Κρις, τι έχεις;
Έχω μη Hodgkins λέμφωμα, ένα είδος καρκίνου του λεμφικού συστήματος που είναι ένα δίκτυο αγγείων που διατρέχει όλο το σώμα. Ο τύπος λεμφώματος που έχω ονομάζεται «επιθετικός» (υπάρχουν και τα λεγόμενα «βραδείας εξέλιξης») και έχει διαγνωστεί ως λέμφωμα σταδίου 4 ή διάχυτο (που σημαίνει ότι δεν περιορίζεται στους λεμφαδένες). [...]
Είναι ακριβά τα φάρμακα; Τα καλύπτει η ασφάλειά σου;
Κανονικά η θεραπεία είναι ακριβή. Το ταμείο μου καλύπτει τα φάρμακα του σχήματος και τη νοσηλεία στον Ευαγγελισμό. Για αυτά δεν πληρώνω. Πληρώνω όμως συμμετοχή για όλα τα άλλα φάρμακα που παίρνω (τα «αντίδοτα» της θεραπείας, ας το πούμε). Επίσης πληρώνω για εξετάσεις σε ιδιωτικά κέντρα όταν το νοσοκομείο έχει ραντεβού αρκετά αργότερα. Κάποιος που δεν έχει τα χρήματα, απλώς περιμένει. Πληρώνω επίσης για να έχει η μάνα μου μια καρέκλα να κάθεται δίπλα μου στο νοσοκομείο (τις ενοικιάζουν) — αλλά πες αυτό είναι κοκεταρία, πολυτέλεια.
Πέραν των χρημάτων, κάποια φάρμακα είναι δύσκολο να τα προμηθευτείς, παρά ταύτα.
Ναι. Μετά από κάθε σχήμα, πρέπει να παίρνουμε αυξητικούς παράγοντες λευκών αιμοσφαιρίων. Είναι κάτι ενέσεις που ανεβάζουν τα λευκά που μας τα ρίχνει η χημειοθεραπεία. Πρέπει να τα παίρνουμε από ένα μόνο φαρμακείο του ΕΟΠΥΥ στου Γκύζη. Φοβερές ώρες αναμονής, έρχονται μέχρι από Κόρινθο εκεί για φάρμακα. Και δεν έχει πάντα το φάρμακό σου. [...]
Υπάρχει στίγμα σχετικό με τον καρκίνο στην Ελλάδα;
Προφανώς. Και κυρίως εσωτερικευμένο στους ίδιους τούς αρρώστους. Καταρχάς δεν λένε τη λέξη καρκίνος. Λένε «παλιαρρώστια» και τέτοια. Σαν ιθαγενείς που ξορκίζουν το κακό πνεύμα. Επίσης οι άνθρωποι μας αντιμετωπίζουν συχνά εμάς τους καρκινοπαθείς με εντελώς προσβλητική συγκατάβαση, αν και δεν το καταλαβαίνουν. Προφανώς η στήριξη παίζει ρόλο (εγώ χωρίς αυτήν δεν θα την είχα παλέψει), αλλά είναι κι αυτό μια αρρώστια, δεν αλλάζει το ποιοι είμαστε.
Σε έχει αλλάξει όλο αυτό; Σαν «χαρακτήρα», που λένε, έχει αλλάξει κάποιες προτεραιότητές σου;
Ναι, έχω πάθει (παρντόν) έναν καλώς εννοούμενο «στ@ρχιδισμό». Δηλαδή πραγματικά δεν αγχώνομαι πλέον για ανούσια πράγματα, για μπούρδες. Έχω γίνει και λίγο πιο γλυκερός, πιο ευσυγκίνητος, να πω την αλήθεια.
Σκέφτεσαι τα πράγματα όπως τα σκεφτόσουν πριν; Εγώ όταν χτυπάω το πόδι μου, δεν σκέφτομαι τη φτώχεια στον κόσμο ή τα ψέματα του ΣΥΡΙΖΑ.
Νομίζω δεν άλλαξα σ αυτό. Έχω λιγότερα νεύρα σίγουρα, δεν παθιάζομαι τόσο πολύ, αλλά δεν μπορεί να πάψει να με νοιάζει ότι ένας πορτοκαλί τσαρλατάνος απειλεί τον πλανήτη ή ότι ένα τσούρμο νούμερα καταστρέφουν τον τόπο μου και τσακίζουν τις ζωές των ανθρώπων γύρω μου. Αν σταματήσει να σε νοιάζει επειδή αρρώστησες, μάλλον δεν σε ένοιαζε και πολύ γενικώς. [...]
Θέλεις να πεις κάτι άλλο; Σε διαβάζει πολύς κόσμος (και) τώρα, φίλοι, κολλητοί, γνωστοί, άνθρωποι που σε ακολουθούν, άρρωστοι, άνθρωποι που έχουν αρρώστους σπίτι τους.
Δύο πράγματα. Το ένα είναι κλισέ αλλά το πιο αληθινό πράγμα που ξέρω: χωρίς τη στήριξη που έχω από σύντροφο, οικογένεια, φίλους και γιατρούς, θα είχα πεθάνει ήδη. Δεν έμεινα λεπτό μόνος, δεν με έχουν αφήσει στιγμή. Το δεύτερο που θέλω να πω είναι αλληλένδετο με το πρώτο: έχω δει στο νοσοκομείο πώς περνάνε αυτήν την αρρώστια οι άνθρωποι που είναι μόνοι. Είναι απάνθρωπο, αβάσταχτο. Μην αφήνετε τους ανθρώπους μόνους. Στο μαζί κρύβεται η αξιοπρέπεια.
LINK
Ολόκληρη η συνομιλία στη διεύθυνση: http://amagi.gr/content/mazi