Δημήτρης Κωστόπουλος

Herman Melville, Μόμπι-Ντικ ή η Φάλαινα, edition minor, μετάφραση από τα αγγλικά: Αθανάσιος Κ. Χριστοδούλου, Gutenberg, Αθήνα 1992, 910 σελ.

Herman Melville, Μόμπι-Ντικ ή η Φάλαινα, edition major, εισαγωγή, κείμενο, μετάφραση από τα αγγλικά, σχόλια και σημειώσεις: Αθανάσιος Κ. Χριστοδούλου, Gutenberg, Αθήνα 1997, 740 σελ.

Το φαλαινοθηρικό Πίκουοντ, ένα πλοίο της παλιάς σχολής, μάλλον μικρό, με μια θωριά περασμένης εποχής, «στολισμένο βαριά σαν έπιπλο με νύχια στα πόδια», ξεκινά και αυτό από το Ναντάκετ και, έπειτα από 880 σελίδες (κατά την ελληνική μετάφραση), οι περισσότερες από τις οποίες θα μπορούσαν να αποτελούν ξεχωριστά δοκίμια, θα βυθιστεί από μια σπερμοφάλαινα. Μόνο που, εδώ, δεν θα διασωθεί παρά μόνον ο ναύτης Ισμαήλ, κι αυτός για να διηγηθεί την ιστορία, όπως ο Ιώβ: «Μόνον εγώ γλύτωσα για να σου τα πω». Η συναρπαστική ιστορία ενός από τα επιδραστικότερα μυθιστορήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, του Μόμπι Ντικ, και της εξίσου επιδραστικής και πολυσυζητημένης ελληνικής μετάφρασής του.

Stephen King, Το κινητό, μετάφραση από τα αγγλικά: Γωγώ Αρβανίτη, Bell, Αθήνα 2006, 440 σελ.

Έχουμε όντως χτίσει με ηλεκτρονικά δίκτυα έναν πύργο της Βαβέλ; Όταν το Κινητό του Στίβεν Κινγκ είναι συνδετικός ιστός ανάμεσα στο Θήραμα του Μάικλ Κράιτον και το Δρόμο του Κόρμακ ΜακΚάρθυ.

Ουίλλιαμ Φώκνερ, Η Αρκούδα, μετάφραση από τα αγγλικά: Βασίλης Καλλιπολίτης, Εξάντας, Αθήνα 1980, 153 σελ.

Η Αρκούδα του Γουίλλιαμ Φώκνερ ως συνδετικός ιστός ανάμεσα στον Χέρμαν Μέλβιλ και τον Κόρμακ ΜακKάρθι. Μια παλιά μετάφραση για έναν πάντα αξιανάγνωστο συγγραφέα.

«Ο Κόρμακ ΜακΚάρθι, ίσως ο μεγαλύτερος Αμερικανός μυθιστοριογράφος της εποχής μου, έφυγε από τη ζωή στα 89 του. Τα χρόνια του ήταν γεμάτα και το έργο του καταξιώθηκε, αλλά παρ’ όλα αυτά εγώ εξακολουθώ να θρηνώ το θάνατό του». Μ’ αυτά τα λόγια αποχαιρέτισε,  στο twitter, τον σπουδαίο συνάδελφό του ο Στίβεν Κινγκ.

Cormac McCarthy, Ο επιβάτης, μετάφραση από τα αγγλικά: Γιώργος Κυριαζής, Gutenberg, 591 σελ.

Cormac McCarthy, Stella Maris, μετάφραση από τα αγγλικά: Γιώργος Κυριαζής, Gutenberg, 263 σελ.

Έπειτα από σιγή δεκαέξι  χρόνων, ο αμερικανός συγγραφέας του Ματοβαμμένου μεσημβρινού επανέρχεται με δυο διαδοχικά μυθιστορήματα. Στο πρώτο από αυτά, τον Επιβάτη, κεντρικός ήρωας είναι ένας ταλαντούχος φυσικός που εγκαταλείπει την πολλά υποσχόμενη καριέρα του για να γίνει δύτης διάσωσης. Αναζητώντας  τους δέκα επιβάτες ενός βυθισμένου αεροπλάνου, βρίσκει μόνο τους εννέα. Ακολουθεί η κατάδυση στην άβυσσο. Το δεύτερο μυθιστόρημα, η Stella Maris, ασχολείται με την αδελφή του προαναφερθέντος  φυσικού, διαγνωσμένη με παρανοϊκή σχιζοφρένεια, που εισάγεται αυτοβούλως σε ψυχιατρικό κατάστημα και παλεύει να απαλλαγεί από το πρόβλημα. Ποιος είναι αυτός ο όψιμα αναγνωρισμένος συγγραφέας. Τι γράφει – και γιατί συγκλονίζει αναδρομικά τους αναγνώστες;

Ζαν Κλωντ Ιζζό, Η τριλογία της Μασσαλίας: Το μαύρο τραγούδι της Μασσαλίας, Το τσούρμο, Solea, μετάφραση από τα γαλλικά: Ριχάρδος Σωμερίτης (πρώτο και τρίτο βιβλίο), Αλέξης Εμμανουήλ, Πόλις, Αθήνα 2011, 798 σελ.

Julie Orringer, Φάκελος απόδρασης, μετάφραση από τα αγγλικά: Θεοδώρα Δαρβίρη, Gutenberg, Αθήνα 2021, 952 σελ.

Gilles Vincent, Αυτή η χώρα που τη δολοφονούν, μετάφραση από τα γαλλικά: Γιάννης Καυκιάς, angelus novus, Αθήνα 2019, 352 σελ.

«Η Μασσαλία δεν είναι μια πόλη για τουρίστες. Δεν υπάρχει τίποτα για να δεις. Η ομορφιά της δεν είναι δυνατόν να φωτογραφηθεί. Μόνον να περιγραφεί είναι δυνατόν. Είναι ένας τόπος για τον οποίο πρέπει να έχεις άποψη, μόνον τότε μπορείς να δεις ό,τι χρειάζεται να δεις». Ο Ζαν-Κλωντ Ιζζό, ο συγγραφέας της Τριλογίας της Μασσαλίας, περιγράφει μια πόλη όμορφη και σκοτεινή και εισάγει το polar marseillaise, μια ειδική κατηγορία νουάρ μυθιστορημάτων, κοινό συστατικό των οποίων είναι το μεγάλο γαλλικό λιμάνι και η παρανομία που ενδημεί στα σκοτάδια του, αλλάζοντας πρόσωπο με τα χρόνια, όπως ακριβώς και η πόλη.

Anne Applebaum, Ο κόκκινος λιμός, μετάφραση από τα αγγλικά: Μενέλαος Αστερίου, Αλεξάνδρεια, Αθήνα 2019, 454 σελ.  

Υπάρχουν λέξεις σε όλες τις γλώσσες που συμπυκνώνουν μεγάλα ιστορικά γεγονότα, όπως το δικό μας «Όχι». Έτσι και το ουκρανικό Γολοντομόρ (Голодомор), που είναι κάτι περισσότερο από μια σύνθετη ουκρανική λέξη – συντίθεται από τη λέξη «Γολόντ» που σημαίνει λιμός και τη λέξη «Μορίτι» που σημαίνει βίαιος θάνατος. Παραπέμπει στον σκοτεινό χειμώνα του 1932-33, όταν εκατομμύρια άνθρωποι πέθαναν από την πείνα στην Ουκρανία. Τεύχος 129

Ένα διήγημα του Δημήτρη Κωστόπουλου γύρω από το 1922 και την Καταστροφή. (τεύχος 125)

Εγώ τον Μίκη Θεοδωράκη τον γνώρισα στη Ζάτουνα.

Το χωριό του πατέρα μου, η Μελισσόπετρα, είναι το πρώτο μετά τη Ζάτουνα. Το ηλεκτρικό και το οδικό δίκτυο σταματάνε εκεί. Από εκεί, μουλάρια και λάμπες πετρελαίου.

Μαθητής Γυμνασίου φεύγω από το χωριό δύο ώρες ποδαρόδρομο. Πάω στη Δημητσάνα να πάρω εφημερίδα για να μάθω ποιος κέρδισε το Κύπελλο, ο Ολυμπιακός ή ο Παναθηναϊκός. Τελικά το πήρε ο ΠΑΟ στην κλήρωση, 1-1 το παιγνίδι.

Απογοητευμένος με το Φως παραμάσχαλα περνάω μέσα από τη Ζάτουνα. Στο καφενείο είναι ο Μίκης, δύο νυσταλαίοι χωροφύλακες και οι άντρες του χωριού.

Με φόβο και θαυμασμό σταματάω μπροστά του. Αυτός σηκώνει τη γροθιά του και – τι μου λέει ο αθεόφοβος;

«Ολυμπιακάρα ε;»

Πουλί και πέταξα μέσα στα κατσάβραχα.