Η αγάπη των φίλων

Πολλά μείνανε στη μέση. Ο τελευταίος καφές στο Φίλιον, οπωσδήποτε απόγευμα τώρα με τη ζέστη· το σοφρίτο που μαγείρεψα και αυτός δεν τα κατάφερε να έρθει· το χειμωνιάτικο φαΐ στο ταβερνάκι δίπλα στη Λεωφόρο, την πάγια λατρεία του, με τους ωραίους κεφτέδες και τις αυθεντικές πατάτες, και όπου μετά λέγαμε ότι θα μας κρεμούσαν οι σύζυγοι στο μπαλκόνι –ή μάλλον τα ρούχα μας;– μέχρι να φύγει η τσίκνα.

Θυμωμένος πολύ τα τελευταία χρόνια για την πολιτική κατάντια της χώρας, ανταλλάσσαμε απόψεις και μηνύματα, ακόμη και αυτοσχέδιους στίχους. Το χιούμορ του πάντα παρόν, πάντα ευπρεπές. Όταν έγραφα κάτι που του άρεσε μου έστελνε ένα πηγαίο μήνυμα χωρίς να τσιγκουνεύεται με τις λέξεις, και ευχαριστιόταν πολύ όταν έκανα και εγώ το ίδιο. Συχνά με συμβούλευε, εμένα τον ερασιτέχνη, αυτός ο άψογος επαγγελματίας, για τους λαβυρίνθους του Τύπου: «Και μη νομίζεις ότι θα τα σπάσουνε για πάρτη σου. Είναι και κουμπάροι, ξέρεις».  Και πάντοτε έπεφτε μέσα: Μπέκας και Χαρίτος μαζί.

Όταν συναντιόμαστε στο Φίλιον, πάντα κρατούσε στα χέρια του μία έκπληξη: Πότε το Πολάρ, το περιοδικό που εξέδιδε για το νουάρ, πότε ένα βιβλίο.  Τελευταίο, το βιβλίο του Γουόλλυ Λάμπ, Η ωραιότερη ευχή, μία χριστουγεννιάτικη ιστορία. «Θα σου αρέσει» μου είπε. «Είναι η Αμερική που έζησες, μια γενιά πιο πίσω. Έχει χιούμορ και είναι αισιόδοξο. Μη σε μπερδεύουν ο τίτλος και το παρδαλό ξώφυλλο». Wishin’ and hopin’ ο αγγλικός τίτλος, μια ευχή και μία ελπίδα που κάναμε όλοι να γίνει καλά όταν αρρώστησε, μα δυστυχώς δεν έπιασε.

Στο  εξώφυλλο του βιβλίου υπάρχει ένα απόσπασμα κριτικής από το Νew York Review of Books:  «O Τζον Απντάικ είπε κάποτε ότι ο Τζ. Ντ. Σάλιντζερ αγαπάει τους ήρωές του περισσότερο απ’ όσο τους αγαπάει ο Θεός, κάτι που μπορεί να πει κανείς και για τον Γουόλλυ Λαμπ…». Κάτι που επίσης μπορεί να πει κανείς για τον Κώστα Καλφόπουλο και την αγάπη του για τους φίλους του. Μαζί με τον Κώστα, θα μας λείψει κι εκείνη.