Του Κυριάκου Αθανασιάδη
Τι κάνει τάχα κάποιον να μετρά και να ξαναμετρά μέρα τη μέρα γράμματα, να κόβει και να ράβει, να πασχίζει να συνθέσει ένα άχαρο ψευτοχαϊκού;
Προφανώς, η φιλοδοξία. Ήδη κάθε επιπλέον ανάσα, κάθε μας ανεπίτρεπτο βραδινό γέλιο είναι πιο πολύ από όσο μάς πρέπει: μια φιλότιμη εξέγερση.
Και ποιο το όφελος από μια τόσο προσωπική υπόθεση; Δεν χρειάζεται άλλο όφελος πλην τής φιλοδοξίας να τα καταφέρουμε — για κάτι τέτοια ζούμε.
