web only

ΧΙ. 28/3/2020. Η στήλη που κρατά ο Λάκης Δόλγερας στο μηνιαίο Books Journal έχει τίτλο "Πήρα το γράμμα σου" και δημοσιεύει, συνήθως, σχολιασμένες επιστολές από αλληλογραφία που ανταλλάχθηκε στο παρελθόν. Σήμερα, ανασύρει από το παρελθόν μια τέτοια επιστολή: ένας ναυτικός από την απομόνωση του επαγγέλματος γράφει στην αγαπημένη του. [TBJ]

Χ. 27/3/2020. Κλεισμένος εδώ στο σπίτι ανατρέχω στην παρελθούσα ζωή μου, μεταξύ άλλων σκέφτομαι παρόμοιες καταστάσεις που συνέβησαν στους γονείς μου ή στα σχετικά παιδικά μου διαβάσματα.

ΙΧ, 29/3/2020. Ένας φίλος γιατρός και συνεργάτης του Books Journal, ο Γιώργος Ζώταλης, μοιράστηκε μαζί μου σκέψεις που του προκλήθηκαν για την πανδημία, από την ανάγνωση ενός άρθρου της Susan Sontag, “Disease as a political metaphor”, που είχε δημοσιευτεί στο New York Review of Books (τεύχος της 23ης Φεβρουαρίου 1978).

VIII. 25/3.2020. Μα υπάρχει και ο άλλος ηρωισμός, ο συνειδητός, αυτός που είναι καμωμένος από λόγο και από θέληση. Αυτόν θα μπορούσαμε να τον ορίσουμε απλά σαν επιβολή της προσταγής του καθήκοντος πάνω στην σάρκα. Σ’ αυτόν απαντούμε τη θέληση της θυσίας του ατόμου για την ομάδα, της ύλης για την ιδέα· εκδηλώνεται όχι μόνον σε έργα πολέμου, αλλά και στα έργα ειρήνης, και στις πιο καθημερινές ασχολίες. Κ.Θ. Δημαράς

Είδα πρόσφατα δύο σημαντικά έργα τέχνης. Το Ex Machina (σκην. Άλεξ Γκάρλαντ, 2014) και το 2001 - Η Oδύσσεια του διαστήματος (σκην. Στάνλεϋ Κιούμπρικ, 1968) Το πρώτο είναι παιδάκι του δεύτερου αλλά έχει μεταφέρει τον ίδιο προβληματισμό στο σήμερα. Ποιος είναι αυτός; Ο άνδρας συχνά το παίζει θεός στη θέση του θεού. Όταν το κάνει αυτό «γαμιέται το σύμπαν», για να χρησιμοποιήσω μια κατάλληλη και απολύτως ταιριαστή φράση για τη θεματική που συζητάμε. Κατά κάποιον τρόπο, αυτό λένε και τα δύο έργα. Όταν ο άνδρας το παίζει θεός γαμιέται το σύμπαν.

VIII, 24/3/2020 «Μα, τι είναι αυτό;», «έχω ξαναζήσει στα εβδομήντα τέσσερα χρόνια της ζωής μου κάτι τέτοιο;», «μου έχει διηγηθεί κανείς μια παρόμοια κατάσταση;» Όλα αλλάζουν, οι βεβαιότητες χάνονται. Σε τι συνίσταται το σκοτεινό καινούργιο που ψηλαφείται δύσκολα;

VIΙ. 23/3/2020. Ας συμφιλιωθούμε με την παραμονή στο σπίτι κάνοντας ελεύθερα ό,τι μας αρέσει. Αυτό προκύπτει από τη συνομιλία μας με τον Μίλτο Λειβαδίτη, ομότιμο καθηγητή Κοινωνικής Ψυχιατρικής του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης που ακολουθεί.

VI. 22/3/2020. Χαρούμενες φωνές, μουσικές, γέλια, κραυγές ευφροσύνης ακούγονται, απέναντι από το μικρό πάρκο, το Άλσος Πολυγώνου, που ανήκει στη δικαιοδοσία του Δήμου Αθηναίων. Είναι 8 το απόγευμα, Σάββατο 21/3.

V. 21/3/2020. Τον έριξαν οι Αμερικάνοι γιατί δεν τους βγαίνει ο εμπορικός πόλεμος, τον έριξαν οι Κινέζοι κι έφαγαν και κάποιους δικούς τους για ξεκάρφωμα. Τον έριξαν οι Εγγλέζοι, δεν παίρνουν μέτρα γιατί έχουν το εμβόλιο. Δεν σου τα ’λεγα εγώ, να, οι Αμερικάνοι βρήκαν το εμβόλιο, σιγά – το είχαν… (Περίεργο, συνειδητοποιώ ότι δεν άκουσα ακόμη τίποτα για Εβραίους!) Τον έριξαν… κάποιοι, πού να ξέρω εγώ τα σκοτεινά κέντρα, τόσους αιώνες έτρωγαν νυχτερίδες οι Κινέζοι και κανείς δεν έπαθε τίποτε.

IV. 20/3/2020. Από μέλη της επιστημονικής κοινότητας αλλά και από απλούς πολίτες -οι οποίοι σημειωτέον δείχνουν εκπληκτική εμπιστοσύνη στη γενική στρατηγική αντιμετώπισης της επιδημίας, ιδιαίτερα στις συγκεκριμένες υγειονομικές αρχές και στον καθηγητή Σωτήρη Τσιόδρα- η μόνη κριτική που έχει γίνει αφορά τη μη γενικευμένη προσυμπτωματική ανίχνευση (Screening) στην κοινότητα, κατά το υπόδειγμα της Νότιας Κορέας. Το επιχείρημα είναι ότι θα εντοπισθούν πρόωρα και έγκαιρα οι προσβεβλημένοι και θα μπουν σε καραντίνα. Ο κ. Τσιόδρας απάντησε στην προχθεσινή του ενημέρωση. Νομίζω ότι μερικές σκέψεις γύρω από το θέμα μπορούν να γίνουν: