Γιώργος Ζεβελάκης

Πολιτική, πολιτισμός και αναμνήσεις

Δεν είναι λίγοι οι συγγραφείς που ξεκίνησαν με ποιητικούς ρυθμούς πριν αφοσιωθούν στον πεζό λόγο. Παραθέτω εντελώς ενδεικτικά κάποια ονόματα: Ανδρέας Καρκαβίτσας, Ιάκωβος Καμπανέλης, Γιώργος Ιωάννου, Ρέα Γαλανάκη. Σ’ αυτούς, σύμφωνα με τα τελευταία μου ευρήματα, περιλαμβάνεται και ο Βάσος Δασκαλάκης (1897-1944).

Ο Πεσσόα, εν είδει διαθήκης, έγραφε: «Αν, σαν πεθάνω, θελήσετε να γράψετε τη βιογραφία μου, τίποτα πιο απλό. Δεν έχει παρά δυο ημερομηνίες – της γέννησης και του θανάτου μου. Ανάμεσα στη μια και την άλλη, όλες οι μέρες είναι δικές μου»¹.

Αν όμως θέλεις να μιλήσεις για ένα φίλο σου, η εναρκτήρια ημερομηνία είναι εκείνη της πρώτης συνάντησης, η αρχή της γνωριμίας και της μετέπειτα πορείας.

Σελίδες  χαρισμένες στον Νίκο Καββαδία

Ο Λουδοβίκος Σαλβατώρ υπό τας φιλύρας

Ξεφυλλίζοντας το ταπεινό τομίδιο του Καζαμία 1871, έπεσα στο ποίημα ενός δεκαοχτάχρονου για το μέγιστο μνημείο των Αθηνών. Το στιχούργημα συνδέεται με τη σημερινή επικαιρότητα αλλά δεν επιβιώνει καλλιτεχνικά. Η γλώσσα, οι επαναλήψεις και η διαδοχή των στίχων το υποβαθμίζουν, διατηρεί όμως κάτι από την αύρα της μακρινής εκείνης εποχής. Το όνομα του φερέλπιδος ποιητή έχει ιδιαίτερη σημασία. Ο Σπυρίδων Π. Λάμπρος (1851-1919) αντιπροσωπεύει, κατά έναν τρόπο, την πνευματική και πολιτική ζωή της Ελλάδας τα πρώτα εκατό χρόνια του ελεύθερου βίου της.

«Τα καμπαρέ! Ναύτες Ινδοί και ναύτες Γιαπωνέζοι,

Αράπηδες, Άγγλοι στρυφνοί, τζαζ με βαρύ σκοπό

και θα 'ρθουν η μικρή Πωλίν κ' η Λίλιαν να καθήσουν,

να πουν κλαφτά "μον σερ" "μον πτι" πολύ σας αγαπώ...»

Ένα δημοσίευμα στον ετήσιο Ελληνικό Κόσμο 1916 της Αλεξάνδρας Αλβανοπούλου, με το οποίο η συγγραφέας υποδέχεται τον καινούργιο χρόνο με ακριβώς τριακόσιες λέξεις.

Ο Λουδοβίκος Σαλβατώρ υπό τας φιλύρας