Τον τελευταίο καιρό, με αφορμή την καθυστέρηση στο κλείσιμο της αξιολόγησης, στη δημόσια συζήτηση σιγοψιθυρίζεται μια γνωστή, επαναλαμβανόμενη ιστορία. Ο Τσίπρας καθυστερεί επίτηδες για να οδηγήσει τα πράγματα σε αδιέξοδο και να μας πάει στον διακαή πόθο του, την πρώτη και μοναδική του αγάπη που ποτέ δεν έσβησε, την δραχμή. Αυτό το αφήγημα επανέρχεται σε παραλλαγές, ξανά και ξανά, με άρθρα (βλ. το άρθρο του Παύλου Παπαδόπουλου στο ΒΗΜΑ, όπως αναδημοσιεύθηκε στο Books' Journal, http://booksjournal.gr/slideshow/item/2518-h-skevoria-kai-h-dimokratia) και με ανάδειξη σε πρώτο πλάνο δραχμικών εκδηλώσεων από τους παλαιμάχους πλέον της δραχμής-δραχμούλας, Ζωής, Γιάννη με ένα Νι, Λονδρέζου Λαπαβίτσα και λοιπών -δυστυχώς μη εξαιρετέων.
Παρότι οι κίνδυνοι για της συνοχή της ευρωζώνης είναι δεδομένοι και υπαρκτοί, παρότι η καθυστέρηση στην αξιολόγηση αποδεικνύεται καταστροφική εξαιτίας της καταγραφόμενης φυγής των καταθέσεων από τις ελληνικές τράπεζες, το σενάριο πως όλα αυτά κινούνται βάσει ενός καλογραμμένου σεναρίου που έχει πλάσει και εκτελεί μεθοδικά επί διετία ο Τσίπρας δεν υποστηρίζεται από τα δεδομένα, είναι μια αυθαίρετη εικασία, μια ακόμα θεωρία συνωμοσίας.
Σύμφωνα με τη λογική αρχή που συμπυκνώνεται στο Ξυράφι του Όκαμ «κανείς δεν θα πρέπει να προβαίνει σε περισσότερες εικασίες από όσες είναι απαραίτητες». Η απλή απάντηση είναι πολλές φορές και η σωστή. Με άλλα λόγια, η αξιολόγηση δεν κλείνει στην ώρα της γιατί από τη μια μεριά ο Τσίπρας έχει ιδεολογική αγκύλωση στο θέμα των εργασιακών σχέσεων και ενδεχομένως πρόβλημα να περάσει τα μέτρα από τη Βουλή. Από την άλλη, επειδή οι δανειστές από τη δική τους μεριά τραβάνε το σκοινί ζητώντας υπερβολικά πλεονάσματα στηριζόμενοι επί πρόωρων αρνητικών προβλέψεων (the worst case scenario). Όλα αυτό το μπέρδεμα επαναφέρει πράγματι τον κίνδυνο της δραχμής στον ορίζοντα. Ως ατύχημα, ως απευκταίο γεγονός, ως αντικειμενικό αν θέλετε αποτέλεσμα αδέξιων χειρισμών και ελλιπούς προσπάθειας. Όμως είναι εντελώς αβάσιμη η υπόθεση ότι ενσυνειδήτως και δολίως υπονομεύεται το σύστημα, βάσει κρυφού σχεδίου, προκειμένου να οδηγηθούν τα πράγματα σε καταστροφική ρήξη.
Αν ο Τσίπρας ήθελε να οδηγήσει την Ελλάδα στη δραχμή, θα μπορούσε να το είχε ήδη πράξει το καλοκαίρι του 2015. Με ένα ξεκάθαρο ερώτημα σε απλά ελληνικά και όχι σε ακαταλαβίστικες τεχνοκρατικές αγγλικούρες. Θα μπορούσε να το έχει πράξει με ένα ξεκάθαρο OΧΙ και σύσσωμη τη dream team της δραχμής στο κόμμα να τον επευφημεί στο Σύνταγμα με νταούλια και χορούς. Αντ’ αυτού ο Τσίπρας υπέγραψε και εφάρμοσε μνημόνια. Έκανε περικοπές σε συντάξεις. Έκοψε ΕΚΑΣ. Και αν όλα αυτά τα έκανε δήθεν για να απαυδήσει ο κόσμος από τα μνημόνια, δεν θα μοίραζε πλεόνασμα σε χριστουγεννιάτικους μποναμάδες. Θα εφάρμοζε και τα τωρινά μέτρα, λέγοντας ότι «κάνω ό,τι μου λένε, βλέπετε ότι δεν οδηγεί πουθενά». Όμως δεν κάνει αυτό. Αντιθέτως επαίρονται για επιτυχίες στα νούμερα και κάνουν πως δεν βλέπουν πλέον πεινασμένους στο δρόμο. Διηγούνται successstoryτων αριστερών μνημονίων και όχι αδιέξοδα της πολιτικής τους που οδηγούν αναπόδραστα σε ριζική νομισματική αλλαγή.
Ο Τσίπρας έκανε μια θεαματική κυβίστηση μετά το δημοψήφισμα. Έγινε μνημονιακός. Η αντιπολίτευση πρέπει να το πάρει απόφαση πως πρέπει να αντιπολιτευτεί όχι το δράκο της δραχμής αλλά την εφαρμογή του μνημονίου από τον Τσίπρα. Ο Τσίπρας είναι δύστροπος μνημονιακός και κακός εφαρμοστής λόγω των καθυστερήσεων. Αλλά αυτό δεν το κάνει για να μας πάει στη δραχμή κατόπιν απόρρητου σχέδιου από τα υπόγεια του Μαξίμου. Εξάλλου είναι τουλάχιστον αντιφατικό να χτίζει η αντιπολίτευση το προφίλ του Τσίπρα ως ελαφρόμυαλου και από την άλλη ως βαθύνοος ραδιούργου.
Ας πούμε ένα άλλο παράδειγμα. Τα συνεχή σφάλματα στο μεταναστευτικό μπορεί να οδηγήσουν αντιδραστικά μεγαλύτερα τμήματα της κοινωνίας στα άκρα. Όμως θα ήταν αστείο να ισχυριστούμε ότι ο Τσίπρας τα χει κάνει μπάχαλο στο προσφυγικό για να κυβερνήσει η Χρυσή Αυγή.
Το φάντασμα της δραχμής καθηλώνει την ελληνική κοινωνία. Αν συζητάμε συνεχώς γι’ αυτό, σε διαστάσεις άλλες από τις πραγματικές, θα την πατήσουμε σαν τον Βοσκό με το Λύκο. Όσο την κυνηγάμε στα λόγια, δεν την πιάνουμε. Αλλά όταν μας κυνηγήσει αυτή, δύσκολα θα την αποφύγουμε.
