web only

Αν ο έλληνας εθνικιστής δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί έπρεπε να υπογράφουμε τα μνημόνια για να επιβιώσουμε, είναι ακόμη πιο δύσκολο να τον πείσεις ότι πρέπει να κάνει μια (λογική) υποχώρηση από τις συμβολικές ορίζουσες της ταυτότητάς του, ενώ δεν υπάρχει κανένα ζήτημα δικής του ανάγκης ή πίεσης γι' αυτό

Τα Pride είναι εκδηλώσεις αποκλειστικά εναντίον των διακρίσεων κατά των ΛΟΑΤΚΙ και εορτάζουν αποκλειστικά τη διαφορετικότητα των ΛΟΑΤΚΙ. Ακόμα μια απάντηση στη Μαρίλια Παπαθανασίου. 

Το άρθρο της Μαρίλιας Παπαθανασίου για το Athens Pride, που με τίτλο «Από το πανηγύρι απουσίαζαν οι πολίτες» δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα του Books' Journal, προκάλεσε αμφισβητήσεις και έντονη συζήτηση. Παρακάτω, δημοσιεύεται η απάντηση του συνεργάτη μας, Παναγιώτη Ιωαννίδη. 

Τώρα που τελείωσε το πανηγύρι της αγάπης, της αδελφοσύνης και της χαράς που ήταν το φετινό 14ο Gay Pride της Αθήνας, εμείς που δεν προλάβαμε να χαρούμε, μπορούμε τουλάχιστον να πούμε γιατί δεν χαρήκαμε.

Διεξάγονται, σήμερα και αύριο, οι εργασίες του συνεδρίου «Η Ελλάδα μετά ΙΙ», που διοργανώνει ο Κύκλος Ιδεών για την Εθνική Ανασυγκρότηση. Οι εκδηλώσεις αρχίζουν με ομιλία του Ευάγγελου Βενιζέλου και κλείνουν με τη δημόσια συζήτηση του πολιτικού και του Διονύση Σαββόπουλου. Ακολουθεί το πλήρες πρόγραμμα.

Μια Αληθινή Ιστορία (D'Après Une Histoire Vraie). Έγχρωμο ψυχολογικό θρίλερ γαλλοπολωνικής παραγωγής, σε σκηνοθεσία Ρομάν Πολάνσκι. Σενάριο: Ρομάν Πολάνσκι – Ολιβιέ Ασαγιάς. Πρωταγωνιστούν: Έμανουέλ Σενιέ, Εύα Γκριν, Βενσάν Περέζ. Παραγωγή: Wy Productions, R.P. Productions, Mars Films, France 2 Cinéma, Monolith Films, Belga Productions. Διάρκεια: 100’

Η Ντελφίν Ντεριέ (Εμανουέλ Σενιέ), συγγραφέας σε καλλιτεχνικό αδιέξοδο, γνωρίζει στην παρουσίαση του τελευταίου βιβλίου της την Ελ (Εύα Γκριν), μια μυστηριώδη νέα κοπέλα, βιογράφο διασήμων, που σταδιακά διεισδύει στη ζωή της και καταλαμβάνει την προσωπικότητά της. Πηγαίνει σε εκδηλώσεις στη θέση της Ντελφίν, στέλνει μέιλ σε εκδότες και γνωστούς, δίνει ιδέες ή ακόμα και γράφει η ίδια στη θέση της συγγραφέως. Η Ντελφίν αρχικά βλέπει με θετικό μάτι την Ελ, αλλά στη συνέχεια ξεκινά να νιώθει ασφυκτικά πιεσμένη από αυτήν. Τα πράγματα σύντομα ξεφεύγουν από τον έλεγχο.

Βέλγος την καταγωγή, όπως ο Ερζέ, ο Έντυ Μερκξ ή ο Ζακ Μπρελ, ο Ζωρζ Ζοζέφ Κριστιάν Σιμενόν (1903-1989) θα πολιτογραφηθεί σύντομα Παριζιάνος για να κατακτήσει στη συνέχεια την παγκόσμια αγορά του βιβλίου και να καταλήξει πολίτης του κόσμου, έχοντας αρχική αφετηρία του τη γενέτειρα Λιέγη. Για τη ζωή και το έργο του έχουν γραφτεί πολλά βιβλία, σχεδόν ισάριθμα με τα έργα του συγγραφέα. Κάποια ερωτήματα αναζητούν πάντως ακόμα τις απαντήσεις τους.Mερικές από τις απαντήσεις αυτές, στο νέο τεύχος του Books' Journal που θα είναι στα βιβλιοπωλεία από την Τρίτη.

Aν και κατά βάση «λαϊκός συγγραφέας», με την αμφισημία του όρου (popular) ως προς τη συγγραφή έργων που πολλά από αυτά (κι όχι μόνο τα «αστυνομικά») συγκαταλέγονται αρχικά στη λαϊκή και την εν γένει χαρακτηριζόμενη ως «ρυπαρή και ευτελή» λογοτεχνία (Schund- und Trivialliteratur), αλλά και ως προς την ευρύτερη αποδοχή του από το «λαϊκό» αναγνωστικό κοινό, ο Σιμενόν εντάσσεται δικαιωματικά στο πάνθεον των μεγάλων μυθιστοριογράφων (romanciers), περνώντας τη «στενή πύλη» των εκδόσεων Γκαλιμάρ στη «Βιβλιοθήκη της Πλειάδος» (Bibliothèque de la Pléiade) και, παράλληλα, κατέχει αδιαφιλονίκητα δεσπόζουσα θέση στην αστυνομική λογοτεχνία.  

Η «ήπειρός» του, πάντως, είναι διακριτή και χαρτογραφημένη με σημαντική ευκρίνεια στον λογοτεχνικό άτλαντα του 20ού αιώνα και η εργοβιογραφία του συνδέεται άρρηκτα με δύο άλλα μέσα, τον Τύπο και τον κινηματογράφο: συμπεριλαμβάνει ένα πλούσιο παλμαρέ αρθρογραφίας, ρεπορτάζ (από τα ταξίδια του στην Αφρική, την Αμερική, αλλά και με τα ιδιόκτητα πλωτά του) και συνεντεύξεων, συμπεριλαμβανομένων των δημοσιογραφικών και λογοτεχνικών του δημοσιευμάτων (επιφυλλίδες, διηγήματα κ.ά.), ενώ ένα μεγάλο μέρος του έργου του μεταφέρεται στη μεγάλη (και αργότερα στη μικρή) οθόνη, με την υπογραφή σημαντικών σκηνοθετών (Ζαν Ρενουάρ, Ζαν-Πιερ Μελβίλ, Ζυλιέν Ντυβιβιέ, Πιερ Γκρανιέ-Ντεφέρ, Μπέλα Ταρ κ.ά.) και ανεξίτηλες ερμηνείες.

Όπως η Λιέγη, ως γενέθλια πόλη, κατέχει καίρια θέση στη βιογραφία του Σιμενόν, κάτι ανάλογο ισχύει και για το Πεντιγκρή – όμως, πόλη και βιβλίο σύντομα θα απομακρυνθούν από τον μυθιστοριογράφο, αν λάβουμε υπ’ όψη τα πρώτα παρισινά χρόνια του συγγραφέα, καθώς και το γεγονός ότι η γενέτειρα των «αστυνομικών» με τον Μαιγκρέ είναι η ολλανδική Ντελφέελ (Dellfzjil), όπου ο Σιμενόν εμπνέεται το 1931 την πρώτη του ιστορία (Πιετρ ο Λεττονός). Αν και τα Σημειωματάριά του (σε διάφορες εκδοχές και εκδόσεις) έχουν περισσότερο ενδιαφέρον για τον μελετητή του έργου του, το Πεντιγκρή, μία «μυθιστορηματική αφήγηση των νεανικών χρόνων», που τροποποιήθηκε κατόπιν προτροπής του Αντρέ Ζιντ σε σχέση με το αρχικό σχεδίασμα,παραμένει ένα σημαντικό βιβλίο-κλειδί για να εισχωρήσει κανείς στα βιώματα της εφηβικής ηλικίας του συγγραφέα, αλλά και στις κοινωνικές, και κυρίως στις οικογενειακές συνθήκες που τον διαμόρφωσαν τα «άγουρα χρόνια». Επιπλέον, είναι εύστοχη η διαπίστωση του LucSant, στην «Εισαγωγή» που συνοδεύει την ελληνική έκδοση (Άγρα, 2017, σε μετάφραση της Αργυρώς Μακάρωφ), αναφερόμενος στις «ανθεκτικές χαρτογραφικές δεξιότητες που αποκόμισε στη Λιέγη» ο Σιμενόν, όπως θα διαφανεί στη συνέχεια, πρωτίστως, στις παρισινές περιπλανήσεις και έρευνες του Μαιγκρέ.

Πράγματι, σύμφωνα με τον Sante, «το Πεντιγκρή είναι η ενσάρκωση της νοητής πατρίδας»...

Για τον Ζωρζ Σιμενόν, τον ήρωά του, τον επιθεωρητή Μαιγκρέ, αλλά και για τα βιβλία του χωρίς τον Μαιγκρέ, γράφουν ο Κώστας Θ. Καλφόπουλος και ο Δημήτρης Κωστόπουλος. Σε λίγο, στα βιβλιοπωλεία και στα περίπτερα.

Solo. A Star Wars Story.Έγχρωμη περιπέτεια φαντασίας αμερικανικής παραγωγής 2018,σε σκηνοθεσία του Ρον Χάουαρντ. Σενάριο: Τζόναθαν Κάσνταν, Λόρενς Κάσνταν. Πρωταγωνιστούν: Άλντεν Έρενραϊχ , Ντόναλντ Γκλόβερ, Εμίλια Κλαρκ, Γούντι Χάρελσον, Θάντι Νιούτον. Παραγωγή: Lucasfilm, Walt Disney Pictures, Allison Shearmur Productions. Διάρκεια: 135’

Ο Χαν (Άλντεν Έρενραϊχ) είναι ερωτευμένος με την Κίρα (Εμίλια Κλαρκ), αλλά τη χάνει όταν εκείνη πέφτει θύμα απαγωγής, και βάζει στόχο της ζωής του να τη βρει. Με το όνομα Χαν Σόλο (=μόνος) προσπαθεί να βγάλει χρήματα με κάθε τρόπο, προκειμένου να αγοράσει δικό του σκάφος και να βρει την αγαπημένη του. Τυχαία συναντά τον Τομπάιας Μπέκετ (Γούντι Χάρελσον), λαθρέμπορο με διασυνδέσεις στην οργάνωση Πορφυρή Αυγή του πανίσχυρου Ντράιντεν Βος (Πολ Μπέτανι). Μαζί του, ο Χαν Σόλο συνεχίζει την αναζήτηση της αγαπημένης του, σε ένα ταξίδι που περνά μέσα από τη γνωριμία του με τον θρυλικό Γούκι Τσουμπάκα, τη γέννηση της επανάστασης και την απόκτηση του μυθικού Μιλένιουμ Φάλκον.

Θεωρώ πως η φράση “Forza Mattarella” βρέθηκε στο στόμα πολλών (ιδίως Ελλήνων που κάηκαν με στη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ) όταν διάβασαν την είδηση για την άρνηση του Προέδρου της Δημοκρατίας της Ιταλίας, Σέρτζο Ματαρέλα, να επικυρώσει τον διορισμό του καθηγητή Σαβόνα στη θέση του υπουργού Οικονομικών (επειδή είχε μιλήσει υπέρ της εξόδου της Ιταλίας από την ευρωζώνη) και την ανάθεση, τελικά, του σχηματισμού κυβέρνησης τεχνοκρατών στον Κάρλο Κοταρέλι. Είμαι σίγουρος πως πάρα πολλοί έχουμε κάνει τη σύνδεση με την περίπτωση του Γιάνη Βαρουφάκη και με τη διαφορετική κατάληξη που είχαν στην Ελλάδα οι πολιτικές εξελίξεις.

Ενώ η κοινωνία βουλιάζει σε μια αποκαρδιωτική παθητικότητα, η εθνική αναπτυξιακή στρατηγική που κατέθεσε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δείχνει πως συνεχίζει να μην έχει τη βούληση ή την ικανότητα να πορευτεί διαφορετικά.