web only

Τους πρώτους μήνες μετά την επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Ιανουαρίου πολλοί υπουργοί και στελέχη του κόμματος δήλωναν με νόημα πως πήρανε την κυβέρνηση αλλά όχι την εξουσία. Ήταν ακόμα αρχή και μας προκαλούσαν μια κάποια εντύπωση τέτοιου είδους δηλώσεις. Τι εννοούσε ο ποιητής; Μια κυβέρνηση εξεδήλωνε την πρόθεσή της να απλώσει τα πλοκάμια της σε κάθε γωνιά του δημόσιου χώρου, να ελέγξει πανοπτικά κάθε λειτουργία της κρατικής δράσης και να έχει καθοριστικό λόγο στην άσκηση οποιασδήποτε αρμοδιότητας. Επρόκειτο για μια ανενδοίαστη ομολογία πως οι νεοεκλεγέντες στοχεύουν να καταχραστούν την κυβερνητική τους θέση για να επιτύχουν έναν τρομακτικό συντονισμό της κοινωνίας με το κόμμα.

Ο ΟΑΣΘ είναι το μετεμφυλιακό άγος της πόλης και θα το κουβαλάει, για πολλά χρόνια, ακόμη πάνω της και εναντίον των συμφερόντων των πολιτών της (αλλά και όλων των φορολογούμενων του ελληνικού κράτους) εάν δεν υπάρξουν πρωτοβουλίες συντονισμένες και, παράλληλα, πολιτική βούληση, για λύση βιώσιμη και σταθερή.

Με αφορμή τη χιψτεροποίηση της έννοιας του Συντάγματος και τη μετατροπή του σε ένα τρέντι ζητηματάκι για το οποίο όλοι έχουν μία αποψάρα και κανένα σεβασμό, θεωρώ σημαντικό να καταθέσω και τη δική μου αποψάρα για την επικαιροποίησή του.

Δημοσιεύουμε το σχέδιο εντιτόριαλ του τεύχους 70 του Books' Journal, το οποίο επελέγη να δημοσιευθεί εδώ, αφού επελέγη για τη χάρτινη έκδοση ένα ακόμα πιο επίκαιρο κείμενο με αντικείμενο την απόπειρα χειραγώγησης της Δικαιοσύνης από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Με τον Κορνήλιο Καστοριάδη στο εξώφυλλο, και εκτενή κριτική της βιογραφίας του από τον François Dosse, Καστοριάδης – Μια ζωή, που σε μετάφραση Ανδρέα Παππά κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πόλις, έρχεται σε βιβλιοπωλεία και περίπτερα από αύριο (με μικρή καθυστέρηση) το Books' Journal, 70, Οκτώβριος 2016.

Να μην πουλήσουμε το νερό. Η φράση είναι οξύμωρη, όχι μόνο επειδή το νερό, η μεταφορά του, ο καθαρισμός του, η παροχή του (και το αποχετευτικό δίκτυο) κοστίζουν, αλλά και επειδή το ελληνικό Δημόσιο προσφέρει κάκιστες υπηρεσίες στους καταναλωτές του. Η περήφανη ΕΥΔΑΠ, π.χ., τους συμπεριφέρεται σαν σκουπίδια. Η μαρτυρία της συνεργάτριάς μας, που επιχείρησε να πληρώσει έναν τυπικό λογαριασμό, είναι ενδεικτική. [ΤΒJ]

Ο χρόνος τρέχει μπροστά και όλα αλλάζουν. Η Μεταπολίτευση κλυδωνίζεται και μαζί της οι εφημερίδες που μας συντρόφευαν αυτό το διάστημα. Η Ελευθεροτυπία έκλεισε. Οι εφημερίδες του ΔΟΛ, Το Βήμα και Τα Νέα, εκπέμπουν σήμα κινδύνου. Κανείς δεν δείχνει να ενδιαφέρεται. Η δαιμονοποίηση της εποχής εξολοθρεύει ανάλγητα ό,τι τη θυμίζει. Να δικαιολογoύνται άραγε η πίκρα στο λαιμό και ο κόμπος στο στομάχι;

Είδαμε φελλινικές φωτογραφίες από το γλέντι της κυβέρνησης στο Μέγαρο Μαξίμου, με τους βουλευτές να καταφτάνουν ντυμένοι αλλοπρόσαλλα, σαν πελάτες από μπουζούκια που σχόλασαν. Στις φωτογραφίες πίνουν κρασί σε πλαστικά ποτηράκια. Η γιαγιά μου από τα Μούσουρα Αιτωλοακαρνανίας, που δεν ευτύχησε να πάει στο γυμνάσιο, αλλά προσπάθησε όλη της ζωή της να αναπληρώσει τη μόρφωση που δεν πήρε, αποκαλούσε τέτοιες περιπτώσεις ξεΐγκλωτους.

Ο κ. Παραράς δεν ήταν μόνο «σύμβουλος» στα «συνταγματικά» του δικτατορικού καθεστώτος του Γεωργίου Παπαδοπούλου, διορισμένος σε επιτροπή του. Υπήρξε και διαπρύσιος πολέμιος των Μνημονίων, πίστευε μάλιστα ότι τα Μνημόνια φαλκιδεύουν το σύνταγμα, άρα δεν χρειάζεται συνταγματική αναθεώρηση αλλά κατάργηση των Μνημονίων. Και τότε γιατί έσπευσε να υπηρετήσει «συνταγματικά» τη μνημονιακή κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου; Απλούστατα, διότι δεν κατάλαβε ότι ήταν ένα από τα καρυκεύματα μιας επιτροπής που χρειάζεται ο Τσίπρας «για να παίζει».

Είναι λυπηρό αλλά η πολιτική της κυβέρνησης Τσίπρα ως προς την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής δεν είναι οπισθοδρομική μόνο στο καίριο πεδίο της εγχώριας ενεργειακής πολιτικής, στο οποίο βαθαίνει την εξάρτηση από τον λιγνίτη με την προώθηση δύο νέων Μονάδων (Πτολεμαΐδα 5, Μελίτης 2), και την εμμονή σε εξορύξεις και αγωγούς υδρογονανθράκων αλλά και στο πεδίο της διεθνούς ναυτιλίας.