τσίπρα “θέλω να κυβερνήσω με ανθρώπους της γενιάς μου”. Άχρονος, αιώνιος, διακομματικά παρών. Πρώτα ΚΚΕ, ΕΑΡ, μετά Συνασπισμός. Έπειτα ΣΥΡΙΖΑ και χωρισμός από αυτόν. Νέο σπιτικό, καινούργια ζωή με ΔΗΜΑΡ μαζί. Νέες γνωριμίες με ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Αλλά ο Κουβέλης, όπως όλοι οι γητευτές της εξουσίας δεν ανήκει σε ένα κόμμα. Ανήκει στην ίδια την εξουσία. Αποχώρησε από την Κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, δεν ψήφισε για Πρόεδρο, χρεωθήκαμε καμιά 150αριά δις με τη διαπραγμάτευση Βαρουφάκη και ο Κουβέλης επέστρεψε μετανιωμένος στον ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι δείχνει τουλάχιστον αφού πια δεν τον ενοχλούν τα εργασιακά της τρόικας.
Όπως όλοι που μεγαλώσαμε με το γαμώτο να τα ξαναβρούν η Βίσση με τον Καρβέλα έτσι και στην Αριστερά μπορούν να ανακουφίζονται γι’ αυτό το μοιραίο να γίνει σμίξιμο που χρόνια λαχταράει το κοινό. Βέβαια ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον φθαρμένος και αποκαμωμένος και έχει και ένα Καμμένο αγκαζέ. Όμως ο Κουβέλης είναι ο Ντόριαν Γκρέυ της Αριστεράς. Τα Κόμματα γερνάνε αλλά το πορτραίτο του κρέμεται αναλλοίωτο στα γραφεία όλων των κομμάτων. Έκανε τους πάντες να τον αγαπήσουν γιατί απλά τους δινόταν με όλη του την ψυχή. Όλοι έχουμε πιστέψει μια φορά στη ζωή μας Φώτη Κουβέλη. Ο Κουβέλης είναι δοτός, όχι με την έννοια του μη-εκλεγμένου που κάποτε τον εξόργιζε αλλά τώρα δεν του προξενεί ούτε ελαφρότατο βηχαλάκι. Δοτός με την έννοια ότι δεν διστάζει να υποστηρίζει κάτι και το ακριβώς αντίθετό του με όλο του το είναι. Όπως όταν καταπολεμούσε με ζήλο το μαύρο σε ένα κανάλι και έπειτα υποστήριξε σθεναρά το μαύρο στην μισή τηλεόραση. Ο Κουβέλης δεν φοβάται να δοθεί ολοκληρωτικά σε αυτό που υποστηρίζει αυτός που κάθε φορά του προσφέρει αξιώματα. Εξάλλου, υπάρχει και το μυστικιστικά γοητευτικό: Όταν φτάσεις στο έσχατο σκαλί, όλος ο ΣΥΡΙΖΑ θα συνωμοτήσει για να σου δώσει μια καρέκλα Υπουργού για να καλοκαθίσεις.
Ο υπόλοιπος ανασχηματισμός κύλησε σχετικά ευχάριστα. Σαν ένα απόγευμα με εκπομπή μαγειρικής. Δίψα για να παρασκευάσουμε λιχουδιές. Με το άνοιγμα του ψυγείου ανακόπτεται η φόρα. Δεν υπάρχουν τα υλικά. Από την άλλη, με τόση τηλεοπτική γευσιγνωσία, ο κόσμος ξεγελά την πείνα του.
