Σίγουρα στη θέση των εφημερίδων θα ξεφυτρώσουν sites και ενημερωτικά portals. Ο κόσμος δεν θα ξεμείνει από ειδήσεις. Οι έξυπνες συσκευές παρέχουν επαρκώς την υπηρεσία. Ενδεχομένως μάλιστα και πιο αποτελεσματικά. Η είδηση μεταδίδεται πιο άμεσα από ποτέ. Τα άρθρα γνώμης είναι εξοπλισμένα με διαδραστικότητα, ανεβαίνουν στο διαδίκτυο και σχολιάζονται μέχρι τελευταίας ρανίδας σε ένα ιδιότυπο καφενειακό πανηγύρι. Ακόμα και το απλό like πλέκει μια διακριτική σχέση οικειότητας ανάμεσα στον συγγραφέα και τον αναγνώστη. Οπότε ο φόβος ότι θα στερέψουμε από ενημέρωση μάλλον είναι αβάσιμος. Όμως –για να παραφράσω ένα ευφυολόγημα του Ρίτσαρντ Φάινμαν–, η ανάγνωση εφημερίδας είναι σαν το σεξ. Σίγουρα έχει κάποια πρακτικά αποτελέσματα, αλλά δεν είναι αυτός ο βασικός λόγος για τον οποίο την διαβάζουμε.
Ανάγνωση εφημερίδας σημαίνει κουβεντολόι με τον περιπτερά πριν πληρώσεις 1,30 ή, τις Κυριακές, το δίευρω. Σημαίνει μυρωδιά ζεστού καφέ και τελετουργικό ξεδίπλωμα στο τραπέζι για να μη γίνει ζημιά. Το μάτι που παίζει ανάμεσα στο ανάγνωσμα και στους περαστικούς στην ευθεία γραμμή του βλέμματος. Τα μουντζουρωμένα δάχτυλα από το μελάνι και η μυρωδιά του τυπωμένου φύλλου. Έχει μια ακαταμάχητη έλξη το πάντρεμα των αισθήσεων γύρω από την κυριακάτικη. Όταν διαβάζεις κάτι και η συντροφιά σκύβει στο μέρος σου να δει αυτό που διαβάζεις και συνοφρυώνεσαι ή χαμογελάς. Σίγουρα θα ήταν πιο εύκολο αν η παρέα άνοιγε το tablet και μιλούσατε παράλληλα για το ίδιο ενώπιον σας. Αλλά αυτή η αναγνωστική αγκαλιά θα έχει χαθεί σαν μουντζούρα. Η εφημερίδα είναι ένας συμβολισμός επιλογής, μια δημόσια δήλωση για την πολιτική και κοινωνική αντίληψη. Ένα ξεδιάλεγμα με στυλ αντί του ανηλεούς scrolldown στο αχανές σουπερμάρκετ της οθόνης αφής. Αυτό είναι που θα λείψει, η αφή. Η σάρκινη αφή, η ανθρώπινη, χωρίς αλγορίθμους, μόνο δάχτυλα, χέρια, σώματα με την ευτυχία και την κατάρα της βαρύτητας.
Ρομαντισμοί που παρακάμπτουν τον πολυδιάστατο ρόλο των εφημερίδων θα σκεφτεί κάποιος. Το μεγαλύτερο σφάλμα των εφημερίδων ήταν ότι προσπάθησαν να γίνουν κάτι περισσότερο από αυτό που είναι. Οι πρωινές εκπομπές και τα μανταλάκια στο περίπτερο έδωσαν πρωτόγνωρη ισχύ στα πρωτοσέλιδα. Οι πηχιαίοι τίτλοι ήταν τα πρώτα γήινα tweets. Άμεσα, ευθύβολα, παρεμβατικά. Τι κι αν ξεφυλλίζοντας θα έβρισκες πολλές και διαφορετικές απόψεις. Αρκεί τι γράφτηκε μπροστά. Η εντύπωση χωρίς ανάγνωση. Όταν αντιλήφθηκαν οι εκδότες την ισχύ, τόσο πιο ριζοσπαστικά έγιναν τα πρωτοσέλιδα. Η πρωινή ζώνη έσερνε τις εφημερίδες στο βούρκο του φαίνεσθαι. Το μέσα ατόνησε σε προβολή, παραμερισμένο, προφυλαγμένο αποκλειστικά για το κοινό που είχε χρόνο και διάθεση να σκεφτεί με περισσότερες από 15 λέξεις.
Αν κλείσουν Το Βήμα και Τα Νέα πολλοί θα πανηγυρίσουν. Θα ναι αυτοί που δεν μουντζούρωσαν τα χέρια τους στις μέσα σελίδες. Περαστικοί λαθραναγνώστες στα περίπτερα της πόλης. Οι υπόλοιποι θα πρέπει να συνηθίσουν ένα τοπίο χάρτινο με τίτλους χωρίς κείμενα και μια ηλεκτρονική έρημο με μπόλικο ψάξιμο για το αξιόπιστο και το καλαίσθητο.