Θανάσης Η. Καραγιάννης

Με τεράστια έκπληξη διάβασα το δημοσίευμα της δημοσιογράφου Σοφίας Γιαννακά ότι κλήθηκε σε απολογία από το Πειθαρχικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ, διότι δεν «συνεμορφώθη με την «Γενική Κοινωνική Απαίτηση» των ημερών «για δικαιοσύνη». Ποια δικαιοσύνη; Τη «δικαιοσύνη» του… «λαού», που έχει προκαταβολικά εκδώσει καταδικαστική απόφαση για την «τετελεσμένη συγκάλυψη εκ μέρους της Κυβέρνησης γενικά και του Πρωθυπουργού κ. Μητσοτάκη ειδικά» στο θέμα των Τεμπών.

Προϊόντος του μεταπολιτευτικού μας χρόνου, άρχισα σιγά σιγά να διαπιστώνω, στην αρχή με έκπληξη και στη συνέχεια με τρόμο, ότι, στην Ελλάδα του εικοστού πρώτου αιώνα, το πιο συχνά χρησιμοποιούμενο από τους Νεοέλληνες εργαλείο είναι ένα εργαλείο που ουσιαστικά έχει εξαφανιστεί από τη χώρα μας εδώ και πολλές δεκαετίες. Ήταν ένα εργαλείο που όσο χρησιμοποιούνταν, χρησιμοποιούνταν από τους ανθρώπους για τα ζώα και κυρίως για τα άλογα. Όπως όμως με τρόπο διαπίστωσα, έκτοτε και ώς σήμερα, χρησιμοποιείται όχι από τους ανθρώπους για τα ζώα, αλλά από τους ανθρώπους για τους ανθρώπους! Ποιο είναι; Οι παρωπίδες!

Ο λεγόμενος δυτικός κόσμος, ο οποίος grosso modo αποτελείται από την Ευρώπη (χωρίς τη Ρωσία, η οποία δυστυχώς, παρότι ευρωπαϊκή χώρα και λαός, από πάντα ακολουθούσε δικό της ξεχωριστό δρόμο) και τις πρώην αποικίες της, ΗΠΑ και Αυστραλία, αποτελούσε και εξακολουθεί να αποτελεί, τελευταία όμως όχι χωρίς προβλήματα, την πρωτοπορία της ανθρωπότητας τόσο από άποψη (αντιπροσωπευτικής κοινοβουλευτικής) δημοκρατίας και ελευθεριών, όσο και οικονομικού πλούτου και παραγωγής (και εμπορίας) κάθε είδους πολιτισμού ως ξεχωριστού και διακεκριμένου αγαθού.