Στο πεδίο αυτό οι ευθύνες της χώρας μας είναι δυσανάλογες με το πληθυσμιακό της μέγεθος, λόγω της γνωστής κορυφαίας θέσης της ελληνικής και ελληνόκτητης ναυτιλίας.
Αντί για επιβολή (ας μην κοροϊδευόμαστε, αλλιώς δεν γίνεται) μέτρων δραστικού περιορισμού των αερίων του θερμοκηπίου από τα πλοία, είτε σε επίπεδο ΟΗΕ είτε έστω σε περιφερειακό επίπεδο, η κυβέρνηση ενεργά πιέζει προκειμένου αυτό να αποτελέσει αντικείμενο απόφασης αποκλειστικά του Διεθνούς Ναυτιλιακού Οργανισμού, ιστορικά θεωρούμενου ως εκφραστή των οπτικών των εφοπλιστών.
Πρέπει να έχουμε υπόψη ότι η ναυτιλία, είναι ο μόνος κλάδος της οικονομίας της Ε.Ε. που δεν υπόκειται σε ρυθμίσεις και περιορισμούς ως προς τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου. Ακόμη και η διεθνής αεροπλοΐα ρυθμίζεται τα τελευταία χρόνια. Επίσης σημειωτέον ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση μπορεί να επηρεάσει τη συμπεριφορά των πλοίων και των τρίτων κρατών που χρησιμοποιούν τα λιμάνια της.
Εντούτοις, στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο, στη Συνδιάσκεψη του ΟΗΕ για το κλίμα στο Παρίσι τον Δεκέμβρη του 2015, ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας Αλ. Τσίπρας, στην τοποθέτησή του, ζήτησε η Συμφωνία να μη ρυθμίζει τις εκπομπές της ναυτιλίας, αλλά αυτές να ρυθμιστούν μελλοντικά από το Διεθνή Ναυτιλιακό Οργανισμό, και τελικά αυτό έγινε. Απλοελληνικά, ζήσε μαύρε μου...
Στο Συμβούλιο Υπουργών Μεταφορών και Περιβάλλοντος της Ε.Ε. με θέμα την μείωση των εκπομπών από την αεροπορία και τη ναυτιλία, τον Απρίλη του 2016, ο Αν. ΥΠΕΝ Γιάννης Τσιρώνης, κράτησε την ίδια στάση, όπως έκανε και πρόσφατα, τέλος Σεπτεμβρίου, στη Συνάντηση Υπ. Περιβάλλοντος των χωρών του ΟΟΣΑ, όπου επανέλαβε τα ίδια, μάλιστα «υπογραμμίζοντας, την ανάγκη αποφυγής περιφερειακών λύσεων λόγω της αναποτελεσματικότητάς τους, δεδομένης της ευκολίας αλλαγής σημαίας των πλοίων». Δηλαδή ούτε σε Ευρωπαϊκό επίπεδο να μην πιέσουμε τους εφοπλιστές να εφαρμόσουν μέτρα (με αρχικό επενδυτικό κόστος βέβαια) για τον ουσιαστικό περιορισμό της ανάλωσης καυσίμων και της εκπομπής αερίων. ¨Όμως, αν δεν εθελοτυφλούμε, είναι σαφές ότι κάτι τέτοιο αποτελεί επένδυση εκσυγχρονισμού και μεσοπρόθεσμα αυξάνει την ανταγωνιστικότητα των εταιριών που θα έχουν την πρωτοβουλία κινήσεων σε ένα παγκόσμιο τοπίο που σίγουρα θα κινηθεί σε καθαρότερες και αποδοτικότερες λύσεις.
Σε ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση από εκείνη της ελληνικής κυβέρνηση, στα μέσα Σεπτεμβρίου, επήλθε συμφωνία μεταξύ των πολιτικών Ομάδων στο Ευρωκοινοβούλιο (Λαϊκό Κόμμα, Σοσιαλδημοκράτες, Πράσινοι, Φιλελεύθεροι) για τροποποίηση του Ευρ. Συστήματος Εμπορίας Δικαιωμάτων Εκπομπής προκειμένου να εντάσσεται σε αυτό και η ναυτιλία, και αυτό να αφορά όλα τα πλοία που πιάνουν σε λιμάνι της ΕΕ.
Ελπίζουμε, όταν το θέμα θα έλθει στο Ευρωκοινοβούλιο, οι ευρωβουλευτές τόσο των κυβερνητικών κομμάτων όσο και της αντιπολίτευσης να δουν λίγο πιο πέρα απ’ τη μύτη τους και να μη μας ντροπιάσουν καταψηφίζοντας την επιβολή δεσμεύσεων και στη ναυτιλία.
Ακόμη περισσότερο η κυβέρνηση στο Συμβούλιο Υπουργών, εφόσον περάσει η τροπολογία, κάτι που αναμένεται, οφείλει να αλλάξει γραμμή και να κοιτάξει επιτέλους προς τα μπρος και όχι προς τα πίσω, σαν τη γυναίκα του Λώτ.