Δημοψήφισμα 2015

Παρότι υπάρχουν πολύ πιο πιεστικά προβλήματα και πολύ πιο ενδιαφέροντα θέματα για να ασχοληθεί κανείς σήμερα από το να ασχολείται με τα πρακτικά του Συμβουλίου των Αρχηγών, τον Ιούλιο του 2015, υπό τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλο, εντούτοις δεν μπορεί και να τα αγνοήσει, μπροστά στο ενδεχόμενο να ξαναδούμε κάποιους από τους τότε πρωταγωνιστές να ξαναπαίζουν με τις τύχες της χώρας στα χέρια τους, όπως εσχάτως απειλούν ότι θα κάνουν.  

Δέκα χρόνια μετά το δημοψήφισμα που έφερε το Τρίτο Μνημόνιο

Τα δημοψηφίσματα οφείλουν να έχουν λιτό και απολύτως ευνόητο από κάθε πολίτη ερώτημα. Ωστόσο, το δημοψήφισμα του 2015 με το πρωτοφανώς μακροσκελές ερώτημα ήταν διασκευασμένο έτσι ώστε το αποτέλεσμά του να μπορεί να ερμηνευτεί σε κάθε περίπτωση με πολλές, σίγουρα περισσότερες από μία, εκδοχές.

Ο Αλέξης Τσίπρας δεν κυβέρνησε τη χώρα· την υπέβαλε σε πειράματα ψευδαισθήσεων. Η επιμονή του στο πολιτικό ψεύδος, η μεθοδική κατασκευή ενός παραμυθιού «αντίστασης» και η θρασύτατη αντιστροφή της πραγματικότητας δεν αποτελούν απλώς δείγμα ανευθυνότητας. Αποτυπώνουν έναν ηγέτη αμετανόητο, αδίστακτο, επικίνδυνα αμόρφωτο και βαθύτατα ανήθικο, τόσο στη σκέψη όσο και στην πράξη.

«Η εβδομάδα που μεσολάβησε ανάμεσα στην εξαγγελία του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου 2015 και την υλοποίησή του ήταν, μακράν, η πλέον εφιαλτική που έχω ζήσει έως σήμερα. Ακριβώς για αυτόν τον λόγο θεώρησα σκόπιμο να προσπαθήσω να ανασυνθέσω βιωματικά τα όσα διαδραματίστηκαν, με την ελπίδα, αλλά όχι και με τη βεβαιότητα, ότι δεν πρόκειται να συμβούν ξανά». Μια μαρτυρία για το πιο κρίσιμο επταήμερο της πρόσφατης ιστορίας μας που θυμίζει το ζόφο μιας εποχής που φαινόταν ότι η Ελλάδα θα καταστραφεί. Επετειακή αναδημοσίευση από το σάιτ του Books’ Journal.

Διαβάζω στις πρόσφατες δηλώσεις του άλλοτε αρχηγού του Ποταμιού, Σταύρου Θεοδωράκη, ότι ο Αλέξης Τσίπρας «τάχθηκε με τη σωστή πλευρά της Ιστορίας σε μια κρίσιμη στιγμή», και εξανίσταμαι.

ΣΥΡΙΖΑ: από τις πλατείες στο 2,9% – Το χρονικό της αποδόμησης και της απάτης

Γιάννης Βούλγαρης, Στην άκρη του γκρεμού. Ελλάδα 2007-2019, Μεταίχμιο, Αθήνα 2025, 359 σελ.

Το βιβλίο του Γιάννη Βούλγαρη Στην άκρη του γκρεμού. Ελλάδα 2007-2019 είναι απαραίτητο ανάγνωσμα για όσους θέλουν να κατανοήσουν την κρίση της προηγούμενης δεκαετίας πέρα από απλοϊκές ερμηνείες. Είτε κάποιος είναι ακαδημαϊκός, είτε πολιτικός αναλυτής, είτε απλός πολίτης, το βιβλίο προσφέρει μια σφαιρική και τεκμηριωμένη αφήγηση που ρίχνει φως στις σκοτεινές πλευρές αυτής της περιόδου συμβάλλοντας ουσιαστικά στο διάλογο για το μέλλον της ελληνικής πολιτικής και οικονομίας.

Προϊόντος του μεταπολιτευτικού μας χρόνου, άρχισα σιγά σιγά να διαπιστώνω, στην αρχή με έκπληξη και στη συνέχεια με τρόμο, ότι, στην Ελλάδα του εικοστού πρώτου αιώνα, το πιο συχνά χρησιμοποιούμενο από τους Νεοέλληνες εργαλείο είναι ένα εργαλείο που ουσιαστικά έχει εξαφανιστεί από τη χώρα μας εδώ και πολλές δεκαετίες. Ήταν ένα εργαλείο που όσο χρησιμοποιούνταν, χρησιμοποιούνταν από τους ανθρώπους για τα ζώα και κυρίως για τα άλογα. Όπως όμως με τρόπο διαπίστωσα, έκτοτε και ώς σήμερα, χρησιμοποιείται όχι από τους ανθρώπους για τα ζώα, αλλά από τους ανθρώπους για τους ανθρώπους! Ποιο είναι; Οι παρωπίδες!

Ας ανασηκώσω μόνο μιαν ακρούλα από τον βαρύ, βορβορώδη και σάπιο μανδύα του τραμπισμού. Συνέβη ενωρίς στη θητεία του Ντόναλντ Τραμπ, όταν ήταν μια λαμπρή κρύα μέρα του Γενάρη του 2017 και τα ρολόγια σήμαναν δεκατρείς. Ο Σων Σπάισερ, φρέσκος εκπρόσωπος Τύπου του Λευκού Οίκου, ξεκίνησε την πρώτη του ενημέρωση στους διαπιστευμένους συντάκτες στις 21 Ιανουαρίου, μια μόλις μέρα μετά την ορκωμοσία του Ντόναλντ. Ο Σπάισερ επιτέθηκε δριμύτατα και αδιακρίτως στα ΜΜΕ κατηγορώντας τα ότι σκόπιμα υποτίμησαν το μέγεθος του πλήθους (για το πάθος δεν αναφέρθηκε) στην τελετή ορκωμοσίας του Ντόναλντ Τραμπ.  Δεν έδειξαν καμία αφοσίωση στην πατρίδα.