Διότι η απάντηση στο δημοψηφισματικό ερώτημα, «εάν έπρεπε να γίνει δεκτό το σχέδιο συμφωνίας που προτείνουν οι θεσμοί», δεν έδινε στην ουσία καμία λύση στο πρόβλημα της χώρας, για το οποίο υποτίθεται ότι πραγματοποιήθηκε ολόκληρο δημοψήφισμα: και μετά το αποτέλεσμα, στην περίπτωση του ΟΧΙ, τι; Ωραία, ο λαός αποφάσισε με τη συντριπτική πλειοψηφία περίπου 62% των ψήφων να μη γίνει δεκτό το συγκεκριμένο σχέδιο συμφωνίας των θεσμών. Τι έπρεπε όμως να γίνει στη συνέχεια, εφόσον το πρόβλημα όχι μόνο διατηρούνταν ακέραιο, αλλά δυστυχέστατα έβαινε αυξούμενο και πολύ πολύ πιο επιβαρυνόμενο; Να ξανακάνουμε δημοψήφισμα για το εάν έπρεπε: να γίνει νέα συμφωνία; Και τι είδους συμφωνία; Να μη γίνει καμία συμφωνία; Να διακοπούν εντελώς οι διαπραγματεύσεις; Να αποχωρήσουμε από το ευρώ; Να αποχωρήσουμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση; Τι απ’ όλα τα παραπάνω και ίσως από πολλά άλλα, όπως π.χ. να μας διώξουν εκείνοι από το ευρώ, παρότι η απόφαση γι’ αυτό δεν ήταν δική μας, σίγουρα όμως μπορούσε να προκληθεί από αντίστοιχη δική μας;
Στην πραγματικότητα λοιπόν το ερώτημα του δημοψηφίσματος ήταν λειψό. Εξεπίτηδες λειψό. Γιατί; Για να μπορούν στη συνέχεια οι εμπνευστές του να το ερμηνεύσουν αναλόγως με τι τους συμφέρει και όπως τους «κάτσει» η μπίλια, που λέμε. Διότι τα πράγματα μέχρι την τελευταία στιγμή ήταν απολύτως ρευστά και επικίνδυνα και οι εμπνευστές του δημοψηφίσματος συνέχιζαν, όπως και τους προηγούμενους πέντε μήνες, να παίζουν τις τύχες της χώρας στη λοταρία και στα τσίκεν γκέιμς. Αυτό τουλάχιστον προκύπτει από την τηλεφωνική συνομιλία του Αλέξη Τσίπρα με Λαφαζάνη και Πούτιν στο Προεδρικό Μέγαρο μετά το δημοψήφισμα, έξω ακριβώς από το Συμβούλιο των Πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Προκόπη Παυλόπουλο.
Εάν το αποτέλεσμα ήταν ΝΑΙ, ως εντολή του λαού για κλείσιμο της συμφωνίας που είχε προταθεί από τους θεσμούς, ο Αλέξης Τσίπρας θα προχωρούσε άμεσα και ανακουφισμένος στην υπογραφή της συμφωνίας με το άλλοθι (έναντι των οπαδών και ψηφοφόρων του που ήσαν αντίθετοι, αφού οι υπόλοιποι ήταν ούτως ή άλλως υπέρ της συμφωνίας) ότι δεν έφταιγε αυτός, αλλά ο λαός που ψήφισε λάθος (ΝΑΙ) στο δημοψήφισμα, παρότι αυτός τον κάλεσε (το λαό) να ψηφίσει ΟΧΙ. Και θα παραπονούνταν ότι, δυστυχώς, μ’ αυτόν τον τρόπο, ο λαός του απαγόρευσε να συνεχίσει τις ηρωικές διαπραγματεύσεις για να έχει μια καλύτερη συμφωνία. Τη στιγμή μάλιστα που (όπως πιστεύω ότι σίγουρα θα πρόσθετε) οι θεσμοί ήταν έτοιμοι να… παραδοθούν.
Με δεδομένο περαιτέρω ότι εκείνο το οποίο έκανε ο Αλέξης Τσίπρας σε όλο το πρώτο εξάμηνο του 2015 ήταν να σπάσει το ρεκόρ του ρητού «ποτέ κανείς δεν ξεγέλασε τόσους πολλούς, σε τόσα πολλά πράγματα, επί ένα εξάμηνο», αναμενόμενο και επόμενο ήταν να σπάσει στη συνέχεια και το ρεκόρ της κωλοτούμπας. Έτσι:
Εάν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος ήταν ΟΧΙ, όπως άλλωστε και συνέβη, τότε θα μπορούσε να ερμηνεύσει το δημοψηφισματικό αποτέλεσμα με δύο τρόπους, που και οι δύο όμως τρόποι θα του έδιναν την πολυπόθητη λαϊκή «νομιμοποίηση» για άφεση των δικών του αμαρτιών και την ταυτόχρονη μετακύλιση στην ψήφο του λαού των δικών του ευθυνών, για οποιαδήποτε επιλογή τού «κάθιζε» στη συνέχεια. Διότι πλέον όλα ήταν πιθανά: να μείνουμε στο ευρώ και την ΕΕ κοινή συναινέσει, να φύγουμε εμείς ή να μας διώξουν εκείνοι.
Θα έλεγε δηλαδή είτε ότι ο λαός ψήφισε όχι στη συμφωνία με τους θεσμούς, άρα ο λαός του δίνει το ελεύθερο ακόμα και να βγάλει τη χώρα από το ευρώ, το οποίο μέχρι την τελευταία στιγμή έπαιζε, αφού ως γνωστόν «δεν ήταν φετίχ», «να σώσουμε το λαό όχι το ευρώ» κ.λπ. Πράγμα στο οποίο προφανώς πίστεψαν όσοι ήταν υπέρ της εξόδου από το ευρώ και την ΕΕ και σίγουρα, για να ενδιαφέρουν τον Τσίπρα, δεν ήταν αριθμητικά αμελητέοι.
Παρότι βέβαια έξοδος από την Ευρωπαϊκή Ένωση (για έξοδο από το ευρώ συζητούσαν ευρέως και ελεύθερα οι υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ, ετοίμαζαν μάλιστα και «πλαν Β» με «ίου» και «δήμητρες», με έφοδο στο νομισματοκοπείο και άλλα πολλά) σε καμία περίπτωση δεν μπορούσε να αποφασιστεί νόμιμα από καμία κυβέρνηση και με οποιαδήποτε πλειοψηφία, χωρίς δημοψήφισμα με το συγκεκριμένο ερώτημα: ΝΑΙ, συνεχίζουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση – ΟΧΙ, βγαίνουμε. Γι’ αυτό προφανώς και οι οπαδοί του ΟΧΙ (Βαρουφάκης, Λαφαζάνης, Κωνσταντοπούλου κ.ά.) είχαν επιλέξει ως τρόπο διαπραγμάτευσης την αέναη «διαπραγμάτευση», η οποία από τη μια μεριά σίγουρα δεν θα έφερνε καμία συμφωνία, από την άλλη, εξίσου σίγουρα, θα έφερνε την έξοδο της χώρας από το ευρώ και την ΕΕ, είτε οικειοθελώς είτε… σοϊμπλεϊκώς. Ενδεχόμενο το οποίο ευτυχώς αποφεύχτηκε στο παρά ένα, χάρη στις κυριολεκτικά ηρωικές μάχες των Γιούνκερ, Τουσκ, Ολαντ (aka Ολαντρέου) κ.ά. Αυτή ήταν η πρώτη κωλοτούμπα του Αλέξη Τσίπρα, έναντι των αριστεροδεξιών οπαδών της εξόδου από το ευρώ και την ΕΕ.
Είτε θα έλεγε, όπως και συνέβη, ότι ο λαός ψήφισε όχι στην συγκεκριμένη συμφωνία, άρα δίνει εντολή στον Τσίπρα να διαπραγματευτεί περαιτέρω για μια νέα συμφωνία, προφανώς καλύτερη, διότι αλλιώς δεν είχε κανένα νόημα το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Πράγμα το οποίο από τον Τύπο και τους σχολιαστές αποδόθηκε προσφυώς ως: ΟΧΙ = ένα καλύτερο ΝΑΙ!
Αυτό δηλαδή που υποστήριξε και ο Τσίπρας το βράδυ του δημοψηφίσματος μετά το αποτέλεσμα του ΟΧΙ, χρησιμοποιώντας όμως για την ενδεχόμενη νέα συμφωνία, πονηρότατα και ψαρεύοντας σε θολά όπως πάντα νερά, τον παντελώς αόριστο, ασαφή, υποκειμενικό, μη μετρήσιμο και μη συγκρίσιμο όρο «βιώσιμη», αντί για τον ορισμένο, σαφή, απολύτως μετρήσιμο και κυρίως συγκρίσιμο (ιδίως σε σχέση με το απορριφθέν σχέδιο, τόσον προς τα κάτω ως χειρότερη από αυτό, όσο και προς τα πάνω ως καλύτερη από αυτό) όρο «καλύτερη».
Μόνο στην, αναπόδραστα αλλοπρόσαλλη, συριζαϊκή λογική, το ΝΑΙ θα αντιστοιχούσε σε μια κακή συμφωνία, ενώ το ΟΧΙ σε μια καλύτερη, τη στιγμή που η κανονική ανθρώπινη λογική λέει το αντίθετο: ΝΑΙ σε οτιδήποτε καλό, ΟΧΙ σε οτιδήποτε κακό.
Και το έκανε αυτό ο Τσίπρας, απολύτως εγνωσμένα και επιμελημένα, διότι γνώριζε πολύ καλά, όπως και όλοι οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ, εγχώριοι και ξένοι, ότι τη στιγμή εκείνη οποιαδήποτε νέα συμφωνία θα ήταν σε κάθε περίπτωση χειρότερη από το απορριφθέν σχέδιο. Τόσον διότι κάθε καθυστέρηση εκ των πραγμάτων χειροτέρευε σοβαρά τα μέχρι τότε υπάρχοντα, οικονομικά κυρίως, δεδομένα, όσο και, ακόμα χειρότερα, διότι τα όσα ακολούθησαν την ανακοίνωση του δημοψηφίσματος, δηλαδή ο τερματισμός της πιστοληπτικής γραμμής των μέχρι τότε 89 ολόκληρων δισ. δραχμών από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ), το κλείσιμο των τραπεζών, η επιβολή των capital control κ.λπ., επιβάρυναν ιδιαίτερα πλέον την όποια νέα συμφωνία.
Σύμφωνα με τα παραπάνω λοιπόν, το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος δέσμευε ρητά μεν τον Τσίπρα να μην υπογράψει την εν λόγω συμφωνία-σχέδιο των εταίρων. Τον δέσμευε όμως εξίσου κατηγορηματικά, αν και όχι ρητά, να μην υπογράψει συμφωνία χειρότερη απ’ αυτήν που μόλις ο λαός με το ΟΧΙ του είχε απορρίψει. Αλλιώς δεν είχε κανένα νόημα η απόρριψή της, ούτε και το ΟΧΙ του ελληνικού λαού.
Αυτό ακριβώς λοιπόν παρέβη ο Τσίπρας συμφωνώντας με τους εταίρους την νέα συμφωνία της 17ης Ιουλίου 2015. Πρώτον διότι συνομολόγησε μια συμφωνία παρόμοια με αυτές των προκατόχων του και όχι διαφορετική όπως μέχρι τότε έταζε στο λαό, κι αυτή ήταν η δεύτερη κωλοτούμπα του Τσίπρα. Και δεύτερον, διότι η νέα αυτή συμφωνία ήταν κατά πολύ χειρότερη, από την απορριφθείσα με το δημοψήφισμα, όσο και πολύ περισσότερο από τη συμφωνία-λύση των Σαμαρά - Βενιζέλου - Χαρδούβελη, η οποία διακόπηκε από την προκήρυξη των εκλογών της 25ης Ιανουαρίου 2015 και δεν συνεχίστηκε εντελώς αδικαιολόγητα από τη νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Εκεί έγκειται η τρίτη κωλοτούμπα του Τσίπρα. Όχι γιατί μετέτρεψε εν μία νυκτί το (αόριστο ούτως ή άλλως) ΟΧΙ στο (επίσης αόριστο ούτως ή άλλως) ΝΑΙ, αλλά διότι έκανε κάτι άλλο, χειρότερο: αντί να φέρει από τις Βρυξέλλες, σύμφωνα με την εκπεφρασμένη και δημοψηφισματικώς θέληση του ελληνικού λαού, καλύτερη συμφωνία, εκείνος, εξαιτίας αποκλειστικά δικής του υπαιτιότητας, έφερε μία κατά πολύ χειρότερη.
Στην ουσία ο Τσίπρας με το δημοψήφισμα, που εντελώς ανεύθυνα, πονηρά, αχρείαστα και κυνικά προκήρυξε, πιάστηκε μόνος του από τη μύτη: αυτοδεσμεύτηκε αδικαιολόγητα για μια καλύτερη συμφωνία, κάτι που πριν δεν υπήρχε στην ατζέντα.
Κωλοτούμπες όμως έκανε κι άλλες ο κ. Τσίπρας: κωλοτούμπα διότι, ενώ με κάθε τρόπο και σε κάθε τόνο είχε διαβεβαιώσει τους ψηφοφόρους κάθε ιδεολογίας ότι θα έσκιζε τα μνημόνια των προηγούμενων διεφθαρμένων με ένα άρθρο και με ένα νόμο, συνομολόγησε νέο Μνημόνιο και μάλιστα σκληρότερο απ’ όλα τα προηγούμενα των διεφθαρμένων. Κωλοτούμπα για το Υπερταμείο, για την υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας για τα επόμενα 100 χρόνια, για αφελληνισμό των τραπεζών κ.λπ.
Κωλοτούμπες πολλές! Κωλοτούμπες έναντι… όλων.
Καθόλου τυχαίο λοιπόν το ότι όλος ο κόσμος χαρακτήρισε εντελώς πηγαία, τόσο στο εσωτερικό, όσο και στο εξωτερικό, τη συμπεριφορά του Τσίπρα συλλήβδην ως κωλοτούμπα και colotumba αντίστοιχα. Η πολιτικός της κωλοτούμπας στην πολιτική της κωλοτούμπας.
Και επειδή στην δέκατη επέτειο του «ηρωικού» ΟΧΙ του δημοψηφίσματος κάποιοι κύκλοι, προσπαθούν να επαναφέρουν από την πίσω πόρτα τον Τσίπρα στο πολιτικό σκηνικό, η απάντηση των πολιτών τώρα δεν μπορεί να είναι παρά:
ΟΧΙ στον αμετανόητο πολιτικό που προσπαθούν να εμφανίσουν ως «δεύτερη φορά» σωτήρα της χώρας, που δεν το έχει σε τίποτα να την ξαναπαίξει για δεύτερη φορά στα ζάρια, τα οποία αντί για ΝΑΙ – ΟΧΙ, αυτή τη φορά θα γράφουν στη μία πλευρά ΝΑΙ και στην ακριβώς αντίθετη πάλι ΝΑΙ.
ΟΧΙ στον επικίνδυνο πρώην πρωθυπουργό που άκουγε τον συνεταίρο του στην κυβέρνηση και υφιστάμενο υπουργό του, τον οποίο μόλις είχε εναγκαλιστεί θερμά, να δηλώνει δημόσια ότι «στις δύσκολες στιγμές που περνάει ο τόπος, οι ένοπλες δυνάμεις της χώρας διασφαλίζουν τη σταθερότητα στο εσωτερικό της χώρας» και χαμογελούσε.
Για να μην ξεχνάμε. Και για να μην ξεχνιόμαστε.
