Διότι σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να είναι κήρυκες μιας συντηρητικής αναδίπλωσης ο Αντώνης Σαμαράς, που έριξε την Ελλάδα στην εθνικιστική δίνη του Μακεδονικού και συνέβαλε στη γιγάντωση του ανορθολογικού αντιμνημονιακού μετώπου, ο Παύλος Πολάκης με τον Γιώργο Τσίπρα ή οι ρέκτες του πατριωτικού ΠΑΣΟΚ. Συντηρητικοί της φιγούρας και της φασαρίας επειδή αυτή τρέφει τις ιδέες τους και τον πολιτικό τους ρόλο, υπερβαίνουν και το αυτονόητο, ότι ο γάμος είναι κατεξοχήν συντηρητική επιλογή: η συμβίωση προϋποθέτει σε ένα βαθμό περιστολή της ελευθερίας που έχει η ανεξάρτητη ζωή.
Επί της ουσίας, πάντως, αν αποδεχτούμε ότι οι σύγχρονες κοινωνίες αλλάζουν κι αν συνομολογήσουμε ότι δεν θα γυρίσουμε πίσω και δεν θα προσπαθήσουμε να ζήσουμε όπως ζούσαμε τη δεκαετία του 1960, είναι εύλογο ότι πρέπει να δούμε με σημερινά μάτια το αίτημα του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών. Δεν θα είμαστε οι πρώτοι. Στην Αμερική είναι μια φυσιολογική διαδικασία, όπως και σε περίπου είκοσι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στο κάτω κάτω, ο γάμος δυο ομόφυλων δεν είναι παρά μια νομική σύμβαση, κάτι που σημείωσε και ο πρωθυπουργός.
Κινδυνεύει η οικογένεια αν ψηφιστεί ο γάμος των ομόφυλων ζευγαριών; Ας παραδεχτούμε ότι η Αγία Οικογένεια την οποία είχαν περί πολλού οι συντηρητικοί τον προηγούμενο αιώνα δεν υπάρχει πια. Δεν τη συντηρούν ούτε ο (όποιος) πνευματικός δεσμός, ούτε οι αξίες που (λέγεται ότι) έκαναν βαθιά τη συγκρότησή της, ούτε οι κοινωνικές συνθήκες. Η χρεοκοπία της μετριέται καθημερινά στο αστυνομικό δελτίο. Οι κοινωνίες μας δεν έχουν άλλη επιλογή από έναν νέο τύπο οικογένειας, που θα προϋποθέτει την αγάπη και τον αλληλοσεβασμό. Κι αυτά δεν βρίσκονται στη μηχανική αναπαραγωγή ενός ήδη χρεοκοπημένου μοντέλου σχέσεων.
Δικαιούνται διάφοροι ιεράρχες, όπως ο νέος Παναγιώτατος Θεσσαλονίκης, να έχουν λόγο επί του νομοσχεδίου; Ως πολίτες, όλοι δικαιούνται να έχουν λόγο. Αλλά όταν ο λόγος εκφωνείται από άμβωνος στο όνομα της ορθοδοξίας, είναι απλώς προσπάθεια χειραγώγησης του ποιμνίου. Θέλει να μοιάσει ο νέος Παναγιώτατος στους προκατόχους του στον επισκοπικό θώκο; Δεν τον έχει διδάξει τίποτα η κατάληξη των έξαλλων σε μια κοινωνία που έχει αλλάξει, μια κοινωνία που δεν καθορίζεται από τη θρησκευτική επιρροή του εξουσιαστικού ρόλου της ορθόδοξης Εκκλησίας.
Έχουν δικαίωμα τα ομόφυλα ζευγάρια, άντρες ή γυναίκες, στην τεκνοποιία; Είναι εύλογο ότι πρέπει να έχουν τα ίδια δικαιώματα τα οποία απορρέουν από τη σύμβαση του γάμου για όλα τα ζευγάρια, και για τα παιδιά. Το θέμα της παρένθετης μητρότητας, που έθιξε ο πρωθυπουργός αποκλείοντας τα ζευγάρια ανδρών, προφανώς για να αποφευχθεί η εμπορευματοποίηση της τεκνοποιίας, θα έπρεπε να έχει τις αυστηρές προϋποθέσεις υπό τις οποίες είναι δυνατή η προσφυγή σε παρένθετη μητέρα από ζευγάρια διαφορετικού φύλου, όπως ισχύει τώρα. Η εξέλιξη στην κοινωνία δεν έχει νόημα να σημαίνεται από εξαιρέσεις, αλλά από ένα πλαίσιο κοινό για όλους, από σαφείς νόμους που ψηφίζονται για να τηρούνται και από σοβαρό κράτος που φροντίζει να τηρούνται.
Με άλλα λόγια, ας δούμε κριτικά την γκρίνια και για τη νέα μεταρρύθμιση. Κι ας πορευτούμε ψύχραιμα στον καινούργιο κόσμο που ενσωματώνει και καταργεί τις διακρίσεις. Καταρχήν, για λόγους ισότητας στην ελευθερία, όπως επιτάσσουν τα φιλελεύθερα συντάγματα του δυτικού κόσμου – και το δικό μας. Και για ακόμα ένα λόγο: για να αποδυναμωθούν τα κινήματα της ταυτότητας. Η ομοφοβία που παραμένει κυρίαρχη στο βάθος της κοινωνίας πολεμιέται όταν το κράτος φροντίζει να θωρακίσει με δικαιώματα τη σεξουαλική επιλογή. Η ελευθερία στη διαφορετικότητα και τα ίδια δικαιώματα για όλους που απορρέουν από την ιδιότητα του πολίτη σε μια δημοκρατία είναι συστατικά στοιχεία μιας ώριμης, όντως ελεύθερης δημοκρατικής πολιτείας.
Μιας πολιτείας που αξίζει στους πολίτες της.
