Ο Τσίπρας και η Ιστορία

Διότι «τάσσεται» με κάποια επιλογή κάποιος που μέχρι εκείνη τη στιγμή είναι άμοιρος ευθυνών σχετικά με το επικείμενο συμβάν, για το οποίο πρέπει να επιλέξει. Αυτός που έχει οδηγήσει τα πράγματα ώς εκεί, ο υπεύθυνος και υπαίτιος δηλαδή, δεν καλείται να επιλέξει. Καλείται να συνεχίσει την ώς τότε επιλογή του ή να τη σταματήσει ή να την αλλάξει. Καλείται να επανατοποθετηθεί, να επαναξιολογήσει, να διορθώνει, να μετανοήσει ή δεν ξέρω τι άλλο, αλλά δεν «τάσσεται».

Το «τάσσομαι», επιπλέον, σημαίνει ότι επιλέγω λειτουργώντας αυτοβούλως. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν επέλεξε αυτοβούλως. Έκανε την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή την εν λόγω κίνηση (και όχι επιλογή, διότι άλλη πραγματική επιλογή δεν υπήρχε στο τραπέζι), αποκλειστικά και μόνο διότι αναγκάστηκε κάτω από το βάρος των τεράστιων ευθυνών των προηγούμενων προσωπικών εγκληματικών πολιτικών επιλογών του. Και μάλιστα χωρίς να ζητήσει καν ένα συγνώμη από τον λαό τον οποίο έσυρε στην παραλίγο χείριστη στιγμή της πρόσφατης ιστορίας του. Και μάλιστα χωρίς να αναγνωρίσει. έστω εκ των υστέρων, τα λάθη του.

Ο Αλέξης Τσίπρας, δηλαδή, δεν τάχτηκε με την σωστή πλευρά της ιστορίας. Απλώς την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την μη σωστή πλευρά της ιστορίας, την οποία με εγκληματική συνέπεια και συνέχεια ακολουθούσε ώς τότε. Και δεν νομίζω ότι γι’ αυτό δικαιούται οποιονδήποτε έπαινο.

Τέλος, εάν ακόμα υπάρχει κάποιο υλικό από τα Πρακτικά, όπως π.χ. θρυλείται σχετικά με κασετόφωνα των πρακτικογράφων κ.λπ., αυτό δεν είναι επίσημο υλικό για να μπορεί να δημοσιοποιηθεί.  Δεν έχει την υπογραφή των πολιτικών αρχηγών, πολύ περισσότερο καθόσον η μία εξ αυτών, η Φώφη Γεννηματά, δεν βρίσκεται πλέον εν ζωή, για να συμφωνήσει, να επιβεβαιώσει ή να διαψεύσει οτιδήποτε. Και εν πάση περιπτώσει, γιατί ο Αλέξης Τσίπρας δεν ζήτησε να δημοσιοποιηθούν τα Πρακτικά, από το 2015 έως το 2020, ήτοι επί πέντε ολόκληρα χρόνια, όταν ο ίδιος ήταν πρωθυπουργός και ένοικος του προεδρικού μεγάρου ήταν ο Προκόπης Παυλόπουλος, στον οποίο ο Αλέξης Τσίπρας είχε… και τα μέσα;

Αντί λοιπόν ο κ. Τσίπρας να ζητάει δημοσίευση πρακτικών, ενώ πολύ καλά γνωρίζει και όφειλε να γνωρίζει ότι δεν υπάρχουν και, σε κάθε περίπτωση, κι αν κάτι υπάρχει αυτό δεν μπορεί να δημοσιευτεί, θα ήταν καλό να απαντήσει επιτέλους στο ερώτημα: κι αν οι πολιτικοί αρχηγοί της τότε αντιπολίτευσης δεν του έβαζαν πλάτη στην κρίσιμη εκείνη στιγμή, τι περίμενε τη χώρα με το τσούρμο που εκείνο τον καιρό διέθετε (και διηύθυνε) ο ίδιος, το κόμμα του και η υπό επικείμενη διάλυση χώρα, ως κυβέρνηση;

Άρα οι λεονταρισμοί του Αλέξη Τσίπρα περί δημοσιοποίησης Πρακτικών, αλλού – που λέν’ και στο χωριό μου. Στα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ –«μήπως δεν καταλάβατε τι σας ζήτησα να ψηφίσετε σύντροφοι!»– και ώς εκεί. Εκεί που τον παίρνει, ή ακριβέστερα εκεί που τον έπαιρνε, γιατί πλέον ούτε εκεί τον παίρνει. Όχι στον κόσμο, όχι στον ελληνικό λαό, ο οποίος τον φιλοδώρησε σε όλες τις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις ήδη τέσσερις φορές με τις κόκκινες κάρτες των: Εθνικών 2019 με 31,53%, Ευρωεκλογών 2019 με 23,75%, Εθνικών Μαΐου 2023 με 20,07 %, και Εθνικών Ιουνίου 2023 με 17,83%.

Καλό είναι λοιπόν, σοβαροί πολιτικοί οι οποίοι όντως επέλεξαν σωστά και τους αξίζει έπαινος για τούτο, όπως ο Σταύρος Θεοδωράκης, να μη «βγάζουν λάδι» ανεύθυνους, και ιδιαίτερα μη ακόμα υπευθυνοποιηθέντες, πολιτικούς σαν τον Αλέξη Τσίπρα, με τις δηλώσεις τους. Δεν προσφέρουν καλή υπηρεσία στον τόπο.

Διότι, απλούστατα, μπορεί αποτυχημένοι και αποδεδειγμένα επικίνδυνοι για την Ελληνική Δημοκρατία  πολιτικοί σαν τον Αλέξη Τσίπρα να επανέλθουν. Και με δεδομένο ότι δεν έχουν καν αναγνωρίσει τα προηγούμενα λάθη τους και τις προηγούμενες εγκληματικές πολιτικές επιλογές τους, να επιχειρήσουν να ξαναδοκιμάσουν να «ταχθούν» και πάλι με τη «σωστή πλευρά της Ιστορίας» σε μια επόμενη κρίσιμη στιγμή, την οποία οι ίδιοι θα έχουν ξαναδημιουργήσει, με νέες εξίσου ανεύθυνες επιλογές τους.