Μιχάλης Ροδόπουλος

Το ερώτημα που απασχολεί την πολιτική ζωή και τους νομικούς είναι η στάση που θα κρατήσει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Προκόπης Παυλόπουλος, αναφορικά με τα Προεδρικά Διατάγματα διορισμού της νέας ηγεσίας των ανωτάτων δικαστηρίων. Ακόμα δεν είναι ξεκάθαρο ποια στάση θα κρατήσει ο κ. Παυλόπουλος αλλά αυτό δεν μας εμποδίζει να εξετάσουμε αφηρημένα ποιες είναι οι ενδεδειγμένες συνταγματικά ενέργειες. Αναγκαίο πρόκριμα του ερωτήματος είναι αν η απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου ήταν συνταγματικώς εντάξει.

Τον τελευταίο καιρό πληθαίνουν οι αντιδράσεις κατά των μέσων ενημέρωσης και των πολιτικών θέσεων που αυτά εκφράζουν. Λέγοντας τελευταίο καιρό, δεν εννοώ μόνο την πρόσφατη απόφαση της Νέας Δημοκρατίας να μποϋκοτάρει την κρατική τηλεόραση με αφορμή υβριστικό και άστοχο χαρακτηρισμό συνεργαζόμενου δημοσιογράφου κατά του Κυριάκου Μητσοτάκη. Τελευταίο καιρό εννοώ όλη αυτήν την περίοδο της κρίσεως, όπου η δημοσιογραφία ετέθη στο επίκεντρο πολιτικής αντιπαραθέσεως. Η κραυγαλέα κομματικοποίηση ορισμένων δημοσιογράφων και η απροκάλυπτη πολιτική στράτευση ορισμένων ΜΜΕ κατέστησαν τον Τύπο βασικό και αναντικατάστατο πολιτικό παίχτη στο σύστημα εξουσίας.

Κυκλοφορεί, ακόμα μια φορά, ότι με τον ανασχηματισμό μια κυβερνητική θέση ανήκει στον Φώτη Κουβέλη. Αν είναι ο Κουβέλης μέσα, έγραψα το κείμενο που ακολουθεί. Αν δεν είναι μέσα, το έγραψα τζάμπα.

Ένα σχόλιο στα σφάλματα του Αλέξη Τσίπρα, ενός «δύστροπου μνημονιακού», και στις περί αυτόν εικασίες. [TBJ]

Το ερώτημα του τίτλου είναι ένα ερώτημα που συχνά-πυκνά προβάλλουν οι οπαδοί της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ προκειμένου, δια της εξισώσεως, να δικαιολογήσουν την υποστήριξη τους σε μια ανίκανη, παλαιοκομματικής αντίληψης εξουσία. Η απάντηση στο ερώτημα είναι εύκολη. Ναι, ήταν καλύτεροι. Η τωρινή κυβέρνηση είναι μια σύμμειξη αριστερών εμμονών, ανίκανων και άπειρων διαχειριστών που πλαισιώνονται από εθνολάγνα χερουβείμ δεξιόστροφης ρητορείας. Ένα σουπερμάρκετ ψευδοιδεολογίας με τα χειρότερα υλικά του προηγούμενου συστήματος.

Κώστας Σημίτης, Υπάρχει λύση; Συζήτηση με τον Γιάννη Πρετεντέρη, Πόλις, Αθήνα 2016, 288 σελ.

«Ο εθνικολαϊκιστικός λόγος δεν ενδιαφέρεται για τη χώρα. Εκείνο που επιδιώκει είναι η προστασία του συντηρητικού κατεστημένου, που παρουσιάζεται υπό διάφορες σημαίες και μορφές –ακροδεξιές, δεξιές, αριστερές ή επαναστατικές… Επιδιώκει η Ελλάδα να παραμείνει στην ευρωζώνη, αλλά διατηρώντας –με ελάχιστες αλλαγές– τις καθυστερημένες δομές της». Αυτή είναι η κατάσταση της χώρας, κατά τον πρώην πρωθυπουργό, Κώστα Σημίτη. Μπορεί να σωθεί λοιπόν αυτή η χώρα; Υπό προϋποθέσεις. Αλλά μπορούν αυτές οι προϋποθέσεις να γεννηθούν; 

Αν υπάρχει κάτι που ενώνει τους Έλληνες στον πολιτικό στίβο, αυτό είναι το μίσος για τον υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Ο Σόιμπλε είναι το αντιπαράδειγμα του Γιάννη Αντενοκούνμπο. Τον αντιπαθούν όλοι οι Έλληνες, διαπαραταξιακά, χωρίς τις συνήθεις ενδημικές διαφωνίες τους, όπως λατρεύουν ομόψυχα τον μεγάλο μπασκετμπολίστα.

Ο ισχυρισμός ότι ο Σπαλιάρας έχει συνευρεθεί ερωτικώς με 4.000 γυναίκες δεν είναι ποινικά κολάσιμος. Αν ποτέ δικαστεί για το καθ’ υπόθεση ψεύδος του, θα αθωωθεί. Αν κάποιοι εκ της αθωώσεως αυτής συνάγουν ότι όντως κοιμήθηκε με αυτό το πλήθος των γυναικών δεν είναι πρόβλημα της δικαιοσύνης.

Η εικόνα που βλέπουμε, δηλαδή μιας χαρωπής παρέας που κάνει μαζί εκδρομές και ο ένας στηρίζει τον άλλον στα δύσκολα, λένε ότι δεν είναι αυτό που νομίζουμε. Αλλά ας μην επανερχόμαστε στα ίδια ερωτήματα. Ας μην ψάξουμε να δούμε αν τελικά δικαιώνεται η θεωρία των δύο άκρων. Ας πούμε απλά ότι γεννήθηκε η θεωρία των δύο Παρασκευόπουλων. Ίσως όμως καταρριφθεί και αυτή η θεωρία. Ποτέ δεν ξέρεις πόσο θα σωφρονιστεί η Χ.Α και τι είδους σχέσεις θα αναπτύξει, υπόγειες ή εμφανείς με τον ΣΥΡΙΖΑ. 

Η Ευρώπη πρέπει άμεσα να αφήσει την επιλογή πλεύσης στην ήσυχη πλευρά του ποταμού και να εμπνεύσει νέα οράματα με μεγάλες και ριζικές μεταβολές. Κοινή εθνική άμυνα, κοινή οικονομική πολιτική ή ακόμα και διευθέτηση των χρεών των κρατών μελών μέσα από διεθνή συλλογική συνδιάσκεψη θα σηματοδοτούσαν μια νέα αρχή. Ένα νέο όραμα.