Γιώργος Ζεβελάκης
Ερευνητής της λογοτεχνίας. Μεταξύ άλλων δραστηριοτήτων, διατηρεί σημαντικό αρχείο το οποίο έχει χρησιμοποιηθεί στην έρευνα πολλών εργασιών στο χώρο της νεοελληνικής φιλολογίας.
Αυτοβιογραφικές σημειώσεις γύρω από μία φωτογραφία
Τα παθήματα ενός πεντάχρονου στο διήγημά του «Το μούλικο»
Από τα ελληνικά ταξιδιωτικά του 19oυ αιώνα, έχω συγκρατήσει το βιβλίο του Δημητρίου Βικέλα Από Νικοπόλεως εις Ολυμπίαν (1886). Ο συγγραφέας του Λουκή Λάρα έστελνε στoν μαρκήσιο ντε Κε ντε Σαιντ-Ιλέρ[1] τις εντυπώσεις από τις βραχείες περιοδείες του στις δυτικές επαρχίες της Ελλάδας επιγράφοντάς τες Επιστολαί προς φίλον.
Με αφορμή τη συμπλήρωση τριάντα χρόνων από το θάνατο του Μάνου Χατζιδάκι, στις 15 Ιουνίου 1994, το Books' Journal δημοσιεύει ένα δυσεύρετο κείμενό του: την ομιλία του στη δημόσια συζήτηση του Κέντρου Πολιτικής Ερεύνης κι Επιμορφώσεως (από το περιοδικό Προσανατολισμοί 73/1984).
Δεν είναι λίγοι οι συγγραφείς που ξεκίνησαν με ποιητικούς ρυθμούς πριν αφοσιωθούν στον πεζό λόγο. Παραθέτω εντελώς ενδεικτικά κάποια ονόματα: Ανδρέας Καρκαβίτσας, Ιάκωβος Καμπανέλης, Γιώργος Ιωάννου, Ρέα Γαλανάκη. Σ’ αυτούς, σύμφωνα με τα τελευταία μου ευρήματα, περιλαμβάνεται και ο Βάσος Δασκαλάκης (1897-1944).
Ο Πεσσόα, εν είδει διαθήκης, έγραφε: «Αν, σαν πεθάνω, θελήσετε να γράψετε τη βιογραφία μου, τίποτα πιο απλό. Δεν έχει παρά δυο ημερομηνίες – της γέννησης και του θανάτου μου. Ανάμεσα στη μια και την άλλη, όλες οι μέρες είναι δικές μου»¹.
Αν όμως θέλεις να μιλήσεις για ένα φίλο σου, η εναρκτήρια ημερομηνία είναι εκείνη της πρώτης συνάντησης, η αρχή της γνωριμίας και της μετέπειτα πορείας.
Σελίδες χαρισμένες στον Νίκο Καββαδία
Ξεφυλλίζοντας το ταπεινό τομίδιο του Καζαμία 1871, έπεσα στο ποίημα ενός δεκαοχτάχρονου για το μέγιστο μνημείο των Αθηνών. Το στιχούργημα συνδέεται με τη σημερινή επικαιρότητα αλλά δεν επιβιώνει καλλιτεχνικά. Η γλώσσα, οι επαναλήψεις και η διαδοχή των στίχων το υποβαθμίζουν, διατηρεί όμως κάτι από την αύρα της μακρινής εκείνης εποχής. Το όνομα του φερέλπιδος ποιητή έχει ιδιαίτερη σημασία. Ο Σπυρίδων Π. Λάμπρος (1851-1919) αντιπροσωπεύει, κατά έναν τρόπο, την πνευματική και πολιτική ζωή της Ελλάδας τα πρώτα εκατό χρόνια του ελεύθερου βίου της.
ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΕΥΧΟΣ
ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ
ΔΗΜΟΦΙΛΕΣΤΕΡΑ
ΓΝΩΜΕΣ
